Vengeance – Power Of The Rock

Vengeance – Power Of The Rock

Jaar van release: 2019

Label: Pseudonym Records 

De feestdagen breken aan het is tijd voor boxing day. Hier is pseudoniem records handig op in gesprongen en wel met de 9 cd Box van Vengeance in hun meest glansrijke periode van 1983 tot 1998. Als album van de maand dit keer geen nieuw studio materiaal van een band, maar een stukje pure nostalgie!! Evenals de cd box van Helloïse, die in 2016 werd uitgebracht een must have voor de Nederlandse hardrockfans. Onlangs werd er ook al boxset uitgebracht van Bodine. Misschien moeten nog maar even wachten op de volgende boxset, wat zou het toch geweldig zijn als we dan ook nog eens een boxset zouden krijgen met het ouvre van Adje Vandenberg.  Maar nu terug naar Vengeance.

Als we dan toch even in ons verleden graven, wat hadden die jongens van Vengeance toch ludieke band shirts. Met de uiterste originele slogan  “Do You Hate Hard Rock? Guess You Never Saw Vengeance”. Dit was in die tijd onder de Nederlandse bands het meeste verkochte hardrockshirt. Uit die eenvoudige tijd dat harde rock niet depressief, progressief of welke andere “-ief” dan ook hoefde te zijn, maar gewoon leuk was. Een tekst als “Playing with my pistol, I check the mood it’s in, I hope that it is loaded and ready for tonight” uit She’s The Woman is natuurlijk om meer dan één reden hilarisch. Die lol betekent echter niet dat Vengeance geen serieuze speler is geweest in het Nederlandse hardrocklandschap. In tegendeel zelfs!

In de vroege jaren tachtig hadden we een aantal mooie Nederlandse metal bands zoals Bodine, Martyr, Picture, Vandenberg, Highway Chile en Helloïse.En natuurlijk was er Vengeance!

Vengeance behoorde  in de laatste twee decennia tot de top van hardrockscene in Nederland en boekte ook buiten de landsgrenzen veel succes. Dat de band een plekje veroverde op een dergelijk prestigieus podium was niet meer dan terecht. Het waren de tijden dat hardrock en dan met name de ballads van hardrockbands volle aandacht kregen middels verzamel-cd’s en (in de zomer) een wekelijks programma op de landelijke radio. Die cd’s en programma’s werden volledig beheerst door Amerikaanse acts als Bon Jovi en een enkele Europese uitzondering als Scorpions en Europe. Slechts twee Nederlandse hardrockbands wisten zich hier structureel tussen te werken: Vandenberg en Vengeance. De positie van laatstgenoemde in het hardrockend Nederland van de jaren ‘80 van de vorige eeuw is dan ook niet te onderschatten.

Naast Arjen Anthony Lucassen die bij Vengeance zeer bepalend was voor de composities bestaat de band in die periode uit de volgende bandleden John Snels, Oscar Holleman, Jan Bijlsma, Jan Somer, Ian Parry, Peer Verschuren en Leon Goewie, dit heeft geresulteerd in zes albums met daarop stuk voor stuk tijdloze rocksongs.

 Verder is de box releases voorzien van klassiekers en zeldzaamheden. De HQ geremasterde originele mastertapes door de bandleden zelf. De box is gevuld met maar liefst negen schijven uit de periode 1983 tot 1998 en bevat  een mix van 510 minuten van geweldige rock en metal muziek. De band bestaat nog steeds, maar hun laatste albums zijn niet in van het niveau als je ze vergelijkt met deze boxset.  Na 1998 is eigenlijk alleen Leon Goewie nog de vaandeldrager van de band, wel moet gezegd worden dat in 2009 met Soul Collector nog een aardig album wordt weggezet. Wat we hier voorgeschoteld krijgen is Nederlandse hardrock op zijn best.  De eerste drie schijven zijn het bekende debuut ‘ Vengeance ‘, hun doorbraak album in Nederland en het buitenland. Met het album Vengeance begon het allemaal. Opener Down And Out laat meteen horen dat Vengeance in die tijd wist hoe rockmuziek moest klinken. Hier is duidelijk een jonge band te horen die nog zijn eigen stijl zoekt. Zo lijkt er voor intro en riffs van de overigens uitstekende opener Down And Out nadrukkelijk in de keuken van Whitesnake te zijn gekeken. Een lekker nummer is het niettemin, eentje waarin de klasse, diepte en het scherpe randje van de stem van zanger Leon Goewie meteen duidelijk worden. Ook AC/DC, Status Quo en Dio lijken een belangrijke inspiratie. We denken her en der zelfs wat snippers New Wave Of British Heavy Metal te horen (de breaks in Tonight, Tonight, de diverse vlammende gitaarsolo’s). Het is een gedachte die nog versterkt wordt doordat Goewie in zijn teksten met enige regelmaat het woord metal laat terugkomen. Niet alle nummers zijn echter zo pakkend als Down And Out, zodat het niet verbazend is dat een paar jaar later nauwelijks nog songs van dit debuut de live-set haalden.

Het volgende album  ‘ We Have Ways To Make You Rock’. Staat mij  bij als de eerste echte kennismaking met Vengeance. She’s The Woman en vooral Power Of The Rock staan me bij als nummers die op de radio wel voor de nodige opschudding zorgde. De ster van Vengeance was rijzende en de naam was zeker gevestigd. Twee jaar later heeft de band al aanzienlijke stappen gemaakt. De kennelijk voor Vengeance niet zo moeilijke tweede plaat We Have Ways To Make You Rock klinkt aanmerkelijk beter en staat vol tijdloze hardrockmeezingers als She’s The Woman, de naamgever van deze box Power Of The Rock, May Heaven Strike Me Down, Love Lies Bleeding en We Shall Rock. Waar de memorabele melodieën op het debuut mogelijk wat dun gezaaid waren, lijkt de band voor dit album een onuitputtelijke bron te hebben aangeboord. Dat ik de songs meer dan dertig jaar later nog woord voor woord kan meezingen zegt alles (inderdaad, ook dat ik een nerd ben ja!). Fraai is de ballad Only The Wind waarmee de band zich verzekerde van een plaats in eerder genoemde rockballadprogramma’s. Opvallend is dat de overigens vrij traditionele hardrockband hier het experiment niet schuwt. In Dreamworld horen we epische koorzang en het gevoelige intro van May Heaven Strike Me Down wordt aangezet met strijkers. Ja, die Goewie moet het wel heel bont hebben gemaakt bij zijn dame dat hij zo diep moet gaan. De remaster lijkt op deze schijf wel zijn werk te doen en we horen een helder rond geluid met ruimte voor zowel instrumenten, zang als achtergrondzang en een voorname plek voor de stuwende bas. Fraai!

Het derde ‘Take It Or Leave It’ dat een nog groter publiek bereikte omdat het nummer, Rock ‘ N Roll Shower ‘ het intro was van een populair Nederlands radio-metal&rock programma Vara ’s vuurwerk met DJ Henk Westbroek. Het album ‘Take It Or Leave It’ kent een groot aantal composities die de tand des tijds goed hebben doorstaan.  De nummers ‘Take It Or Leave It’, ‘Rock’n Roll Shower’, ‘Take Me To The Limit’, ‘Women In The World’ en ‘Looks Of A Winner’ zijn tot de dag van vandaag heerlijk om naar te luisteren. Goed uitgebalanceerde hardrock met goede melodieën en het sterke stemgeluid van Leon Goewie. Take Me To The Limit nodigt op eenzelfde wijze uit tot een feestje. Sommige refreinen van andere songs missen echter goede hooks of zijn wat eenvoudig (Hear Me Out) waardoor het album als geheel toch iets minder scoort dan de heel knappe voorganger. Slecht of zelfs maar middelmatig wordt het nergens. Daarvoor zijn de riffs, het spel (dat gitaarwerk in het instrumentale Engines doet echt niet onder voor de grotere namen in het genre) en de zang simpelweg te sterk. Noemen we ten slotte nog even dat Goewie in Code Of Honour – met kinderkoor! – mogelijk zijn meest persoonlijke verhaal op tafel legt.

 Met het vierde album ‘Arabia’ kon niemand meer om Vengeance heen en zorgde ervoor dat op rockgebied Vengeance bovenaan de top stond in rocking Nederland.  Met ‘Arabia’ liet en laat Vengeance horen, dat zelfs het niveau van ‘Take It Or Leave It’ wist te ontstijgen. Titelnummer Arabia opende het album op een zeer professionele manier. Bluesy invloeden komen terug in ‘The Best Gunfighter In Town’ en ‘Bad Boy For Love’, waarin ze Rose Tattoo fraai coveren. Maar het prachtige ‘If Lovin’ You Is Wrong’ blijft onbetwist de compositie van Vengeance die mij het meest raakt. Een gevoelige ballad waarin melodie, gitaar en zang in een krachtig emotiespel precies de juiste snaar weet te raken. Of het komt doordat de band voor Arabia wel weer “gewoon” twee jaar de tijd nam weet ik niet, maar het vierde album is van begin tot eind ijzersterk en voor velen het hoogtepunt in het werk van Vengeance. De openingsriff van de titeltrack is wonderbaarlijk primordiaal en lanceert je gelijk naar de regio waar de plaat zijn naam aan ontleent. De riff hield zich dan ook gemakkelijk staande tussen het werk van Ayreon en Star One toen Arjen Lucassen hem in Star One Live On Earth nog eens inzette. Maar hoewel Lucassen inmiddels ongetwijfeld de grootste naam uit de line-up van Vengeance was (gevolgd door Oscar Holleman die inmiddels producties van onder meer Within Temptation en Krezip op zijn naam heeft staan), zetten ook de andere leden een uitstekende prestatie neer. Zang, ritmesectie en leads, het klopt allemaal in heerlijke tracks als Cry Of The Sirens met zijn staccato gezongen brug, het beestige Wallbanger en het feestelijke Just What My Doctor Ordered. Juist door de rockballad-rage eind jaren ’80 zal If Lovin’ You Is Wrong vermoedelijk de bekendste song zijn. Helemaal onterecht is dat niet want het is een fraaie sleper met internationale allure. De plaat klonk al goed toen hij in 1989 uitkwam en dat is nu niet anders. Voor de liefhebbers van jaren ’80-hardrock die wat verder willen en durven kijken dan Amerika en Groot-Brittannië is Arabia feitelijk een onmisbare plaat. Ondanks de progressievere koers van Vengeance op dit album, kwamen de eerste haarscheurtjes in de band. Op het moment dat John Snels en Leon Goewie om verschillende redenen vertrokken, was het einde van de band in zicht.

Hierna konden ze geen record deal vinden in Nederland,  zodoende kwam het album met Ian Parry op zang en Ernst van Ee op drums ‘ The Last of the Fallen Heroes ‘  alleen in Japan uit. Dat we inmiddels in het door grunge beheerste begin van de jaren ’90 zijn aanbeland zal daarbij zeker niet geholpen hebben, maar als je kritisch kijkt zou je ook kunnen zeggen dat de band met de goede maar meer gepolijst klinkende Parry iets van zijn eigen geluid had verloren. In 1992 werpt de band de handdoek in de ring. Toch zien de opnamen met Ian Parry het daglicht en wel op de oorspronkelijk alleen in Japan uitgegeven plaat Last Of The Fallen Heroes (1994). Het is de vijfde cd van deze box. In openingstrack Wings Of An Arrow zien we door de verheven zang, koorzang en de toetsen al meer dan een glimp van de richting die Lucassen met zijn Ayreon zou inslaan. Een interessant stukje geschiedenis is het op zijn minst. Refreinen van songs als Blood Money en Outta Control zijn ondanks toevoeging van een flinke dot toetsen echter eerder traditioneel te noemen en zijn ondanks alle goede bedoelingen (Blood Money) niet altijd even sterk. Met Trouble In Town en vooral Funky Little Lady lijkt de band wat aansluiting te zoeken bij Extreme, een band die zich in eerste instantie aardig staande hield tussen de Nirvana’s van deze wereld maar uiteindelijk ook commercieel het onderspit moest delven. Sterker zijn de fraaie ballad As The Last Teardrop Falls dat met zijn mooie samenzang vijf jaar eerder gemakkelijk de hitlijsten had veroverd, de lekkere stampers Hold On Tight, Outta My Head en Edge Of Time en One ‘O’ Nine. Met het album The Last Of The Fallen Heroes, met Ian Parry achter de microfoon,  is helemaal niets mis en de diversiteit aan composities bieden de luisteraar hier een mooi doorkijkje in de veelzijdigheid van het rockgenre.

Toch blijft het echte succes schijnbaar uit en het zal tot 1997 duren voordat Arjen Lucassen en Leon Goewie het album ‘Back From Flight 19’ uitbrengen.Het laatste studioalbum, Disc 6, in deze box is dan ook hun come-back album ‘Back From Flight 19’ (met Leon terug op zang). Openingstrack en single Planet Zilch opent de plaat sterk. Dat het Seattle-gebeuren niet volledig aan de heren voorbij is gegaan horen we in de machtige riff, terwijl we tegelijkertijd opnieuw een inzicht krijgen in de muzikale ontwikkeling van Lucassen naar meer epiek en grandeur. Sowieso is het gitaarwerk op dit album wat zwaarder en meer riffgericht. Zo scheurt Follow A Trend als Zakk Wylde in No More Tears, totdat de track in een afwisselend middenstuk een heus progfeest blijkt te zijn. Niet direct wat je verwacht van Vengeance, maar wel heel tof. Ook tracks als Dreamulator (met Beatlesque koortjes), het super heftige Dark Side Of The Brain en het lange Flight 19 klinken een stuk duisterder en progressiever dan het Vengeance van de jaren ’80, maar zijn aanzienlijk sterker dan The Last Of The Fallen Heroes.

De andere drie schijven hebben de titel ‘ Power of the Rock 1,  2 en 3 en zijn verpakt met demo’s, live-opnames en andere zeldzame, nooit eerder uitgebracht materiaal.

Op Power Of The Rock 1 staan vooral demo versies van nummers die op de reguliere platen terecht zijn gekomen. Het geluid van de demo uit 1983 wordt geteisterd door wat ruis. De nummers van die demo zijn dan ook vooral leuk om eens gehoord te hebben en op te merken dat de band in het begin inderdaad stevig naar heavy metal neigde (Straight And Fair) en dat met name de zang en het gitaarwerk van meet af aan van hoog niveau waren. De live versie van Tonight, Tonight klinkt alweer een stuk beter, maar het geluid van de volgende opnames is af en toe wat modderig (overbelast). Opnieuw leuk om eens te horen, maar je zult toch vaker teruggrijpen naar de definitieve versies. Indien voorradig natuurlijk, want we horen ook wat nummers die nooit hun weg naar een album hebben gevonden, maar zeker muzikaal niet heel veel onder doen voor de songs die dat wel deden. Meer dan leuk om te horen zijn overigens de hele vroege versie van Only The Wind die nog heel andere teksten had en de cover van Crazy Horses (The Osmonds), ook al omdat het geluid van de opnamen steeds beter wordt.Het laatste nummer Death Ride To Glory is net als de eerste twee nummers van Power Of The Rock 2 opgenomen voor Countdown Café in 1986. Deze opnamen zijn al eens uitgebracht op de cd-uitgave van We Have Ways To Make You Rock en zouden dus al in je bezit kunnen zijn. Zo niet dan is dit een mooie kans want het was een prima optreden daar voor Veronica. Ook op de tweede “bonus-cd” is de geluidskwaliteit wat wisselend. Zo klinkt de demo 1 versie van Rock ’n Roll Shower eerder een rehearsal. Een song als Cry Of The Sirens daarentegen klinkt dan weer heel behoorlijk met een zeer gemotiveerd knallende Goewie. Leuk op deze schijf zijn verder met name de uitgebreide VARA’s Vuurwerk-jingles en Castles In The Air dat hier nog niet voorzien is van het klavecimbel-intro, maar meteen je voordeur intrapt. Op Power Of The Rock 3 klinken de demo nummers gewoon (soms meer dan) goed. De show wordt echter toch gestolen door de live versies van Dreamworld, Take It To The Limit, Rock ’n Roll Shower en May Heaven Strike Me Down en de daarop volgende studio nummers.

Met het luisteren naar deze muziek, komt het jeugdsentiment even weer terug. Op een fiets of trein naar concerten in de buurt.  Dynamo Open Air 1987 met als headliner Stryper, waarbij Vengeance toen voor mij nog onbekend als een van de eerste bands mocht optreden. Een onvergetelijk optreden met een geweldige frontman als Leon Goewie, die het publiek weet op te hitsen en mee te krijgen met een flinke dosis humor en clowneske bewegingen.  Erg melig optreden, maar prima te doen. Opvallende setlist ook met Kom van dat dak af (vanwege een stelletje onverlaten die op een dakje aan het springen waren en Liever Kips In M’n Bips Dan Gewone Leverworst. Ik neem aan dat de parodie op Kips leverworst de band geen problemen heeft opgeleverd, maar was wel legendarisch. De eerste biertjes en de eerste gitaarriffs. En we hebben het over serieuze riffs. We ontkomen niet aan nummers zoals ’She’s The Woman’, ‘Dreamworld’, ‘Take It Or Leave It’, ‘Rock ‘ n Roll Shower’ en ‘Take Me To The Limit’ om er een paar te noemen.En wat denk je van een van hun betere nummers naar mijn mening ‘Death Ride to Glory’, deze werd nooit uitgebracht op een album. Er is zoveel te genieten en te (her) ontdekken in deze boxset. Deze cd-box is de ultieme manier om de discografie van één van de meest respectabele hardrockgroepen in huis te halen en op de koop nog eens een fikse portie extra materiaal te verkrijgen. Na twee/drie decennia blijkt de muziek van Vengeance een tijdloos karakter te hebben en blijft het fijn om die oude albums nog te draaien.