Eclipse – Paradigm
Jaar van Release: 2019
Label: Frontiers Music
Het debuut van Eclipse zag het levenslicht in 2001, maar ervaarde een echte doorbraak met het in 2012 verschenen “Bleed & Scream” album. De band bouwde een heuse live-reputatie op en zanger Erik is een veelgevraagd producer in het genre. Ze blijven min of meer trouw aan hun formule, maar op elk album vallen er toch nieuwe elementen te ontdekken. Binnenkort verschijnt hun zevende album “Paradigm”. De Zweedse melodieuze rock act met Magnus Henriksson en Erik Martensson bestaat inmiddels alweer een kleine 20 jaar. De band weet van de power rock meer melodie in de songs te verwerken, waardoor de band inmiddels mee kan doen aan festivals die richting het Eurovisie Songfestival gaan. Is dat een schande? Nee, dat zeker niet. De heren weten de power popsongs aantrekkelijk te maken voor een groot publiek. Alleen in Nederland blijkt men hier wat meer moeite mee te hebben.Inmiddels weet de band langzamerhand een fanschare op te bouwen buiten Scandinavië. Het past is de sfeer van de oude Europe, die inmiddels weer mooie classic rock albums maakt.
De eerste single ‘Viva La Victoria’ start op een licht commerciële wijze, maar volgens de gekende Eclipse formule. Een aanstekelijke riff, sterke vocalen aangevuld met een puur meezingrefrein. De tweede single ‘Mary Leigh’ ligt nog lekkerder in het gehoor en bouwt geleidelijk op naar het explosief refrein. Het gros van de nummers klokken af op iets langer dan de radiovriendelijke drie minuten. Met zijn 41 minuten is dit geen super lang album, maar beter op die manier zonder missers en opvullers om tot een vol uur te komen. De nummers moet je ook wat laten inwerken en meerdere luisterbeurten is dus een verplichting. De nummers groeien elke keer en zorgen er voor dat Eclipse tot de koning van de AOR met ballen kan gekroond worden.
‘Shelter Me’ start op semi-akoestische wijze met de krachtige heldere stem van Erik en een rustig kabbelende gitaar en het refrein brengt wat kracht in deze Eclipse-ballade. Op ‘United’ horen we de perfecte legering van radiorock met melodieuze rock. Een echte partyrocker dat het live ongetwijfeld goed zal doen! Eens de nummers je geïnfecteerd hebben, geraak je er met geen enkel medicijn nog vanaf en blijf je ze meedragen.
Tijdens het vlotte ‘Delirious’ is de gitaar van Magnus heer en meester en zorgt de zoete samenzang voor een leuk contrast. Het iets langere ‘When the Winter Ends’ kan als de tweede ballade beschouwd worden, die bijna hetzelfde pad volgt als het eerdergenoemde ‘Shelter Me’, maar toch iets scherper overkomt.
De knaller van het album is ongetwijfeld ’38 or 44’! De gitaren doen me sterk aan Stryper ten tijde van hun ‘Soldiers Under Command’ album denken. Het nummer bezit ook de nodige vaart en krijgt de titel van headbanger van het album. De langste track ‘The Masquerade’ is een ware schot in de roos! Een melodieuze gitaarsolo trekt de aandacht en de invallende krachtige zang van Erik doet je de ogen opentrekken. Verder zal de samenzang en de spetterende solo van Magnus een glimlach op je gelaat toveren. Dit is mijn persoonlijke favoriet van het album. Afsluiter ‘Take Me Home’ is het zoveelste voorbeeld van hoe de stem van Erik je kan bedwelmen en je verplicht tot meezingen. Bij elk album lijkt de man aan kracht te winnen.
Het zijn heerlijke popsrock songs die misschien gedateerd klinken, maar gelijktijdig heerlijk fris uit de speakers brullen.Voor de rockers die de 80s een warm hart toedragen is dit zeker een album dat beluisterd moet worden.
Geef een reactie