Audrey Horne – Blackout

Audrey Horne – Blackout

Jaar van Release : 2018

Label : Napalm

De Noren van Audrey Horne timmeren al ruim vijftien jaar aan de weg en hebben inmiddels bewezen dat ze een aanwinst zijn voor de hardrockscene. Het Noorse Audrey Horne begon ooit als een hobbyproject van Ice Dale (Enslaved) en King ov Hell (Gorgoroth). Twee blackmetaliconen die de handen in elkaar slaan om rock ‘n’ roll te spelen, dat hadden we zelden meegemaakt. De eerste drie albums laten nog een mix van hardrock en grunge horen, maar vanaf album nummer vier gooit de formatie uit Bergen het op een toegankelijkere toer. Met platen als Youngblood en Pure Heavy kozen ze echter het pad van de vette rock ‘n’ roll met een metalen randje. Met het fris klinkende nieuwe schijfje Blackout trekken ze die lijn gewoon door.

Het is allerminst een nieuw gegeven dat muzikanten van een bepaalde band in een andere band gaan spelen, terwijl dit een heel andere stijl is. Een muzikant is immers zelden maar in één subgenre geïnteresseerd. Een treffend voorbeeld is HammerFall, waarvan de oorspronkelijke leden uit hardere bands kwamen, maar met HammerFall wilden ze zich amuseren met vrij luchtige traditionele metal. Of dit jaar nog The Night Flight Orchestra – met leden van Arch Enemy en Soilwork – dat onvervalste pomprock en AOR op hun debuut presenteerden en aan het einde van dit jaar blijkt dit een groot succes te zijn.

In hetzelfde rijtje past ook het Noorse Audrey Horne, in 2002 opgericht door muzikanten die al bekendheid verwierven in eerder zwartgeblakerde outfits als Enslaved, Sahg, Gorgoroth en God Seed. Vandaag de dag speelt Ice Dale nog steeds in Enslaved en intussen werd gitarist Thomas Tofthagen vader, dus moesten we een beetje langer wachten op hun inmiddels zesde album ‘Blackout’.

Je hoeft geen doorgewinterde kenner van rockmuziek te zijn om te horen dat Audrey Horne liefhebber is van oude hardrock en heavy metal. Ook Blackout herbergt weer prima hardrocknummers zonder al te veel opsmuk. Songs die voor hetzelfde geld door Thin Lizzy of Judas Priest uitgebracht hadden kunnen worden. De plaat staat weer vol met smakelijke, melodieuze gitaarsolo’s en dubbele gitaarleads, afkomstig van Ice Dale en Thomas Tofthagen. Ook Torkjell ‘Toschie’ Røds zanglijnen zijn weer erg sterk en vooral catchy. Zijn eenvoudige songteksten nodigen uit tot luidkeels meeschreeuwen.

 Dat begint zeer sterk met de single ‘This Is War’, meteen het langste nummer van de plaat dat alle kwaliteiten van de band op een rijtje zet. Aanstekelijke zanglijnen die meteen vertrouwd klinken, knappe twin gitaarsolo’s die zelfs een uitwaaierende passage creëren en vooral vurig rockend. Het doet me vooral aan Thin Lizzy / Black Star Riders denken vanwege het eminente twin gitaarwerk van Ice Dale en Thomas Tofthagen.

This Is War, Naysayer en Rose Alley zijn typische Audrey Horne-tracks waarin alle eerder genoemde smakelijke ingrediënten terugkomen. Ook de zoete titeltrack (kan het nog pakkender?) en Audrevolution gaan het ongetwijfeld goed doen bij de fans. Laatstgenoemde is een erg eenvoudige, maar effectieve meezing-anthem die de potentie heeft om uit te groeien tot een livefavoriet.

Schitterend hoe zij zich in een andere habitat uitleven! Het album is verder gevuld met aanstekelijke songs tussen drie en vier minuten, her en der met samenzang en gepolijst (‘This Man’), party rock ‘n’ roll in ‘Midnight Man’ en drums en Hammond orgel wat het aan Deep Purple en ZZ Top refererende ‘Light Your Way’ inkleurt. Het is classic rock dat zowel Europeanen als Amerikanen die luisteren naar hard rock/AOR, zal bevallen. Maar het is vooral de erfenis van Thin Lizzy die doorschemert in de luchtige songs. Toch een fijn album  in het genre.

Audrey Horne weet het niveau niet continu hoog te houden. Het album kent halverwege ook enkele minder memorabele songs. Na California (dat bij vlagen herinneringen oproept aan de oudere, iets duistere versie van Audrey Horne) bloeit de plaat weer op. In Satellite wijken de Noren ook iets af van de recente formule. De track kent een opvallend funky geluid en daarnaast zijn er eighties-synths hoorbaar. Gelukkig zet het navolgende Naysayer weer orde op zaken. De ondertussen gekende ingrediënten worden nog eens samengevat. Het afsluitende Rose Alley maakt duidelijk dat Audrey Horne, ondanks het hoge niveau van musiceren, vooral in het leven is geroepen om de bandleden een reden te geven om eens flink te feesten.

Slechte platen heeft Audrey Horne tot nu toe niet gemaakt. Blackout is een verbetering ten opzichte van Pure Heavy. Audrey Horne blijft een leuk bandje en slaagt er met Blackout in om de grijze dagen even te doen vergeten.