House Of Lords – New World-New Eyes

House Of Lords – New World-New Eyes

Jaar van Release: 2020

Frontiers Records

Ooit is dit godenhuis ontdekt door Gene Simmons, of eigenlijk mede-opgericht door hem, want de bij zijn platenlabel ondergebrachte band Giuffria werd op zijn aanraden voorzien van zanger James Christian in plaats van David Glen Eisley en de naam werd door Simmons omgedoopt tot House of Lords. Het debuutalbum verscheen in 1988. De critici prezen het album en de band had zowaar een hit. Het titelloze debuut, met daarop nummers als I Wanna Be Loved en Love Don’t Lie scoort relatief goed.

De Amerikaanse melodic rock act House of Lords wist in 1988 een album te maken dat men niet meer zal overtreffen. Okee, met bandleden als Gregg Guiffria (Angel), Ken Mary (Alice Cooper), Chuck Wright (Quiet Riot), Lanny Cordola (Guiffria), en (semi) nieuweling James Christian wist Gene Simmons (KISS) met Guiffria een top act te smeden. De eerste albums produceerde de KISS bassist nog, waarna de band op eigen benen moest komen te staan.

Jaja, dat waren andere tijden! Het volgende album ‘Sahara’ was met veel gastmuzikanten opgenomen en verscheen in 1990. Twee hitjes leverde het prachtige album wederom op: de Blind Faith-cover ‘Can’t Find My Way Home’ en ‘Remember My Name’.

‘Demons Down’ uit 1992 was misschien wel hun meest overtuigende plaat, met nog steeds als enige oorspronkelijke leden toetsenist Gregg Giuffria en James Christian. Daarna werd het lang stil, met dank aan de grunge. Tien jaar later kwam de band voor enkele optredens weer samen in de oorspronkelijke bezetting en nam het album ‘The Power and the Myth’ op. Echter toen het in 2004 werd uitgebracht, had Giuffria de band alweer verlaten. De zanger was vanaf nu eigenaar van de naam House of Lords. In een volledig nieuwe bezetting werd in 2006 voor het Italiaanse label Frontiers Records het prima ‘World Upside Down’ opgenomen. Daarna volgden met de regelmaat van de klok nog zes platen voor dat label, min of meer in een constante bandsamenstelling en van een redelijk constant niveau. Vooral gitarist Jimi Bell drukte zijn vingervlugge stempel nogal op de sound. De band was bovendien regelmatig op tournee, zowaar ook in Europa.

House of Lords bleef een begrip, maar de bandleden vertrokken en James Christian weet naast zijn solo-album nog steeds deze naam van de band hoog te houden.

Ondanks dat de band sindsdien nog tien albums heeft uitgebracht wordt het succes van het debuut nooit geëvenaard. Nu is het tijd voor album nummer twaalf, New World-New Eyes. Laten we een proberen om met nieuwe ogen naar de band te kijken.

Al snel merk je dat House Of Lords nog steeds een heel pompeus geluid heeft, maar de band veel minder leunt op het geluid van keyboards. Wel zijn er nog steeds de vele melodieën, alleen klinken die veel minder aanstekelijk en bovendien minder origineel. Technisch is het allemaal dik in orde zoals je mag verwachten van een band met een dergelijke langdurige staat van dienst. De tijd heeft wel het nodige gedaan met de stem van zanger James Christian. Waar hij vroeger toch best een heldere stem had, klinkt hij nu veel rauwer.

 De albums die Christian tegenwoordig met de House of Lords maakt zijn zeker niet slecht. Het New World New Eyes valt hier ook onder.

De sound is in die 32 jaar eigenlijk nauwelijks veranderd, met name de aangename, ietwat schorre en hoge stem van Christian is uit duizenden herkenbaar. De goede man is overigens getrouwd met zangeres Robin Beck (bekend van Coca Cola hitje ‘First Time’), maar dat terzijde, we dwalen af, terug naar de muziek.

Elf nieuwe nummers passeren de revue. Van pompende, melodische AOR-achtige rock tot ballads, altijd voorzien van goeie hooks, vet gitaarwerk, mooie samenzang en een catchy,  meezingbaar, refrein. Voorspelbaar, dat zeker, maar het gebodene is kwalitatief weer van een hoog niveau. Zowel productioneel als qua uitvoering van de songs. En Christian zingt alles enorm overtuigend; zijn stem is al die jaren verrassend constant gebleven. Daarom is en blijft James Christian met of zonder zijn House of Lords een bijzondere schakel binnen de rockmuziek.

En je hoort waarom ooit Adje Vandenberg hem in 1993 kortstondig inlijfde voor zijn Manic Eden-project. Helaas van korte duur, want op het album was Christian alweer vervangen door Ron Young.

Een House of Lords-plaat is zelden verrassend, het geluid is al sinds het debuut onveranderd. Om er toch enkele songs uit te pakken: opener en titelsong ‘New World – New Eyes’ is een feest der herkenning vanwege wat ‘Demons Down’ referenties en is een lekker bombastische midtempo rocker vol dramatiek. Zo opent de band wel vaker haar albums. Opvolger ‘Change (What’s It Gonna Take)’ bouwt langzaam op tot een mooi, wat funky melodieus nummer vol meerstemmige zang en een fijne gitaarsolo, al doet het elektronische drumgeluid wat jaren negentig aan, maar dat geldt sowieso voor het hele bandgeluid natuurlijk. Ook een ‘The Both Of Us’, ‘We’re All That We Got’ en ‘The Chase’ zijn heerlijke, vlotte meezingers die tot de uitschieters van de plaat behoren en zich ergens diep in je hersenpan nestelen. Al heeft die laatste wel een wat oubollig keyboarddeuntje in de chorus. Maar de refreintjes verraden dat Mark Spiro (Giant, Bad English, Cheap Trick etc.) heeft meegeschreven bij de meeste songs.

Het gas gaat er wat meer op in ‘One More’ en in het stevigste nummer, afsluiter ‘The Summit’. In beide songs mag gitarist Bell even overtuigend vlammen. ‘Chemical Rush’ drijft op een riff die op een Giant-plaat niet zou hebben misstaan en heeft een heerlijke brug ergens halverwege die de fijne gitaarsolo inluidt. Het nogal gedateerd klinkende ‘$5 Buck Of Gasoline’ is het minste nummer van de plaat. Normaal gesproken behoren de ballads op hun cd’s tot de uitschieters en dat is hier niet anders, ware het niet dat er met ‘Perfectly (You and I)’ maar één van op staat. Maar lekker meedeinen is het weer wel, al heeft de band betere tranentrekkers geschreven.

 House of Lords heeft met deze ‘New World – New Eyes’ een plaat gemaakt die een jaar of 25 geleden hoge(re) ogen zou hebben gegooid. Maar de tijden zijn veranderd en ik ben bang dat heden ten dage hooguit een nichemarkt bereikt gaat worden van nostalgische melodieuze rockers. Vergeleken met zijn voorgangers is het een degelijke House of Lords plaat die alles vakjes waar de band bekend mee is geworden, aankruist. Geen uitschieter in hun oeuvre, maar ook zeker niet de minste. En hij heeft een werkelijk prachtige hoes, refererend aan die van ‘World Upside Down’ en ‘Come to my Kingdom’. De liefhebbers weten genoeg.