Vengeance – Back From Flight 19

Vengeance – Back From Flight 19

Jaar van release: 1997

Label: CBS 

Het jaar 1997 markeerde de wederopstanding van Hollandse trots in bange dagen, Vengeance. Na zo’n vijf jaar eerder het bijltje er bij neergegooid te hebben, kroop het bloed waar het niet gaan kon, en regisseerden Leon Goewie en Arjen Lucassen de terugkeer van de band op het nationale podium.

De bezetting van de band die dit album gestalte heeft gegeven bevat, zoals bekend mag worden verondersteld, twee helaas veel te vroeg gestorven muzikanten: drummer Paul Thissen (2006) en zeer recentelijk Jan Somers. Zij werden, naast toetsenist Roland Bakker, bassist Barend Courbois en oudgediende Peer Verschuren, gerekruteerd om dit album met het nieuwe Vengeance op te nemen, met songmateriaal dat voor hen geschreven was door eveneens oudgediende Arjen Lucassen.

Een deel van het songmateriaal bleek al op de plank te liggen om dienst te doen op de eerste nog uit te brengen Ayreon-release. Lucassen greep de verdwijning van een vliegtuig in de Bermudadriehoek aan om als kapstok dienst te doen voor de titel en afsluitende nummer van dit album, dat zwaar ondergewaardeerd is gebleven. Na al die jaren is dit album één van mijn favorieten gebleken. Jazeker, ik ben bekend met de hoogstandjes We Have Ways To Make You Rock en Arabia; maar ik kan eenieder aanraden om anno 2011 eens goed te luisteren naar dit album.

Muzikaal was dit album zijn tijd ver vooruit en werd misschien juist daardoor ondergewaardeerd. Moderne en soms wat duistere klanken die we niet van Vengeance gewend waren, namen de plaats in van de frisse en fruitige party-rock waar de band bekend mee was geworden. Opener Planet Zilch opent dan inderdaad onwennig waarbij het vrolijke refrein toch refereert aan oude tijden. Maar vervolgens wordt de luisteraar overdonderd met een enorme brok power, met fantastisch gitaarwerk, pompende en beukende drums en bas, en een Goewie in topvorm. Goede voorbeelden hiervan zijn Dreamulator en Darkside Of The Brain. Totdat de traditionele ballad (Lonely Girl, een heerlijke melodramatische meedeiner) de boel weer sust.

De solo’s gieren je om de oren en gunnen de luisteraar amper rust, totdat Flight 19 begint met de afsluiting van het album, ingeluid door langdurig vliegtuiggeronk (handig, want live zeer bruikbaar; wie herinnert zich nog Goewie aan een lier met vliegenierskap in 013 te Tilburg?). Door de jaren heen is dit nummer echt een favoriet van me geworden door de geweldige opbouw, het superieure gitaarwerk en de fantastische eindschreeuw van Leon Goewie.

Laat dit album, zeker nu, geconfronteerd zijnde met het tragische overlijden van Jan Somers, en vijf jaar eerder Paul Thissen, een ode zijn aan deze ons zo jammerlijk ontvallen muzikanten, en een herbeleving en herwaardering van een fantastisch album wat mij in ieder geval tot in lengte van jaren zal blijven boeien.