Nocturnal Rites – Phoenix

Nocturnal Rites – Phoenix

Jaar van release: 2017

Label: AFM Records

Het Zweedse Nocturnal Rites heeft een behoorlijke transformatie doorgemaakt sinds de begindagen. Met de eerste albums leek de band het gevecht aan te gaan met Hammerfall wie het meest kazig uit de hoek kwam. Die ’true heavy metal’-stijl heeft Nocturnal Rites gelaten voor wat het is toen zanger Jonny Lindqvist in 2000 bij de band kwam. Zijn krachtige stem en de creatieve toepassing van keyboards hebben ervoor gezorgd dat de band een eigen geluid heeft gekregen. Dat heeft voor een reeks spetterende albums gezorgd zoals Afterlife (2000) en Shadowland (2002). Op The 8th Sin (2007) werd het tempo flink omlaag geschroefd en kregen de nummers een extra lading bombast.

Na de release van dat laatste album werd het akelig stil rond Nocturnal Rites. Officieel is de band niet uit elkaar gegaan, maar de laatste jaren gingen wel voorbij zonder een teken van leven. De bandleden gaven de voorkeur aan hun privéleven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en tien jaar later is er met Phoenix toch weer een nieuw album.

In een sterke AOR-basis weet de band een krachtig geluid neer te zetten dat voorgezet wordt door het lekkere stemgeluid van Jonny Lindqvist en het gitaargeluid van Fredrik Mannberg met daar bovenop een functionele solo van Per Nilsson. Volgens de band kreeg Nocturnal Rites het verfrissende elan weer terug door zijn komst. Voor de band een kleine zege, maar voor de fans van Scar Symmetry een kleine vloek want het langverwachte nieuwe album van deze band zou door dit project wel eens vertraagd kunnen worden.

 Binnen Nocturnal Rites echter mag hij doen waar hij goed in is en dat is sterke solo’s neerzetten in aanstekelijke composities. Luister daarvoor zeker ook naar A Song For You. Rifftechnisch trapt de band echter al meteen goed af in de opener A Heart As Black As Coal. Precies waar de fans van Nocturnal Rites hun voorliefde in kunnen herkennen. Namelijk prettige rock met een aanstekelijke melodie en een sterk gitaargeluid dat opgestuwd wordt door het ritmecollectief van Nils Eriksson (bas) en Owe Lingvall (drums). Het synthgeluid ondersteund de compositie in zijn kracht.

Het AOR geluid van de band krijgt een gevoelige vorm in Flames en neigt naar het geluid van Brother Firetribe in het eerder genoemde Before We Waste Away en het stevige What’s Killing Me. De compositie is goed opgebouwd en door een herkenbaar couplet en refrein luistert het lekker weg waarbij er goed gewerkt wordt in spanning naar het refrein toe.

In The Poisonous Seed verschuift het rockkarakter naar een meer melodische powermetalkant. De basis is wat zwaarder en het tempo ligt wat hoger. Zanger Jonny Lindqvist heeft daar qua stembereik absoluut geen moeite mee. Even gemakkelijk past hij binnen het geheel. Het album sluit met Welcome At The End wederom af in een uptempostijl. Het synthgeluid is iets meer naar voren gezet, maar de basis blijft liggen in melodieuze riffs en gesierd door een eveneens goed refrein.

Phoenix kan, zoals de titel aangeeft, gerust gezien worden als een verrijzenis van een band die veel en veel te lang met een nieuw album is gekomen. Is dit het wachten waard geweest? Dat is het zeker. Er staat namelijk geen slechte compositie op het album.

Na de eerste luisterbeurt is het duidelijk dat men voortborduurt op het laatste album The 8th Sin. Het is bepaald geen ‘back tot the roots’-album geworden. Nocturnal Rites concentreert zich op het maken van pakkende nummers met een flinke dosis melodie en meezingbare refreinen. De symfonische elementen zijn weer volop aanwezig, maar voeren nooit de boventoon. Het zijn uiteindelijk toch de stevige gitaarpartijen die de meeste aandacht trekken. Men heeft het voor elkaar gekregen om met een kraakhelder geluid te komen, zodat het nergens pijn aan de oren doet.

 Het tempo op Phoenix is opnieuw laag gehouden, waardoor je meerdere luisterbeurten nodig hebt om de verschillende songs van elkaar te kunnen onderscheiden. Dat is enigszins jammer, want de snelle nummers waren altijd wel de hoogtepunten van de albums dankzij het creatieve keyboardgebruik. Daardoor kwamen de tragere nummers ook beter uit de verf. Nu is Phoenix vooral een consistente plaat geworden zonder noemenswaardige uitschieters.

Liefhebbers van AOR met een voorliefde voor melodische powermetal mogen hun borst nat maken, want Nocturnal Rites is herrezen.