Giuffria-Giuffria

Giuffria-Giuffria

Jaar van Release: 1984

Label: Metal Mind

Goed eerste soloalbum van Gregg Giuffria met uitstekende keyboards (ex Angel). Solide US AOR/melodieuze hardrock, met een pomprock-ader. De intense en emotionele leadzang van David Glen Eisley lijkt een beetje op die van James Christian. Het geluid is keyboards-gedreven en zeer esthetisch. Stel je eerst een mix voor van Journey (“Frontiers” -tijdperk), White Sister and Van Halen.

Voor degenen die niet relatief bekend zijn met Gregg Giuffria, hoef je alleen maar te weten dat de band zelf in 1982 door Gregg is opgericht. Gregg nam het roer op keyboards op het titeldebuut van de band en introduceerde zanger David Glen Eisley, Alan Krigger op drums, Chuck Wright op bas en een jonge Craig Goldy (Dio) op gitaar. Giuffria’s titelloze debuutalbum, Giuffria, volgde al snel met een piek van #26 in de albumcharts en bracht twee hitsingles voort, “Call To The Heart” (Hot 100 #15) en “Lonely In Love” (Hot 100 #57).

De muziek hier is een mix van Hard Rock en Metal met overheersende AOR-toetsenborden met dank aan Giuffria zelf. Op tracks als de introductie van de eerste opener “Do Me Right” hoor je de krachtige keyboards die voorop lopen schitteren. De rustgevende elementen in hun hitsingle “Call To The Heart” vallen op als een radiovriendelijk deuntje dat de band natuurlijk enige bekendheid bezorgde. Het meer ontroerende tempo van “Dance” heeft een meer electropop-benadering in de ritmesectie en zorgt voor een precaire luisterervaring. De meer Hard Rock-churner van “Turn Me On” komt over als een van de meer uptempo nummers op hun debuut, denk aan Van Halen meets Kiss.

Hoewel Giuffria erin slaagde een opmerkelijk succes te behalen met deze plaat en hun volgende tweede release “Silk and Steel”, viel de band uiteen en kreeg later een nieuwe kans aangeboden door Gene Simmons, die hen een alternatief gaf en de zanger Eisley verving door James Christian, de rest is geschiedenis want de band werd bekend als House of Lords. Giuffria was te zien op de eerste drie HOL albums tot de uiteindelijke break-up van de band.

De productie is echter in veel opzichten erg goed, het geluid van de keyboards is net zo goed als het op een AOR-album hoort te zijn. De productiezwakte is echter de zang. Ik weet niet waarom, maar ik heb nog nooit zulke ademhalingsmoeilijkheden gehoord bij het zingen van het album, je hoort alle happen, moeite om adem te halen terwijl David Glen Eisley vecht om enkele van de noten te raken. Misschien leerde hij echt zingen en worstelde hij zo erg dat de producer het allemaal niet kon verbergen? Of hadden ze misschien ruzie?

Beschouw dit als een zeer goed eerste album met belofte, dat het de volgende keer net is beter moet.