Stryper – In God We Trust

Stryper – In God We Trust

Jaar van Release: 1988

Label : Enigma

Het wereldwijde succes van To Hell With the Devil bracht Stryper ongekende faam … en druk. Dubbele druk voor deze jongens, die een antwoord moesten geven aan overheersers van slechtverdienende platenmaatschappijen en opdringerige religieuze groeperingen. Voeg aan die mix het feit dat 1987 het jaar van de glamrock is  en het zou geen verrassing moeten zijn dat we op In God We Trust, we de Stryper te zien krijgen die op safe speelt door de formule te volgen die hen had gebracht op het huidige succes. Artistiek gezien is het een vasthoudpatroon, een die zelfs voor tieners ent metal liefhebbers zoals die tijd was goed te pruimen is: We spreken hier bijna van het uitvoeren van een recept zoals het bakken van een taart, of te wel de Stryper Pie.

Hoe bakken we een Stryper Pie.

1. Begin met een aansturende melodie die de albumtitel herhaalt in het refrein, steeds weer opnieuw.

2. Volg met twee radio-vriendelijke singles boordevol pakkende hooks en riffs.

3. Vertraag de zaken voor een tranentrekkende ballade waar de meisjes in kunnen zwijmelen terwijl ze aanstekers vasthouden.

4. Beëindig de eerste helft met wat speed-metal, om hun fans eraan te herinneren dat ze hun roots niet zijn vergeten.

5. Ga door met de tweede helft van de taart met een publiek’s genoegzame  singalong om in concerten te gebruiken.

6. Gooi nog een paar minder pakkende deuntjes in om als b-kant te worden gebruikt.

7. Herhaal stap # 3.

8. Herhaal stap # 4.

In God We Trust was zo’n play-by-play kopie van hun laatste album, samen met een probleem dat elke andere pop metal band destijds teisterde: overproductie. Stryper had altijd hun melodische en harmonische aanwijzingen van bands als Queen en Styx in hun muziek meegenomen, maar deze keer gingen ze voor de dag met het multitrack gelaagdheid en de overstemde vierstemmige harmonieën. Het resultaat was hier, net als bij iedereen, pure vraatzucht: een te glad, zielloos geluid. Ja, iedereen was er mee bezig, en iedereen maakte slordige albums. Het leek op een gemeenschappelijke zelfmoord zo opgeblazen, dat er maar één album nodig was om voorgoed alleen maar heavy metal in de culturele afgrond te duwen.

 Dat album was natuurlijk Nirvana’s Nevermind , hoewel het eigenlijk iedereen had kunnen zijn. Tegen het einde van de jaren 80 was de commerciële rockradio uit het oog verloren, wat  betreft de rockmuziek (in al zijn incarnaties, zoals metal)  wat nog relevant maakte voor het publiek. Het lot van Stryper was niet anders, en hoewel het album goud werd en ze nog een wereldtournee in arenaformaat kregen, leek het hun laatste ronde qua roem.

Wat interessant is aan In We Trust achteraf is dat het eigenlijk behoorlijk fatsoenlijke deuntjes heeft, beter dan hun voorganger. Negeer de overproductie die aanwezig is op het album en je zult beseffen dat Always There For You en Keep the Fire Burning veel sterkere muziekstukken zijn dan Calling On You en Free . Je vraagt ​​je af hoe ze op een veel meer uitgeklede plaat zouden hebben geklonken, verstoken van alle glitter en flits. Misschien is het een idee om het album anno 2019 nog een keer op te nemen, zoals Stryper nu wel weet wat er nodig is om een juiste productie neer te zetten.

Kant A is sterker, wanneer je de nummers stuks voor stuk bekijkt, dan op To Hell With the Devil ’s eerste kant. Kant 2 kent twee wat mindere nummers namelijk: The Writing’s on the Wall en Come to the Everlife , hoewel ik de band de credits moet geven om vast te houden aan hun openlijk christelijke boodschap in het licht van het commerciële sterrendom. Krankzinnig of niet, deze jongens hebben hun ziel niet verkocht aan de duivel voor een of andere roem en fortuin, dat is zeker. Hoeveel andere bands kunnen hetzelfde claimen?

In de uiteindelijke Stryper-analyse is In God We Trust meer een product van de machine, maar het laat zien dat de band nog steeds talent had. Het is een waardig voorbeeld van wat er gebeurde met de heavy metal- en popcultuur van Amerika – aan het eind van de jaren 80, en een leuke nostalgische reis terug naar de dagen van de glamrock.