Tesla – Simplicity
Jaar van Release: 2014
Label: Frontiers
Vanaf het debuutalbum Mechanical resonance(1986) en de geweldige opvolger The great radio controversy (1989) was Tesla in die jaren een van mijn favoriete bands. Alleen al de naam van het debuutalbum Mechanical Resonance laat de oude rockers opveren van hun stoel. Het zijn dan ook met name de oudere albums van Tesla die zorgden voor het grote succes. Onder andere The Great Radio Controversy en het akoestische Five Man Acoustical Jam staan nog in veel geheugens gegrift als klassiekers. Deze inmiddels 32-jarige band uit Sacramento, California belooft in alle toonaarden dat dit nieuwe album, na een hiaat van zes jaar, weer het ouderwetse Tesla gaat laten horen. De melodieuze hardrock van de band uit California met fantastisch gitaarwerk van Frank Hannon en Tommy Skeoch en de aparte maar fantastische stem van Jeff Keith sloeg bij mij in als een bom. Het resultaat is dat ik tot op de dag van vandaag een enorm zwak voor Tesla heb.
Ondanks het feit dat het niveau van de eerste twee platen daarna nooit meer gehaald wordt levert de groep met o.a. Psychotic supper (1991) en Bust a nut (1994) een aantal prima werkjes af. Toch valt Tesla niet lang na het uitkomen van Bust a nut uit elkaar en duurt het zes jaar voordat de mannen de koppen weer bij elkaar steken. Na het prima Into the now(2004) wordt Skeoch vervangen door Dave Rude en maakt de band o.a. het coveralbum Real to reel (2007) en het niet onaardige Forever more (2008). Het waren lekkere platen, niet meer en niet minder. Datzelfde geldt ook voor
Simplicity . Het album is weer een nieuw hoofdstuk in de lange geschiedenis van Tesla, waarmee Tesla naar eigen zeggen terugkeert naar de roots. Maar de vraag is na het veelvuldig beluisteren van dit nieuwe album of het nog wel zin heeft voor de band om nieuw werk uit te brengen. Veel van hun generatiegenoten die nog actief zijn halen bij lange na niet meer het niveau van vroeger en dat geldt ook voor Tesla. Met Simplicity poogt het vijftal dus weer aan te haken bij het goudomrande geluid van vroeger en het laat daarbij niets aan het toeval over. Alle stijlelementen die Tesla maakten tot wat het is zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Tot echt verheffende songs leidt het echter niet. We hebben het al eens eerder gehoord, maar dan in een andere vorm.
Het bijzondere is wel dat de groep op Skeoch na nog steeds in originele bezetting opereert en dat kunnen de meeste andere bands niet zeggen. Qua sound hebben de heren wel gelijk. Helaas blijft de kwaliteit van het songmateriaal misschien wat achter bij de hooggespannen verwachtingen.
De eerste seconden van het album zijn hoopgevend. MP3 heeft een intro dat je regelrecht terugbrengt naar 1986. Helaas is de rest van het nummer niet bijzonder. Ricochet, Rise and fall en Honestly klinken wel lekker maar ook niet meer dan dat. De enige nummers waarin iets van de oude glorie te horen is zijn So divine .
Het honky-tonkende Cross My Heart is een aardig intermezzootje op weg naar het Eagles-achtige Burnout To Fade dat muzikaal gezien nog het meest om het lijf heeft op deze schijf. Dit lijkt de start van het rustigere gedeelte want Life Is A River is een rustige, Aerosmith-achtige ballad. Schijn bedriegt echter, want Sympathy staat bol van het gesoleer, en Time Bomb lijkt van alle nummers nog het meest op het oude Tesla. Wat opvalt is dat de band in het (semi) akoestische aspect beter tot zijn recht komt, dan in het hardere werk. Daar is niets mis mee, want akoestisch en Tesla zijn goede vrienden. In mijn beleving kan echter enkel het gepassioneerde Life is a River zich meten met het allerbeste werk. Over het algemeen moet het album het doen met het predicaat verdienstelijk. Voor Tesla begrippen is dat te weinig.
Geef een reactie