Pride Of Lions – Fearless
Jaar van Release : 2017
Label : Frontiers
Album nummer vijf van één van de absolute beste AOR bands die er zijn, de sleutel figuren zijn natuurlijk songrwriter Jim Peterik, en Toby Hitchcock, die over meesterlijke vocalen beschikt. De heren hebben inmiddels al een behoorlijke catalogus opgebouwd. We mogen natuurlijk ook hun live cd/dvd Live in Belgium niet vergeten, die nog eens aantoont dat Peterik een behoorlijk professionele band om zich heen heeft verzameld. In vergelijking met de voorganger “Immortal”, zal het album “Fearless”, het zeker een stuk beter gaan doen. Bij het schrijven van het album heeft Peterik, na zijn zeggen, alle 4 vorige albums nog eenmaal de revue laten passeren. En heeft getracht het beste er uit te halen wat de band tot nu toe heeft gedaan. Dat heeft geleid tot een geluid, dat dichter bij het debuut album is, dan de voorganger, en dat is natuurlijk geen slechte zaak gezien hoe geweldig dat debuut album was.
Het is wederom een melodieuze en catchy album geworden, met refreinen om van te smullen en met een goede variatie. Is het nu dat meesterwerk geworden dat werd voorop gesteld? Neen, dat niet, maar het is wel weer een frisse melodieuze rockplaat die er in slaagt een glimlach op je gezicht te toveren. Alleen al het openingsnummer, het erg opgewekte All I See Is You, zorgt voor vrolijke taferelen. Het is tevens de eerste single van het album, met bijhorende videoclip uiteraard. Die clip is trouwens zeer de moeite om eens te zien. Meer zeggen we daar niet over
Het is dan ook zeker een aantrekkelijk album geworden. Toby Hitchcock’s zang is zoals gebruikelijk geweldig en de melodieën zijn uitstekend en voorzien van een uitstekende productie. En is zeker een van de beste die je mag verwachten in het AOR genre. Met Pride Of Lions zijn de verwachtingen altijd hoog gespannen. Aangezien met name de eerste drie albums van een bijzonder hoog niveau zijn. Het vierde album was in dat opzicht, dan ook meer een “experimenteel” album. Peterik is daarom ook meer op safe gaan zitten. Kwalitatief is het zeker uitstekend. Maar wat echter uitblijft zijn de verrassingen, wat is begonnen als een projectmatig aanpak, heeft het succes van het eerste album toch een band gevormd, die vooral omschreven kan worden als een variant op het debuut. Het heeft dan ook veel weg van een herhalingsoefening. Op dit album is de Survivor sound wederom herkenbaar, maar wel in mindere mate. Maar dat kan natuurlijk ook niet anders, Peterik was namelijk één van de songwriters van deze legendarisch band. De band waarvoor hij het inmiddels klassieke nummer “The Eye Of The Tiger” schreef. Verder moet gezegd worden dat Peterik niets meer is, dan een redelijke zanger, maar zijn vocale inbreng lijkt per plaat toe te nemen. Dit is jammer wanneer je een frontman als Toby Hitchcock in huis hebt, dan moet je diens kwaliteiten natuurlijk optimaal benutten.
Zoals we ondertussen gewoon zijn, springen vooral stem, gitaren en keyboards eruit terwijl de ritmesectie wat ondergesneeuwd geraakt. Een beetje meer ‘punch’ had de plaat zeker deugd gedaan. The Tell leunt op een aardige groove en sfeervol gitaarwerk van Peterik. Hitchcock zingt de sterren van de hemel en zal dat ook in de songs die volgen blijven doen. In Carnicature is een vlotte rocker die we al eens meer gehoord hebben van de leeuwen. Eerste kippenvel momentje volgt in Silent Music. Een scheurende gitaarsolo opent de song, waarna we in rustiger vaarwater terecht komen. Groovy drums, een pianotoets en enkele spaarzame gitaarlicks zorgen voor de basis, Hitchcocks stem doet de rest. Op de achtergrond horen we voorzichtige vrouwenzang. Prachtig!
Wellicht de hardste song is meteen ook het titelnummer. Peterik laat zijn gitaar huilen over een dubbele basdrum salvo. Pride Of Lions goes heavy metal! We kunnen dit erg smaken en er mochten wel meer songs van dit kaliber de plaat gehaald hebben. Peterik neemt hier een groot deel van de vocalen voor zijn rekening. Peterik heeft bij lange niet het bereik van Hitchcock, maar de afwisseling tussen hun stemmen is in dit nummer wel passend. Zoals te verwachten volgt na deze harde noot, een pianostuk in de song Everlasting Love. Een schitterende ballad waarin Hitchcock zich weer eens helemaal laat gaan. Ja, deze zou niet misstaan als openingsdans op een trouwfeest! Bij het begin van Freedom Of The Night denken we even dat het moment van ’indutten’ is aangebroken. Het nummer begint namelijk ook met een pianostuk waarna het zaakje, gelukkig, al snel openbarst in een vlotte rocker.
Daarmee is het tweede deel van het album ingezet. Light In Your Eyes is een lichtvoetige song waarin de gitaren de overhand nemen op de keyboards. Het lied is doorspekt met gitaarsolo’s en slaagt erin op die manier interessant te blijven. Verder heeft het nummer namelijk weinig om het lijf. Geef ons dan maar de harde rocker Rising Up! Samen met het titelnummer kunnen we Rising Up tot het hardste van de plaat rekenen. Een opgefokt ritme en een meezingbaar refrein stuwen de song naar eenzame hoogtes. Om die reden hebben we Pride Of Lions altijd een geweldige band gevonden! Die harde ondertoon gaat het gezelschap uitstekend af en we dromen van een volledige plaat met dergelijk materiaal. The Silence Says It All is een erg gevarieerde song die rustig begint maar dan heel voorzichtig uitmondt in een bombastische rocksong met dito refrein. Lang niet slecht!
Het afsluitende duo is toch een domper op de feestvreugde. Faster Than A Prayer heeft buiten een prachtige gitaarsolo weinig te bieden. En Unmasking The Mystery tenslotte zorgt allesbehalve voor een swingend slot. Het nummer kabbelt naar zijn einde terwijl onze gedachten er al lang niet meer bij zijn. Ondanks deze kritisch kanttekening, is dit toch gewoon weer een prima schijf, waar menig collega AOR-band jaloers op zal zijn.
Het is altijd gevaarlijk om op voorhand grote verwachtingen te scheppen. Pride Of Lions heeft zijn zaakjes goed voor elkaar en heeft al lang zijn eigen sound gevonden.
Geef een reactie