TYKETTO – DON’T COME EASY
JAAR VAN RELEASE: 1991
LABEL : GEFFEN
In de jaren 80 (en begin jaren 90) waren er enkele geweldige debuutalbums uitgebracht en voor mij waren ze bijna volledig onderling afhankelijk van elkaar, maar allemaal op een of andere manier uniek waren. In werkelijkheid heeft geen van de bands die een geweldige debuut uitbrachten ooit het debuut weten te benaderen,hiervoor zijn vele redenen aan te voeren van wisselende line-ups, platenmaatschappijen die zich bemoeit met het proces.
Tyketto’s ‘Do not Come Easy’ is opnieuw uitgebracht, half vergeten klassiekers die het verdienen om het licht weer op hen te doen laten schijnen.
Waar begin je met een album dat je in de loop van de tijd talloze keren hebt gehoord, weet je elk woord, voel je elk melodie en heb je zulke geweldige herinneringen rond elk nummer. Het beoordelen van albums uit je jeugd is echter moeilijk, sommige herinneren aan de geweldige periode van toen.
Sommige van die albums zijn ook gewoon geweldig, ondanks de extra lagen van betekenis die ze eraan toeschrijven. Het album was alweer een Hard Rock-release van Geffen die een groot aantal Rock-artiesten had.
Terug naar het album, dat zelfs na al die jaren nog steeds het beste melodieuze Hard Rock-album van het tijdperk is. Opener ‘Forever Young’ is slechts een van die nummers die een generatie fans definiëren, was het een volkslied om je liefde voor Hard Rock en alles wat dat inhield te bevestigen.’Wings’ het is gewoon een mooi nummer, een levensecht helderblauwe hemelachtige song of van te genieten.
De nummers zelf opvallend consistent, rijk en zelfs gevarieerd, wat aangeeft waar de band vervolgens mee zou komen. ‘Burning Down Inside’ een van mijn favoriete nummers is nog steeds eigenlijk een voorbeeld van branie en prachtige trapsgewijze refrein. ‘Seasons’ is zoals ‘Wings’ een prachtig afwisselend nummer een echte AOR topper.’Standing Alone’ (de derde single van het album) is de ballad die verder ingaat op je emotie, prachtig. ‘Lay Your Body Down’ ‘, is misschien nog wel het nummer dat het dichts bij de ‘ Hair Metal’-scene komt. ‘Walk on Fire’ houdt de vrolijke stuwkracht verder vast. ‘Nothing But Love’ is het soort nummer dat op een ander album uit die periode zou hebben kunnen staan, en misschien daarom minder opvalt.Er is zelfs een vleugje blues voor ‘Strip Me Down’, dat rust op een mooie intro met harmonica, voordat het alle funky gitaarwerk uitbreekt. Het album wordt afgesloten met ‘Sail Away’, een nummer als ‘Seasons’ en ‘Standing Alone’ dat de subtiliteit van de band laat zien. Het is een leuke opmaat dichterbij, een verhaal van hoop en een van de vele tracks die onderstreept wat een geweldige zanger Danny Vaughn was en is.
Het belangrijkste is natuurlijk bij elk klassiek album en de nummers is hoe doorstaan ze de tand des tijds. Voor een Rock-album uit die tijd is de productie ook opmerkelijk helder, de mix mooi gebalanceerd en Vaughns stem van hoog nieveau zonder dat de instrumenten overheersen. Het is een van mijn favoriete albums, en een van de weinige platen uit de late jaren 80 / begin jaren 90 met een predicaat AOR klassieker. Dit is Melodic Hard Rock op zijn best.