Hardline – Leaving The End Open
Jaar van release: 2009
Label: Frontiers
De Amerikaanse band Hardline bracht in 1992 hun debuutplaat ‘Double Eclipse’ uit, mijns inziens nog altijd één van de beste melodieuze hardrockplaten die ooit zijn uitgebracht. Alle nummers waren om van te smullen en de vocale inbreng van Johnny Gioeli van er één van uitzonderlijke klasse. Natuurlijk waren de begin jaren negentig nu niet de meest ideale tijd om een melodieuze hardrockplaat aan de man de brengen en spoedig na de release werd er nagenoeg niets meer vernomen omtrent deze zeer talentvolle band. De stilte werd een tiental jaar later, in 2002 om precies te zijn, doorbroken toen de band zijn tweede CD uitbracht, simpelweg getiteld ‘II’. Wereldgitarist Neal Schon (Journey) was er inmiddels niet meer bij en hij was vervangen door Josh Ramos, bekend van onder andere The Storm en Two Fires. Het song writer’s talent van Schon werd klaarblijkelijk duidelijk gemist, want de songs van ‘II’ zijn toch stuk voor stuk van een aanzienlijk minder niveau dat hetgeen er op de debuutplaat te horen was.
Met ‘Leaving The End Open’ is er na zo’n zeven jaar weer een nieuw studio-album verschenen. Ik moet echter eerlijk bekennen dat de compositorische kwaliteiten ook op dit album niet worden gehaald. De elf composities zijn, een enkele uitzondering daargelaten, goed tot matig. Het agressieve element en de frisheid wat de debuutplaat zo uitzonderlijk goed maakte is vrijwel verdwenen.
Met ‘Voices’ opent de plaat en klinkt wat modern voor Hardline-begrippen. Het volgende ‘Falling Free’ is een aardig nummer, maar ook niet meer dan dat. Het eerste echt aansprekende nummer dat je te horen krijgt is het balladesque ‘Start Again’ met een refrein dat je na beluistering niet meer uit je kop kunt krijgen. Het niveau daalt dan meteen weer met ‘Pieces Of Puzzles’ en het erg rustige ‘Bittersweet’ zorgt er voor dat je bijna in slaap sukkelt. Het wat hardere ‘She Sleeps In Madness’ zorgt er voor dat dit net niet gebeurt, maar is zeker ook geen compositie die me enorm aanspreekt. Nummers die boven het gemiddelde uitsteken zijn, de erg goede piano-ballad ‘In This Moment’ (met fantastisch lead vocalen van Johnny Gioeili) en het titelnummer ‘Leaving The End Open’. Natuurlijk is de zang van Johnny Gioeli nog steeds erg goed en op de prestaties van de instrumentalisten valt ook weinig aan te merken, maar het niveau van de composities is gewoon niet goed genoeg om van een echt goede plaat te kunnen spreken.
Geef een reactie