Metallica-The Black Album

Een klassieker! Een wereldplaat! Metals beste moment ooit! Dergelijke uitspraken zijn wel vaker gehoord na het beluisteren of bespreken van dit supersucces. Hield Metallica met deze “millionseller” uitverkoop? Sommigen beweren van wel, anderen beweren dan weer van niet. Laten we het album eens analyseren, alvorens zomaar stellingen en statements neer te planten.

Het album begint kalm, maar onmeddellijk hangt er een onheilspellende dreiging in de lucht. De eerste noten van “Enter Sandman” bekruipen je zoals een wurgslang. Kalm, elegant, maar je weet dat er iets ongelooflijk krachtig gaat volgen. De riff die plots uit je speaker komt gecrasht, is vermorzelend.

Wat opvalt is het volle, vette geluid dat de band heeft gekregen. Vergelijk maar eens met dat van “…And Justice for All”. De drums beuken gewoon je oren van de bak, terwijl de gitaren klinken zoals lood. Dat zit dus allemaal lekker. Natuurlijk heeft dit nieuwe, rondstampende geluid enige consequenties. De muziek is niet meer zo snel als op bv. “Master of Puppets”. Geen “Battery”,”Whiplash” of “Blackened” meer. De term trash-metal is muzikaal gezien niet meer toepasbaar op Metallica. Het vuur daarentegen is nog lang niet verloren. Luister naar “Sad but True” en hoor hoe zwaar en sterk de band klinkt. Nee, met het attitude zit alles goed.

Muzikaal valt op dat alles veel beter is uitgewerkt, met een oog voor detail zoals nooit voorheen. De percussie in “The Unforgiven”, orkest in “Nothing else matters” en het sfeervolle middenstuk in “My friend of misery” zijn maar een greep uit de trommel. De belangrijkste vraag is natuurlijk, hoe zijn de songs. Zijn die, tien jaar na het uitbrengen van dit album, nog altijd zo sterk. Het antwoord hierop is :JA. Elke song staat als een huis, ze hebben de test des tijds perfect doorstaan. “Enter sandman”, “Sad but true”, “Wherever I may roam”, “The god that failed”, “Of wolf and man”, etc…, ze staan er nog allemaal, tot de tanden gewapend, klaar om elke concurrentie te verscheuren.