Stryper – God Damn Evil

Stryper – God Damn Evil

Jaar van Release : 2018

 Label: Frontiers

Het verhaal van de Amerikaanse rockact Stryper is niet een verhaal van 13 in een dozijn over schoolbandjes die het proberen etc. Stryper is een band waarvan de broers Robert en Michael Sweet altijd naar de Baptisten kerk gingen.

Hierbij staat het zingen van Gods woord centraal. Bij Stryper ligt de christelijke boodschap er dik bovenop. Dat maken albumtitels zoals In God We Trust en To Hell With The Devil wel duidelijk. De Amerikanen maken naar eigen zeggen geen Christian metal.

 Geinspireerd door Van Halen gingen de broers op zoek naar een gitarist. Deze werd gevonden in Oz Fox, als bassist werd Timothy Gaines toegevoegd aan de line-up.

De band brak door met de albums Soldiers Under Command, To Hell With The Devil en het commerciële succes van In God We Trust, maar na 8 jaar diverse albums ging het minder en kwam het allemaal wat in herhaling terecht. De band stopt om weer in 2005 terug te komen met het voor de hand liggende titel Reborn.

Gospelrock of reli-metal, het label maakt niet uit, hier is het nieuwe album van Stryper.

Harder dan tevoren, gierende gitaren, beukende drums, messcherpe riffs en uiteraard de teksten met religieuze inslag. Stryper laat van zich horen, harder, heftiger dan ooit. Elf nieuwe nummers telt het album, goed voor drie kwartier muziek. Het is al weer het tiende album van de band onder leiding van Michaal Sweet.

Die benaming zou de aandacht te veel van de heavymetalmuziek afleiden. Toch is het ook dit keer een albumtitel die  stof doet opwaaien. De nieuwe pennenvrucht heet God Damn Evil. Er wordt dus gevloekt in de kerk van Stryper en dat heeft de wenkbrauwen van enkele fans doen fronsen. Zo heeft de keten Wall Markt besloten de cd niet in de rekken te leggen omwille van de titel, ze vinden dat dit niet kan. Welkom in 2018. Frontman Michael Sweet vindt het jammer maar maakt er verder geen spel van. Het zorgt er alleen maar voor dat mijn respect voor Stryper blijft groeien. Ondertussen zorgt de titel van de plaat voor heel wat controverse in het puriteinse Amerika.

Componist Michael Sweet weet donders goed dat God Damn Evil dit soort reacties zou uitlokken. Dat terwijl de titel letterlijk moet worden opgevat: God, verdom het kwaad! Het is een aanklacht op de huidige stand van zaken op aarde waarbij het kwaad lijkt te overwinnen.

Stryper-fans boffen de laatste jaren maar, want ‘back to the roots’- album No More Hell to Pay (2013) en het zwaardere Fallen (2015) behoren tot het betere werk. God Damn Evil is van dezelfde sterke kwaliteit. En dat terwijl Sweet alle songs in slechts negen dagen heeft geschreven! Misschien had hij het indrukwekkende refrein van Lost of het sappige riffwerk in Sea Of Thieves al langer liggen. In ieder geval heeft hij er in een korte periode een stel goede nummers van gemaakt.

 De band beweert dat God Damn Evil zich onderscheid van andere albums omdat er vaker buiten de lijntjes zou worden gekleurd. Ik heb goed geluisterd en heb nauwelijks experimenten gehoord. Over de gehele line is het vooral een typische Stryper-plaat met songs die niet hadden misstaan op de klassiekers uit de jaren tachtig.

Dus wat mij betreft kunnen de Christenen weer rustig ademhalen en wederom een vet Stryper-album tot zich nemen. Want het nieuwe album mag zeker gehoord worden. Inmiddels is bassist Timothy Gaines voor de tweede maal vervangen. Ex-Firehouse bassist Perry Richardson neemt de baspartijen over en is ook op dit album te horen.

Dit album kent al een lang en spannend intro voor dat de felle gitaren van Oz Fox zijn intrede doen. Direct vanaf het eerste nummer Take It To The Cross is het duidelijk dat dit album heftiger is dan ooit, niet alleen het gitaarwerk en de drumpartijen zijn harder. Dat is een naar Strypernormen  een supersonische snelle compositie. Hoewel de bereidheid van de band om nieuwe dingen te proberen bewonderenswaardig is, vallen sommige van deze experimenten wat tegen . “Take it to the Cross,” is waarschijnlijk het meest heavy nummer, maar het is ook mijn inziens een behoorlijke misstap met betrekking tot het gebruik van een aantal volledig misplaatst death growls door Matt Bachand ( Shadows Fall) , komt over als gedwongen, en is het geen geweldig refrein.Dus enkel het thrashy refrein van opener Take It To The Cross wijkt af van de norm. Dat heeft gemengde reacties opgeleverd bij de release van het nummer als eerste single. Zoals hiervoor benoemd, twijfel ik nog steeds of het experiment is geslaagd of niet. Het is daarom maar goed dat de rest van het album vertrouwd klinkt. De fans kunnen dus opgelucht ademhalen. Als kers op de kaart zingt Sweet nog altijd de sterren van de hemel en leveren hij en Oz Fox weer hels gitaarwerk af.

 De heren maken even duidelijk dat het niet rustiger hoeft als de leeftijd oploopt. Het nummer wordt gevolgd door twee typische Stryper tracks, Sorry en Lost. Sorry kent mooie koorpartijen, evenals Lost, in combinatie met korte riffs en stevig gitaarwerk. Dit raken we al snel kwijt met het titelstuk ‘God Damn Evil’, het titelnummer is een lekker in het gehoor liggend nummer, een pakkende melodie en een pakkend refrein.

Hierna volgt het nog stevigere ‘The Valley’. Stevige gitaar rock riffs en een stuwende drums blazen door de speakers, terwijl de samenzang in de refreinen weer volop aanwezig is. Het is dan ook de kracht van de band, door de harmonische vocalen die men op jongere jaren in de kerk hoorde dit te verbinden met deze rock metal. Met een religieuze tekst is het plaatje van Stryper compleet.

Michael Sweet laat in Can’t Live Without Your Love horen dat hij nog steeds een goede ballad kan schrijven en zingen. Zijn stem heeft duidelijk nog niets ingeboet qua kracht en zuiverheid. Het album sluit af met het stevige en snelle The Devil Doesn’t Live Here. Het is een nummer dat in de allerhoogste versnelling gespeeld wordt, drumslagen met een tempo als van een machinegeweer, het moet een echte uitputtingsslag zijn. Het hele album klinkt solide en laat een Stryper horen dat nog steeds op een hoog niveau kan meekomen. Meedogenloos hard en snel, met ruimte voor een ballad en altijd een verbinding met het woord van God. Een absolute aanrader.

Dit is een topplaatje en daar krijg je verder geen spel tussen.