Vandenberg – 2020

Vandenberg – 2020

Jaar van release: 2020

Label: Mascot Records 

Hardrock is naar onze altijd bescheiden mening een enorm onderschat muziekgenre. Het kleinste kind kan de riff van “Smoke On The Water” spelen na tien minuten oefenen, maar hem kunnen bedenken, dat is de kunst. Ondertussen zijn we 48 jaar verder. Miljoenen riffs zijn de revue gepasseerd, maar hardrock bestaat nog altijd. Naast de elfendertig subgenres, natuurlijk. Maar wat we altijd zo geestig vinden aan bijvoorbeeld Graspop, waar elk van die elfendertig subgenres je oren met plezier tot gort herleiden, is dat een van de headliners gegarandeerd een klassieke hardrockgroep is. Keep it simple and stupid is duidelijk de kortste weg naar tijdloosheid. Maar hoe doe je dat, verrassen en fris blijven met iets eenvoudigs? Adrian “Adje” Vandenberg kent ongetwijfeld het antwoord.

Na Eddie en Alex Van Halen is Adje de bekendste hardrockende Hollander. Geboren in Den Haag, met de iets minder catchy naam Adriaan van den Berg, en duidelijk voorbestemd voor grootste dingen. Zo toert hij eind jaren ’70 met z’n eerste groep Teaser al meteen in het voorprogramma van AC/DC. In 1980 start hij met Vandenberg. Hun debuut, opgenomen in de studio van Jimmy Page, levert de internationale hit “Burning Heart” op. Vandenberg een naam met een roemrucht verleden. Onder leiding van meestergitarist Adrian Vandenberg bracht het Nederlandse viertal in de jaren ’80 drie kwaliteitsalbums uit, namelijk het titelloze debuut uit 1982 met de hitsingle ‘Burning Heart’, ‘Heading For A Storm’ (’83) met de hitsingle ‘Different Worlds’ en ‘Alibi’ (’85). Ze waren zeer succesvol, zowel commercieel alsook artistiek. De band toerde door de VS, Japan en Europa met o.a. Ozzy Osbourne, KISS, Rush, Scorpions, Michael Schenker. In de tussentijd krijgt hij een uitnodiging om auditie te doen bij Thin Lizzy. Maar Adje wil vooral succes boeken met z’n eigen groep. Ook als David Coverdale van Whitesnake aan z’n mouw trekt. Maar uiteindelijk ondergaat de groep het trieste lot dat zoveel groepen te wachten staat: de grote doorbraak blijft uit.

Adje besluit dan maar om toch bij Whitesnake te gaan spelen. En hij weet zijn moment verdomd goed te kiezen: het jaar is namelijk 1987 en hij speelt de solo op “Here I Go Again”. De rest is geschiedenis, zoals ze dan zeggen. Hij blijft samenwerken met Coverdale tot 1999. Hij was 13 jaar lid van Whitesnake op het hoogtepunt van hun roem, droeg bij aan hun Top 10 hit ‘Here I Go Again'(#1 in de U.S.) door middel van de wereldberoemde solo, bracht vele jaren duellerend met Steve Vai op gitaar door en keerde terug voor vele reünies. Hij maakte deel uit van supergroep Manic Eden.

Waarna Vandenberg zich gaat bezighouden met – hou je vast – schilderkunst. Hoe rock ‘n’ roll dat ook kan zijn, in 2004 komt er een Vandenberg-reünie. En in 2013 richt Adje met Nederlandse muzikanten Vandenberg’s Moonkings op, dat drie albums uitbrengt.

In 2014 meldde Adrian Vandenberg zich, na zich jarenlang op het schilderen te hebben toegelegd, weer aan het muzikale front met zijn nieuwe band Vandenberg’s Moonkings. Met deze band maakte hij twee zeer verdienstelijke albums vol bluesy hardrock. De beperkte mogelijkheid om met deze band te toeren – zanger Jan Hoving kan vanwege zijn eigen bedrijf niet lang van huis zijn – deed Adje besluiten om zijn Moonkings in de ijskast te zetten en onder zijn achternaam verder te gaan met een nieuwe band.

Vandenberg is terug! Terug aan het front met een nieuwe line-up en met een nieuw album. Of moeten we zeggen: Vandenberg zíjn terug? Adrian Vandenberg, de man zelf is nooit weggeweest maar de band die zijn naam draagt ontwaakt dit jaar uit een ruim drie decennia durende winterslaap… herleeft in een jonge, frisse en geheel en al herziene 2020-versie.

Het lijkt alsof ze nooit weg zijn geweest, de band rockt als nooit tevoren. Het nieuwe album ‘2020’ komt eind mei uit via Mascot Records, een onderdeel van de Mascot Label Group.

Op opwindende acts als Manic Eden en Vandenberg’s Moonkings drukte hij zijn eigen stempel maar met minstens zo veel trots kijkt hij terug op zijn jaren met de band Vandenberg, de band die hem internationaal op de kaart zette: “Mensen spreken me nog zo vaak aan over die tijd en zeker ook over de albums die ik in de jaren tachtig gemaakt heb.” Al die complimenten inspireerden Vandenberg om het nog eens dunnetjes over te doen maar dan anno nu en in een geheel nieuwe samenstelling.

Ad sloeg een enorme slag door de in Chili geboren Ronnie Romero als zanger binnen te halen die de afgelopen jaren een enorme reputatie heeft opgebouwd bij Ritchie Blackmore’s Rainbow. “Ik had een super goede zanger nodig om het zin te laten hebben de naam Vandenberg weer te gebruiken want ik wilde absoluut niet de indruk wekken dat dit een nostalgische stap zou lijken. Ronnie was de uitgelezen persoon daarvoor. We hadden contact via Facebook, en ik vroeg hem of hij geïnteresseerd zou zijn om in de band te komen. Het blijkt dat hij een grote fan is, zoals ik van hem, dus we spraken af in Madrid, waar hij woont, om te zien of we met elkaar konden opschieten. En we hadden direct een klik met elkaar.” Ronnie Romero, die in de afgelopen jaren indruk wist te maken door als de nieuwe frontman van Ritchie Blackmore’s Rainbow moeiteloos het repertoire gezongen door grootheden als Ronnie James Dio, Ian Gillan, David Coverdale en Joe Lynn Turner te reproduceren. Met hem aan boord begon Adrian nieuw materiaal te schrijven gericht op de geweldige vocale capaciteiten van Ronnie Romero. Vervolgens ontmoetten we elkaar weer in Madrid om nummers te demo-en met behulp van mijn iPad, zoals ik dat altijd doe.” Romero zelf herinnert zich het belang van Adrian Vandenberg in zijn muzikale carrière: “The reason why I started singing when I was in my teens is when I heard the live acoustic album ‘Starkers In Tokyo’ by David Coverdale and Adrian Vandenberg. So you can imagine that I am very excited and honoured to be the vocalist for the band Vandenberg.”

 De heren trokken naar Los Angeles om daar onder leiding van producer Bob Marlette met oude bekenden Rudy Sarzo en Brian Ticky de opnamen voor een nieuw Vandenberg-album te starten. Laatstgenoemden zijn uiteindelijk op twee nummers te horen.

Deze opnamen resulteren in een opvallend stevig uitgevallen nieuw album. Vandenberg anno 2020 klinkt als een legering van Whitesnake en Rainbow ten tijde van de eerste drie albums, waarbij Adrian de gainknop van zijn Marshall-versterker nog wat verder naar rechts heeft gedraaid.

Ondersteund ook door drummer Koen Herfst (o.a. Bobby Kimball, Epica en Doro)(6x op rij verkozen tot best heavy drummer in de Benelux) en bassist Randy van der Elsen (o.a. Tank). Aangezien met Koen Herst en Randy van der Elsen de uiteindelijke bezetting van Vandenberg anno 2020 al snel vorm kreeg en zij de rest van het album om in te spelen. Beiden zullen straks van de partij zijn als Vandenberg zich live gaat presenteren.

Vandenberg: “Koen is al enkele jaren verkozen tot Nederlands beste hardrockdrummer. Hij heeft het vuur in zijn lijf waarvan grootheden als John Bonham en Ian Paice een glimlach krijgen. Randy werd me vaak getipt en heeft veel ervaring. Net als Koen is hij een briljante muzikant.” Er zijn ook twee wereldberoemde gasten op het album te horen, namelijk bassist Rudy Sarzo (Whitesnake, Ozzy Osbourne, Quiet Riot, Dio, Queensryche) en drummer Brian Tichy (Whitesnake, Ozzy Osbourne, Foreigner, Billy Idol).

Het album werd geproduceerd door Bob Marlette (Black Sabbath, Alice Cooper, Marilyn Manson, Rob Zombie). Vandenberg hierover: “Ik ging naar Los Angeles om een paar potentiële producers te ontmoeten. Bob was een van deze en zijn melodische maar toch hard rockende stijl paste goed bij wat ik zocht en we zaten meteen op dezelfde golflengte. We hebben drie weken in Bob’s studio in L.A. gewerkt, en daarna heb ik nog wat meer tijd besteed aan het afwerken van dingen in mijn eigen thuisstudio.”

Negen van de nummers op het album zijn door Vandenberg zelf speciaal hiervoor geschreven, maar er is één nummer dat alle fans bekend in de oren zal klinken. Dit is een nieuwe versie van ‘Burning Heart’, misschien wel het beroemdste nummer van de band. Wat de songs op het album te bieden hebben is melodie, drive, kracht en zeer veel klasse. “Maak je borst maar nat want Vandenberg is terug!” legt de gitarist uit. Romero enthousiast: “I can’t wait to take our band to the stages everywhere!”

Opener Shadows Of The Night laat niets aan de verbeelding over en dendert frontaal de speakers uit. Het nummer trapt af met een drumroffel, waarna Vandenberg zijn eerste vette riff afvuurt. De zang komt zo uit de jaren ’80, gitaren scheuren melodieus, het refrein is catchy, dit is zowaar hair metal anno 2020. Een gedreven en solide klinkende ritmesectie bouwt de stevige betonnen fundering waarop Adrian en Ronnie kunnen excelleren. Ronnie laat horen waarom hij samen met mannen als Jorn Lande en Russel Allen tot de top van het hedendaagse zangersgilde behoort en het gitaarspel van Adrian klinkt vuriger dan we in tijden van hem gehoord hebben. “Freight Train” is van hetzelfde kaliber. Iets trager tempo, met een meer stampende riff, zoals een goederentrein die voorbijdendert.

Op Hell Or High Water, een van de hoogtepunten van deze plaat, en Ride Like The Wind klinkt de band als een opgefokte versie van Rainbow, maar ook Deep Purple invloeden komen voorbij, waarbij het nog maar de vraag is of Romero’s andere broodheer ooit nog in staat is om nummers van dit niveau uit te brengen. Adje serveert iets vernuftiger riffwerk – een kind zal hier iets langer dan tien minuten voor moeten oefenen – met ruimte voor keyboards en een extra solo op het einde.

Ondertussen heb je gemerkt dat de songtitels redelijk cliché zijn. En zo hoort het ook. Dit genre schept bepaalde verwachtingen waaraan je niet ontsnapt, het is – opnieuw – kwestie om toch verrassend uit de hoek te komen. Dat lukt “Let It Rain” niet. Powerballads zijn een kunst op zich, een mijnenveld van cheese waarop al heel wat groepen gesneuveld zijn. Gelukkig volgt “Ride Like The Wind” (“Ride Like The Wind”. Je moet toch maar gigantische ballen hebben om zo’n cliché titel te gebruiken), waarop riffmeister Vandenberg stevig uithaalt bovenop een beukende ritmesectie. “Shout” heeft wel wat overeenkomsten met Dio in de trant van Stand up and Shout. Trouwens, hoeveel nummers die je aanmoedigen om recht te staan en te roepen heb je nodig als hardrocker? Na het wat tamme “Shitstorm” met een meer bluesy inslag met de daarna AC/DC achtige vibe, had dit ook een Moonkings nummer kunnen zijn, hierna trekt het riff-fest zich weer op gang met “Light Up The Sky”: dat begint met een eenvoudige, maar efficiënte drumintro en gààt dan los, zonder nog om te kijken. Hierna volgt een slimme zet van Adje: een nieuw opgenomen versie van “Burning Heart”. Tot slot is er “Skyfall”, een midtempo, moody rocker een aanstekelijk nummer. Een waardige afsluiter op het album.

Met de nummers als Shitstorm, Light Up The Sky en Skyfall zal David Coverdale waarschijnlijk groen van jaloezie doen kijken als hij ze hoort, aangezien deze nummers tot het betere van werk van Whitesnake zouden behoren.

“De vibe die we hebben met deze turbo line-up is geweldig”, besluit Vandenberg. “We gaan niet de planken op als een nostalgische act die probeert te herbeleven wat er jaren geleden gebeurde. Dit is een gloednieuwe, dynamische band met een naam met een erfenis, die ergens voor staat. Ik ben heel blij op de manier hoe het nu uitgepakt heeft.” Vandenberg’s ‘2020’ ligt vanaf 29 mei in de winkels.

Kortom het is de heren ernst. Er mag dan 35 jaar zijn verstreken sinds het laatste studio-album ‘Alibi’, Vandenberg 2020 klinkt net zo vers, actueel en vooral ook HEAVY als in de tijden van weleer. Die zullen vanaf nu herleven met een gloednieuw album, diverse festivals in de planning en later dit jaar zullen fans over de hele wereld de band live on stage kunnen aanschouwen, of om in de woorden van Adje zelf te spreken: “Geen tijd te verliezen: Vandenberg is here to stay.”

Houd je van vurige, goed gezongen hardrock uit de klassieke school volgens het adagium ‘een goed cliché gaat langer mee’? Dan zul je het met me eens zijn dat Vandenberg met 2020 een knaller van een hardrockalbum heeft uitgebracht!