Arena – The Unquiet Sky
Jaar van release: 2015
Label : Verglas
Het Britse Arena, de band rond Clive Nolan en Mick Pointer, is zo’n band uit de neo-progstal die op haar debuut de template voor haar sound al volledig ontwikkeld had en die daar de rest van haar carrière ook niet al te veel meer aan gesleuteld heeft. Zangers en bassisten sleet men bij de vleet, maar de muziek was altijd van constante kwaliteit. De ene keer net wat beter dan de andere, meer echt slechte platen maakte men niet. Hooguit wat mindere, zoals de voorganger van dit nieuwe album ‘The Unquiet Sky’; de eerste met zanger Paul Manzi en een poging wat meer mainstream en wat meer metal te klinken. Nolan en Pointer moeten zich hebben gerealiseerd dat dit toch niet de weg was en dus stelt men op TUS weer gedeeltelijk orde op zaken. Er is weer een concept van stal gehaald en de muziek kent weer het gebruikelijke theatrale, duistere en bombastische dat we van de mannen gewend zijn. In termen van stijl ligt TUS tussen het debuut, Pepper’s Ghost en het laatste studioalbum in. De stem van Manzi is en blijft een beetje wennen al kwijt hij zich verder uitstekend van zijn taak. Ook gitarist John Mitchell en toetsenist Nolan zetten hun beste beentje voort in speltechnisch opzicht maar desondanks komt het allemaal wel erg bekend voor. Mooi zijn de ballad ‘How Did It Come To This’, de mini-opera ‘What Happened Before’, het pompende ‘Traveller Beware’ (met een excellerende Manzi) en ‘Time Runs Out’ vanwege de kekke orgelsolo en dito maatsoort. Voor de rest is het hier business as usual en als je een fan van deze band bent is dat natuurlijk uitstekend nieuws.
Arena werd precies twintig jaar geleden in het leven geroepen door muzikanten die verder actief waren in proggrootheden als Pendragon, Shadowland en Marillion. Toetsenist en componist Clive Nolan manifesteerde zich vanaf het begin als het artistieke brein van de band. Hoewel Arena nooit het clubcircuit ontgroeide, verrijkte het de wereld van de progressieve rock op gezette tijden met steevast majestueus klinkende albums. Pas met het in 2011 verschenen ‘The Seventh Degree Of Separation’ stak er onder de trouwe aanhang iets van gemor op, niet geheel terecht ook dit was een prima album, misschien wat minder progressief en gericht op een breder publiek. De komst van de nieuwe zanger Paul Manzi markeerde ook een keuze voor een nogal mainstream geluid, met een grote rol voor de gitaar. Kort en goed: op ‘The Unquiet Sky’ is die balans weer hersteld. Dat is niet het enige goede nieuws. Wie ooit twijfelde aan de nieuwkomer, zal nu – vier jaar later – door hem weggeblazen worden. Manzi schittert vooral in de ballad „How Did It Come To This”. Het is sowieso een van de beste songs van Arena – ooit. De manier waarop de zanger zich geeft, is heel indrukwekkend. Op de rest van het album staat vooral veel zwaar aangezette progressieve rock, waarin de toetsen van Nolan weer ouderwets de hoofdrol vervullen. Een ander hoogtepunt is „The Bishop Of Lufford”; een speels nummer, waar de betrokkenheid van Nolan bij musicals in doorklinkt. Eigenlijk telt het album, opgehangen aan een occult verhaal uit het begin van de vorige eeuw, geen enkel zwak moment. De melodieën zijn werkelijk schitterend. De band voert alles subliem uit, met – ik herhaal het nog maar eens – een glansrol voor Paul Manzi. Knap dat Nolan, na zoveel jaar en na betrokkenheid bij zoveel projecten en bands, nog altijd zo kan pieken!
Geef een reactie