Red Dragon Cartel – Patina
Jaar van Release : 2018
Label : Frontiers Records
De gitaarmeester Jake E Lee laat zich direct horen op het nieuwe album van zijn nieuwe band Red Dragon Cartel. Zijn subliem gitaarspel wordt wel eens bekritiseerd. De man start ooit bij Stephen Pearcy (Micky) Ratt en verlaat hen om bij Rough Cutt een album met Ronnie James Dio te maken. Het gitaarspel charmeert Dio lijft hem in voor zijn solo band. Wanneer dit nog niet van de grond komt weet hij te duelleren met George Lynch (Dokken) voor de job bij Ozzy Osbourne. Als opvolger van Randy Roads mag je dan best wat in je mars hebben. Live tourt hij de Speak of the Devil tour en maakt Bark at The Moon en Ultimate Sin album. Waarna hij een superband start met Ray Gillan (Deep Purple), Eric Singer (Black Sabbath, Alice Cooper, Brian May en later KISS) en Greg Chaisson (Ozzy). Kortom, je kunt best zeggen dat dit een meester gitarist is die zijn waarde voor de muziek heeft getoond. Met Red Dragon Cartel horen we een herkenbaar melodieus en soms log rockgeluid waar Jake E Lee zijn herkenbare sound in heeft gevonden. Naast hem staan bassist Anthony Esposito (curieus van Lynch Mob), Drummer Phil Varone (Skid Row) en Harem Scarem zanger Darren Smith.
Red Dragon Cartel, het tweede album genaamd Patina. Aangezien het debuut voor mij meer leek als een eenmalig project, is er nu toch een tweede album. Dit keer dag ook zonder de nodige gastzangers. Het is meer een bandprestatie geworden met natuurlijk Jake E. Lee in de hoofdrol. Zoals iedereen wel weet Lee’s vijftien jaren in de spotlights in de vorige eeuw waren verre van makkelijk. Eerst moest hij bij Ozzy opboksen tegen de erfenis van de tragisch verongelukte Randy Rhoads, vervolgens was hij de zoveelste die door Sharon Osbourne uit de band werd gewerkt toen hij fatsoenlijk betaald wilde worden voor zijn compositorische bijdragen en bij zijn volgende band Badlands overleed zanger Ray Gillen. Je zou om minder de muziek eraan geven en hovenier worden…
Lee trok zich inderdaad grotendeels terug uit de muziek, voornamelijk omdat hij niet jarenlang het Ozzymateriaal wilde uitmelken. Maar hij bleef wel materiaal schrijven en in 2014 had hij een band om dat materiaal mee uit te brengen, Red Dragon Cartel. Het titelloze debuut was heavy, met niet overdreven lange composities met kop en staart, een flinke rij muzikanten inclusief een aardige gastenlijst (Maria Brink van In This Moment, Robin Zander en Tom Petterson van Cheap Trick, Paul DiAnno van (ooit) Iron Maiden en Sass Jordan) en een paar sfeervolle rustpuntjes, zoals de pianoballad Exquisite Tenderness.
Toch liep het ook bij Red Dragon Cartel niet van een leien dakje. Het is de afgelopen jaren op alle posities behalve de gitaar om uiteenlopende redenen een doorgangshuis geweest. Opvallend genoeg is zanger DJ Smith (voor Harem Scarem-fans beter bekend als drummer Darren Smith) weer terug, nadat hij kort na verschijning van het debuut al werd ontslagen. Drummer van dienst is Phil Varone (Saigon Kick, Skid Row) en bassist is Anthony Esposito (Ace Frehley, Lynch Mob). Waar bij het debuut het materiaal grotendeels al klaarlag toen de band werd samengesteld, is het nu met de band als geheel geschreven.
Opener Speedbag is misschien geen knallende opener, maar wel een nummer dat staat, geeft wel aan waar de band naar toegaat en maakt meteen al het verschil met het debuut. De wisselwerking tussen gitaarwerk en drums is interessant, inclusief Ozzy-achtig lijzige zanglijnen – is wellicht niet heel bijzonder, maar geeft wel aan waar de voorliefde van Lee ligt. Het materiaal op Patina is aanzienlijk bluesier dan op het debuut. Het is meer een kruising van het werk dat Lee schreef met Ozzy en het werk van Badlands. Dat heeft hier tot gevolg gehad dat de ritmesectie veel meer een patroon neerlegt waarop Jake E. Lee en in mindere mate DJ Smith het melodieuze deel verzorgen. Op het debuut klonk het voor wel allemaal wat strakker en waren de instrumentale partijen meer een eenheid en werd geprobeerd meer een nieuw geluid te creëren. Nu stap hij terug naar zijn roots. Zonder het debuut tekort te doen voelen deze nummers meer aan als een bandproduct. Hij blijkt nog steeds een geweldige gitaarvirtuoos. Kleurt net even buiten de lijntjes, om de nummers net steeds weer in andere richting te duwen. Anders zou het al snel een eenheidsworst worden. Bij het intro van Bitter denk ik een uptempo track te gaan horen, maar ook die blijkt toch weer iets meer ingehouden dan ik verwacht.
Jake E. Lee is in de basis ook een gitarist die sterk op de blues leunt, dus ik snap het best. Een classic rocktrack schrijven, daar is hij nog altijd beter in dan de meesten en dat hoor je ook op Patina wel. Het verschil met het debuut is nu alleen wel érg groot. Daar klonk het erg strak en behoorlijk modern, op Patina hoor je een bluesy classic rockband die zijn vak best verstaat, maar net iets te vaak voor dezelfde oplossing kiest, hier is niets mis mee, kwaliteit verloochend zich niet. De uitzonderingen zijn: “Chasing Ghosts” klinkt wel als een band die samen een track vormgeeft, inclusief de fijne, wat tegendraadse zanglijnen zoals we die óók van DJ Smith kennen. Dat geldt ook voor “My Beautifull Mess”, dat zelfs wat proggy elementen heeft. Het pakkende “Havana” en de bluesy ballad “A Painted Heart”.
Het tweede album van de band in samenvatting: kent juweeltjes waaronder ‘Chasing Ghosts’, ‘Havana’ en ‘A Painted Heart’. Maar ook rechttoe rechtaan rocksongs waaronder ‘Bitter’, het uptempo ‘Speedbag’ geeft misschien wel de best mix uit het verleden. Het slotnummer ‘Ink & Water’ mag er dan ook zijn. Prachtig rockalbum, aan het einde van het jaar!
Niettemin: in een muziekwereld waar alle nieuwe projecten die uit de grond gestampt worden en niet bij te houden zijn, is Red Dragon Cartel voor mij nog steeds een van de leukere ‘nieuwe’ classic rock bands, samen met bijvoorbeeld The Dead Daisies, Black Country Communion, Lynch Mob, Sweet&Lynch en uiteraard Badlands.
Geef een reactie