Deep Purple-House Of Blue Light

DEEP PURPLE – HOUSE OF BLUE LIGHT

JAAR VAN RELEASE : 1987

LABEL : POLYDOR

Door de jaren heen ging Deep Purple door een hele reeks van line-up veranderingen waarbij alleen drummer Ian Paice in alle fasen bij de band bleef. In feite zijn er zoveel verschillende versies van de band dat er een labelsysteem (MarkI, Mark II, Mark III, enz.) Is opgezet, met de meeste rockhistorici het erover eens dat de line-up ‘Mark II’ de krachtigste en meest effectieve was. significant. Deze Mark II-line-up zelf had drie verschillende fasen, de eerste tijdens de populairste periode van de band 1969-1973, en de laatste voor een enkel studioalbum in 1993. Tussendoor had de Mark II-line-up een belangrijke ‘reünie’-periode van 1984 tot 1988. The House of Blue Light kwam precies in het hart van deze renaissanceperiode voor de band, en voegde een sterke dosis classic rock-legitimiteit toe aan een gebied dat wordt gedomineerd door moderne trends en haarbanden.

Na het verrassingssucces van de Perfect Stranger uit 1984, raakte de band in moeilijkheden bij het opnemen van het vervolgalbum, waarbij veel ervan opnieuw werd opgenomen na onbevredigende eerste pogingen. Bassist Roger Glover had een groot deel van de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig als producer gewerkt en begon deze service aan de band te bieden nadat de line-up van Mark II was herenigd. Hij koos een extern theater in Noord-Vermont om het album op te nemen met behulp van een mobiele opname-eenheid om de juiste atmosfeer voor het creatieve proces te vinden. Toch worstelde de band om te geleren tijdens opname en productie en enkele eerdere persoonlijke kloven begonnen weer op te duiken.

 Toen het album begin 1987 werd uitgebracht, waren er verschillende versies tussen LP / cassette en CD-releases waarbij de CD-versie enkele uitbreidingen aan songlengtes bood. Merkwaardig genoeg, toen het album werd geremasterd voor verdere digitale publicatie, werden de kortere LP-versies van de nummers bewaard voor toekomstige luisteraars.

Aan de eerste kant van The House of Blue Light lijkt de band een gezamenlijke inspanning te leveren om een ​​rock-hit uit de jaren ’80 te maken en velen hebben deze nummers vergeleken met die van de Rainbow-band van gitarist Ritchie Blackmore , die een levensduur had tussen de twee belangrijkste Mark II-runs. Dit geldt vooral voor het springerige nummer “Call Of the Wild”, een toegankelijke keyboardgestuurde melodie met verfijnde vocale hooks. ‘Mad Dog’ en ‘Black and White’ zetten deze trend voort als vrolijke, ongecompliceerde tachtiger jaren rockers die eerlijk gezegd konden worden gedaan door tientallen bands die minder getalenteerd zijn dan Deep Purple.

 Een nummer dat opvalt is ‘The Unwritten Law’, dat intens, door een drum gedreven en dramatisch is. Zanger Ian Gillan luistert terug naar zijn dynamische jongere jaren met vocale improvisatie terwijl Paice de dag draagt ​​en voegt verder bewijs toe dat hij een van de meest ondergewaardeerde drummers van rock n roll is. De opener “Bad Attitude” van het album bevat toetsenist Jon Lord en zijn kenmerkende geluid van het spelen van een Hammond-orgel via een Marshall-stapel tot een van de coolste rocktonen.

De tweede kant van het album is eigenlijk veel interessanter. Na de intense, door riff aangedreven opener “Hard Lovin; Woman “komt de uitstekende “Spanisch Archer “, met een surrealistische oosterse smaak geleverd door Blackmore. Met alle leden speler en zang met een intense, roekeloze overgave, is dit lied een bonafide klassieker voor elk tijdperk van Deep Purple. ‘Strangeways’ volgt als een lyrisch gedreven chape op de maatschappij, wat toch leuk en onderhoudend is.

De bluesy “Mitzi DuPree” is een van de meer unieke nummers op elk Deep Purple-album terwijl Gillen de luisteraar begeleidt door een letterlijk verhaal over een exotische vrouw boven een taverne-achtige piano van Lord en cool bass van Glover.

Hoewel het album uiteindelijk een commerciële teleurstelling was. de muziek van The House of Blue Light heeft de tand des tijds goed doorstaan. Deep Purple behield zijn dynamiek tot 1988 met het succesvolle livealbum Nobody’s Perfect , voordat persoonlijke kwesties ertoe leidden dat Gillan de band weer verliet voor een korte periode.