White Lion – Fight to Survive
Jaar van Release: 1985
Label : Music For Nations
Toen ik opgroeide in de jaren tachtig, kwamen er veel nieuwe bands uit die we vrij snel hebben gevonden. In die tijd was ik de man die rocktijdschriften kocht en zo begon de ontdekking naar nieuwe bands.
Ik had een White Lion-interview in het tijdschrift Aardschok gelezen en het onthulde iets dat ik nog niet wist: “Pride” was niet het eerste White Lion-album! Ze hadden een eerdere, onafhankelijke (en zeldzame) plaat gemaakt genaamd Fight to Survive waarvan we het bestaan niet wisten. Ben toen op zoek gegaan naar het album.
De opener is “Broken Heart”, dat in ’91 opnieuw werd opgenomen voor “Mane Attraction”. Misschien is deze vroege versie, zonder toetsenborden, de beste van de twee. Hoe dan ook, dit was toen al een hit. Het refrein is prachtig en hoewel het ballady-coupletten heeft, heeft het ook genoeg ballen om de vuist in de lucht te pompen. “Cherokee” is er weer een met een geweldig refrein. De songwriting hier is niet perfect of gepolijst. Het heeft wat onhandige momenten, maar het had zeker iets. Helaas is het titelnummer een afstreksel van Van Halen, en jammer genoeg niet bijster origineel. De teksten over schilden en zwaarden zijn misplaatst op een album met een nummer als “Broken Heart”. Vito Bratta laat zijn potentie zien met een knipoog naar Eddie Van Halen in de solo, maar hij moest echt nog evolueren naar de gitarist die hij werd.
“Where Do We Run” pikt een van de albumthema’s op: geweldige refreinen (en gitaarsolo’s). Maar “In the City” heeft niet veel te bieden: het is een echt slap nummer. De opener van kant twee “All the Fallen Men” is veel beter en klinkt als een Dokken-single. Dit nummer is een hoogtepunt. De ritmesectie van James LoMenzo en Greg D’Angelo had samen al een goede groove opgebouwd. De teksten van Mike Tramp zijn niet diepgaand (en zouden dat ook nooit zijn), maar hij probeert het.
“All Burn in Hell” is ook nog niet een nummer waar de kwaliteiten van af druipen. “Kid of 1000 Faces” is een nummer zonder refrein. “El Salvadore” opent met een echt gaaf duo tussen klassieke gitaar en elektrische gitaar. Dit heeft in ieder geval een origineel geluid, of in ieder geval voor 1985. En het nummer zelf? Nog een geweldig refrein dat smeekt om een goed nummer, een gedenkwaardige riff – alles! White Lion was erg goed in het schrijven van songfragmenten. Ten slotte is de op piano gebaseerde ballad ‘Road to Valhalla’ een niet geheel overtuigende ‘serieuze’ ballad. De platte vocalen of de mindere productie van Mike Tramp helpen de zaak niet veel.
Fight To Survive heeft een paar geweldige nummers en verschillende briljante fragmenten. Als ze het hadden aangescherpt en er vijf als EP hadden uitgebracht, zou het waarschijnlijk een topper zijn geweest.
Geef een reactie