Symphony X – The Odyssey
Jaar van release: 2002Label: Inside Out
Symphony X – The Odyssey Voor de progmetal liefhebber is 2002 wel een goed jaar geweest denk ik. Onder andere Dream Theater bracht een nieuw album uit en kwam twee keer naar Nederland, Threshold stond op Progpower Europe en bracht een sterk album uit, en ook Symphony X bracht dan eindelijk een nieuw album uit.
Deze amerikaanse progressive metal formatie, onder leiding van zanger Russell Allen en gitarist Michael Romeo, bracht al eerder juweeltjes uit in de vorm van onder andere The Divine Wings Of Tragedy en V, en velen hebben Russell Allen onlangs live gezien op Arjen Lucassen’s Star One tournee. Na wat vertraging is heeft de band de opvolger van V afgeleverd: The Odyssey.
De verwachtingen voor dit album waren hoog, maar Symphony X heeft ze waar weten te maken. Ik denk dat The Odyssey hoog in de jaarlijstjes van 2002 te vinden zal zijn. In de mijne in ieder geval wel.
In het verleden is Symphony X meer dan eens vergeleken met Yngwie Malmsteen. Die vergelijkingen sneden weliswaar hout maar deden de band tegelijk ernstig onrecht aan. Symphony X is Yngwie in compositorisch talent ver vooruit. Onze Zweedse virtuoos kan alleen maar dromen van de kunstwerkjes die Michael Romeo en co afleveren. Symphony X vorige cd “V-The Mythology Suite” was van uitzonderlijk hoog niveau; zang- en speltechnisch subliem en de nummers waren helemaal af.
De band opent het album met het enigzins agressief, maar toch ook melodieus, klinkende Inferno (Unleash The Fire), waarin de keyboards erg nadrukkelijk aanwezig zijn. De riffs worden af en toe afgewisseld met wat rustigere passages, wat niet storend is. Ook in bijvoorbeeld Incantations Of The Apprentice (een hele mond vol) en Accolade II (een vervolg op The Accolade van The Divine Wings Of Tragedy) komen de tempowisselingen terug, en vindt de band een goede balans tussen rustig en hard.
“The Odyssey” is geen veilige voortzetting van het vorige succesvolle album. “The Odyssey” is harder, rauwer en directer. De hoes en teksten zijn gebaseerd op het legendarische verhaal van Homerus. Het album bevat acht nummers, waarvan 7 “gewone” tracks en een titelstuk dat in 7 delen uiteen valt en meer dan 24 minuten duurt. De gewone tracks variëren van melodieuze prog-rock tot snelle power metal en zijn zonder uitzondering goed. Zanger Russell staat zijn mannetje en zingt i.t.t. veel prog-rock zangers niet in de hoogste regionen, maar in het verlengde van Dio. Michael Romeo trakteert ons weer op fabuleuze solo’s en de overige muzikanten spelen foutloos. Het titelstuk valt zoals gezegd in 7 delen uiteen, die weliswaar redelijk mooi in elkaar overvloeien, maar niet noodzakelijk één nummer vormen. Net als bij Dream Theater’s Six Degrees of Inner Turbulence hadden het ook nummers op zichzelf kunnen zijn.
Het album is wat harder dan zijn voorganger, wat goed te horen is in King Of Terrors. De rauwe stem van Allen draagt daar goed aan bij, maar vooral de gitaar en baspartijen zorgen voor de hardere uitstraling. Met de complexiteit van de muziek valt het best mee. Daar waar een band als Dream Theater vaak nummers schrijft om te laten zien wat ze precies kunnen, heeft Symphony X gekozen om gewoon ijzersterke nummers te schrijven. Alles past gewoon perfect in elkaar, niets is echt overbodig. Hoogtepunt van het album is ongetwijfeld het titelnummer The Odyssey, gebaseerd op De Odyssee van Homerus. In 24 minuten wordt het verhaal verteld, en laat de band zijn kunnen nog een keer goed horen. Hard, zacht, complex, simpel, rauw, melodieus, alles zit erin, en het gaat niet vervelen.
Die praktijken met die ellenlange nummers hebben vaak bij prog-rock bands negatieve bijwerkingen. Men probeert geforceerd allerlei onderliggende thema’s in te bouwen en tracht de verschillende stukjes als “vanzelf” in elkaar over te laten vloeien. Nu lukt dat de ene keer beter dan de andere, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat wanneer bands zich concentreren op het schrijven van nummers met een kop en staart dit de kwaliteit ten goede zou komen. Speelduur lijkt tegenwoordig doel op zich. Songstructuren worden ondergeschikt aan combinatietechniek. “The Odyssey” duurt 24 minuten, “Six Degrees of Inner Turbulence” duurt bijvoorbeeld meer dan 3 kwartier. Waar gaat dat eindigen? Met een nummer van 78 minuten of 156 minuten? Nokken met die flauwekul en gewoon goede nummers schrijven. Symphony X is gezegend met een fantastische zanger. Russell Allen bewijst op The Odyssey dat hij bij de beste metalzangers ter wereld hoort. Hij heeft een krachtige stem, met een groot bereik. Toch kan hij ook erg rauw klinken, zonder dat het minder aandoet. Op de nummers op The Odyssey laat hij alle facetten van zijn stem horen.
Geef een reactie