Black Sabbath – Dehumanizer
Jaar van release: 1992
Label : EMI
Black Sabbath vierde grote successen met Ozzy Osbourne en Ronnie James Dio achter de microfoon. Na het vertrek van Dio tijdens het mixen van het live album ‘Live Evil’ werd na een rumoerige periode met eerst Glenn Hughes, daarna de getalenteerde Amerikaan Ray Gillen en uiteindelijk Tony Martin als nieuwe zanger. Met hem maakte Black Sabbath een aantal kwalitatief goede platen, maar succes bleef uit. Begin jaren negentig haalden Iommi en Butler daarom Dio terug en nam met hem ‘Dehumanizer’ op. Het werd een hele behoorlijke plaat met uitschieters in het meesterlijk gezongen ‘Master Of Insanity’, het werkelijk loodzware ‘Buried Alive’, ‘I’ en ‘Too Late’. Het album oogstte matige kritieken en flopte volledig. De redenen waren legio: in 1992 werden hardrock bands uit de jaren zeventig gezien als lompe dinosaurussen, heerste grunge en hadden de muziekmedia vooral oog voor de titanenstrijd tussen Metallica en Guns N’ Roses. De hernieuwde samenwerking met Dio duurde slechts één album en zou pas zestien jaar later weer worden voortgezet onder de naam Heaven & Hell nadat Ozzy in een schimmige juridische strijd de rechten op de naam Black Sabbath had verworven.
Toegegeven, met uitzondering van ‘Master Of Insanity’ staan er geen krakers op van het niveau zoals die op ‘Heaven & Hell’ of ‘Mob Rules’ stonden, maar de hoekige riffs en de zang van Dio zijn toch heel behoorlijk. Een herwaardering van dit album lijkt op zijn plaats. Nu Dio tussen zes planken ligt, lijkt die kans uiterst reëel.
Geef een reactie