Kingdom Come – In Your Face
Jaar van Release: 1989
Label: Polygram
Is het niet grappig dat meer dan 30 jaar na de release van Kingdom Come ’s titelloze debuutalbum, en de daaropvolgende album kritiek kreeg omdat het teveel op Led Zeppelin leek (ondanks dat het goed verkoopt), we nog steeds dat soort kritiek hebben gaande vandaag. Het gaat toch om de kwaliteit. Ik was nooit een overdreven grote fan van Led Zeppeli , maar ik kon hun invloed op andere bands waarderen, en nummers als “Whole Lotta Love”, “Black Dog” en “Rock And Roll” rocken gewoon. Dus als Kingdom Come zoveel op Led Zeppelin leek, waarom vond ik ze dan zo leuk in vergelijking met de latere? Misschien was het Led Zeppelin’s experimentele en trippy karakter dat me niet aansprak. Misschien kon Kingdom Come bepaalde elementen van Led Zeppelin vastleggen en ze gebruiken om iets meer lineairs te creëren voor de basisrockfan. Hoe dan ook, ik geef toe dat “Get It On” van het debuutalbum erg Zeppelin -achtig klinkt en Lenny Wolf ’s vocale levering vergelijkbaar is met Robert Plant, maar dat is het dan ook. Kingdom Come was wat mij betreft een fantastische rockband op zich.
Een jaar na hun debuutalbum bracht Kingdom Come hun tweede album uit, getiteld In Your Face, dat nu zijn 30 -jarig jubileum viert. Hoewel het niet zo populair was als het debuut, hoewel de eerste verkopen vergelijkbaar waren met het debuut, vond ik het toch een geweldig album. Ik had het gevoel dat de band eindelijk zijn eigen sound en stijl aan het vinden was en de Led Zeppelin – vergelijkingen achter zich liet. Helaas zou de band slechts vier maanden na het uitkomen van het album uit elkaar gaan, voordat Lenny Wolf de band een jaar later zou hervormen met een geheel nieuwe line-up.
Het openingsnummer “Do You Like It” zet echt het tempo voor het album en knalt de poorten uit met een geweldige energieke riff. Het was de perfecte keuze voor een openingsnummer. “Who Do You Love” kanaliseert wat AOR met de toevoeging van keyboards en melodieuze gitaar en produceert een zeer commercieel klinkend nummer dat een hit had kunnen worden. “The Wind” is een rechttoe rechtaan rocker met een al te bekende intro-riff en een gratis couplet-riff die uiteindelijk overgaat in een atmosferische middensectie en gitaarsolo. “Gotta Go (Can’t Wage A War)” is een rustgevende ravotten met een mooie melodie en een pakkend refrein. “Highway 6” begint met een beetje akoestische blues en wat uitbarstingen van overstuurde gitaar voordat het in een versnelling komt en de snelweg af rockt totdat het slotgedeelte van het nummer terugkeert naar de akoestische bluesgroove.
“Perfect ‘O’” is een basis rocker die begint met wat power akkoorden voordat de melodieuze gitaren het op een mooie riff uitwerken. Lenny Wolf zingt de teksten verleidelijk en ik moet toegeven dat hij erg op Robert Plant lijkttijdens de koren. “Just Like A Wild Rose” beweegt mee met een langzame galop voordat een broodnodige uitbarsting van gitaar het refrein activeert. Uiteindelijk is het echter het zwakste nummer op het album en heeft het niet veel leven. “Overrated” brengt de energie terug met een stuwende baslijn en enkele rinkelende akkoorden voordat het uitbarst in een eenvoudig maar effectief refrein. “Mean Dirty Joe” is een mid-tempo rocker met geweldig gitaarwerk en laat structureel een refrein achter dat verrassend goed werkt. “Stargazer” is het laatste nummer op het album en geeft ons een episch einde. Zeer vergelijkbaar met “Who Do You Love”, begint “Stargazer” met een keyboard en een melodieus gitaarintro dat ons opnieuw naar AOR-territorium brengt. Het refrein heeft echter overeenkomsten met Iron Maiden’The Evil That Men Do’ dat een jaar eerder werd uitgebracht, met een onderliggende gitaarmelodie die het refrein versterkt. Het laatste deel van het nummer, dat twee minuten duurt, is eigenlijk een outro-breakdown met keyboards en enkele gitaaruitbarstingen, die worden opgesierd door Lenny ’s schreeuwende zang.
Er zitten zoveel elementen en geweldige riffs in de nummers op In Your Face dat ik de cd regelmatig in mijn afspeellijst beluister. De opname is na al die jaren nog steeds helder en schoon en voelt totaal niet gedateerd aan. Als ik ergens over zou klagen, zou het de vocale bezorgstijl van Lenny Wolf zijn. Te vaak zijn tekstpatronen op dezelfde manier gestructureerd in de nummers waar hij drie regels verleidelijk zal zingen en vervolgens de vierde regel met geschreeuw of falset zal activeren om het net dat beetje meer te geven. Dit kan een beetje repetitief zijn. Er zijn ook te vaak momenten waarop hij ooh’s en aah’s gebruikt, en dat is waar de Robert Plant- vergelijkingen in het spel komen. Anders is In Your Face een plezierige luisterervaring van begin tot eind.
Geef een reactie