Threshold – March Of Progress
Jaar van release: 2012
Label:Nuclear Blast Records
Het zijn bewogen jaren geweest voor de Britse progmetalformatie Threshold. Vijf jaar heeft het maar liefst moeten duren voordat het Britse Threshold met de opvolger komt van het veelgeprezen Dead Reckoning. Kort na het uitkomen van hun vorige plaat in 2007 keerde voormalig topvocalist Damian Wilson terug om een flinke wereldtour te doen, en verleden jaar kwam plots Andrew McDermott die de zang op dat vorige album nog voor zijn rekening nam te overlijden. Anno 2012 is de band toe aan een frisse start waarbij Damian Wilson niet alleen mag touren, maar ook de nieuwe plaat March Of Progressheeft mogen inzingen. Hij lijkt hiermee weer echt zijn oude plekje te hebben ingenomen, want met alle respect voor de andere zangers die de band gekend heeft; Threshold zonder Damian Wilson is het toch net niet helemaal. De vraag die direct bij mij opkwam toen de band enige maanden geleden de albumtitel bekend maakte was of die daadwerkelijk de lading zou dekken. Threshold ken ik immers als een muzikale behoorlijk behoudende act waarbij de progressie slechts in de nuance zit.
March Of Progress ligt in het verlengde van voorganger Dead Reckoninguit 2007. Vanaf de eerste tonen van het machtige, en direct beste nummer van de plaat, Ashes is duidelijk dat Thresholdgeen millimeter is veranderd in de afgelopen vijf jaar. Het is lekker hard met veel oog voor mooie melodieën en progressieve rock.
Op March Of Progress doet Threshold datgene dat zij al vanaf midden jaren ’90 doen. Supermelodieuze metal met uitstekende zang zonder veel muzikaal gefreak. March Of Progressklinkt echter zo bekend in de oren dat ik mijzelf afvraag in hoeverre wij hier met nieuw werk hebben te maken of dat de band oude ideeën heeft hergebruikt. Ik geef de band voorlopig het voordeel van de twijfel.
Het vijftal balanceert heerlijk op die gouden rand tussen het harde en melodische in, met flink wat referenties naar de klassieke progressieve rockbands uit de jaren zeventig. Nergens krijgt een stijl de overhand, de groep pakt het beste uit diverse muzikale invloeden en maakt daar een mooi geheel van. Wilson zingt zoals we van hem gewend zijn bij diverse andere projecten als bijvoorbeeld Ayreon en Headspace de sterren van de hemel met beladen teksten, terwijl de kundige musici hem weergaloos weten te begeleiden. Aan ieder van hen wordt ruimte geboden om zijn kunsten te vertonen en dat doen ze dan ook met grote regelmaat. Zoals je van een groep die al ruim twintig jaar bestaat verwachten kunt, verstaan zij de essentie van dit type muziek, en die essentie is de juiste balans weten te vinden tussen overdadig gepiel met solo’s en oog houden voor de melodie.
Hoewel elk van de tien songs van March Of Progress een aangename ontdekkingsreis op zich is, ben ik vooral gecharmeerd van het klassiek opgebouwde The Hours met een spelletje van vraag en antwoord tussen zanger en band. Wellicht is het de simpele meeslepende barokke melodie of de kracht van de herhaling: het nummer pakt en laat niet meer los. En dat geldt eigenlijk voor deze hele plaat. March Of Progress klinkt als een klok, beslaat ruim 70 minuten (te lang!) en de tracks klokken gemiddeld ruim boven de vijf minuten, een sterk stukje muziek, maar eigenlijk kun je ook niet anders verwachten van een groep met zoveel collectieve ervaring. Threshold stelt anno 2012 niet teleur.
Geef een reactie