Stryper-Even the Devil Believes
Jaar van release: 2020
Label: Frontiers
Zelfs de duivel, die in sommige kringen al lang de reputatie had in competitie te staan met rock ‘n’ roll, moet inmiddels geloven dat Stryper wel eens Gods favoriete band zou kunnen zijn. Het christelijke heavy metal kwartet weet na bijna 40 jaar later nog steeds de muzikale hardrock vlam brandend te houden het lijkt er haast wel op, dat ze misschien vrienden hebben op de hoogste plaatsen.
Stryper werd volwassen in het glamtijdperk van de jaren ’80 en belichaamde de mix van harmonie en hardheid van het decennium. Daarnaast trok het opvallende geel/zwarte ouftit ook de nodige aandacht. De in Californië gevestigde band bracht deze kleuren naar Heavy Metal in de tweede helft van de jaren ’80, toen het kwartet aan hun heel speciale missie begon. Ze gingen door in de jaren 90 en keerden terug in 2003 middels een reünie. Sinds die wedergeboorte heeft de band consequent albums vol nieuw materiaal uitgebracht (samen met covers en opnieuw gemaakte favoriete albums). Na de controversiële titel God Damn Evil uit 2018 is Stryper terug met het ietwat tammer klinkende Even the Devil Believes. Het is een herkenbaar geluid (handelsmerk) dat ervoor heeft gezorgd dat ze door de jaren heen hun bestaansrecht hebben weten te behouden. De dubbele gitaarsolo’s blijven onmiddellijk herkenbaar, en zanger Michael Sweet heeft weinig tot niets ingeboet met betrekking tot zijn vocale prestatie.
Hoewel de bijna non-stop rock op dit album wordt voortgezet, zijn er een paar opmerkelijke verschillen. Een daarvan betreft het thema van dit album. Het vorige album was tekstueel gezien meer gedreven door angst en de veroordeling van zonde, richt deze nieuwe release zich meer op liefde. Dit inmiddels dertiende studioalbum is opnieuw dik de moeite waard. Aangezien de productiviteit van Stryper in de huidige eeuw is gestegen tot een cyclus van twee jaar kan een nieuw album worden verwacht voor 2020 en zelfs COVID-19 kon Michael Sweet, Robert Sweet, Oz Fox en Perry Richardson er niet van weerhouden een volgende langspeler uit te brengen.
Er zijn enkele op het evangelie gerichte nummers, zoals “Blood From Above” dit is tevens het openingsnummer van het album, een prachtig uptempo nummer met krachtige refreinen en mooi gitaarwerk en “Let Him In”, terwijl de andere nummers liefde en vrede zoeken (geworteld in het evangelie) voor de luisteraar. Denk aan liedjes als ‘Make Love Great Again’ (een lichte bestraffing van de stekelige persoonlijkheid van een bepaalde president?) Sweet houdt vol dat de provocerende titel ‘Make Love Great Again’ geen uithaal naar president Donald Trump is, maar eerder een oproep om goedheid en licht te verenigen en te omarmen – ook al gaat de tekst over ‘een cultuur die muren bouwt’. Een sterk Black Sabbath achtige hymne. Ook het nummer ‘Do Unto Others’, die beide proberen de toehoorder aan te sporen tot meer mededogen voor de mensheid. Het lijkt er op dat het nummer door Dio is geïnspireerd, door zware riffs te combineren met pakkende melodieën, allemaal zonder cheesy of plakkerig te zijn. “Even The Devil Believes” waarschuwt voor onoprechte vroomheid, “This I Pray” is Stryper’s eigen “Blaze of Glory”, in dezelfde geest als de Bon Jovi-klassieker, waar de zanger God smeekt om nog een dag van een leven dat hij hoopt te veranderen. En “Divider” zou wel eens het beste nummer kunnen zijn dat Judas Priest nooit heeft geschreven.
En “For God and Rock ‘n’ Roll” fungeert als een anthem voor de gelovige dat waarschijnlijk een live favoriet zal worden. De afsluiter, “Middle Finger Messiah”, gaat qua inhoud hoe de wereld Jezus “de vinger” geeft en Hem verwerpt. Het punt is duidelijk, maar het nummer zelf voelt overbodig, vooral als “For God and Rock ‘n’ Roll” op zichzelf al een geweldige afsluiting zou zijn geweest.
Het andere verschil betreft de muziek. God Damn Evil voelde als een stap naar een meer rockgeluid uit de jaren 90. Zelfs de Devil Believes brengt dingen terug naar de jaren 80. Voor sommige fans die gewoon meer van hetzelfde willen voor Stryper, zal dit jeuken. Voor anderen die enige ontwikkeling in geluid willen zien (ook al is het een kleine), scoort deze plaat misschien niet zo hoog op persoonlijke lijsten. De muziek zelf is goed, aangezien de band verschillende trucs gebruikt om de nummers interessant te maken, maar de ervaring begint te vertrouwd aan te voelen. Het refrein van ‘Do Unto Others’ voelt bijvoorbeeld aan als hun eerdere hit ‘All for One’. “How to Fly” betreedt vertrouwd terrein in zijn Reborn-eske sound en in zijn boodschap, die de band verkend met “For You” op hun 7 compilatie. Hoewel het niet verwonderlijk is dat een band die al zolang bestaat terugvalt naar soortgelijke melodieën, is het misschien tijd om een beetje te experimenteren.
Wat Stryper tot een leuke band maakt om vandaag naar te luisteren, is hun aandrang om regelrechte rockplaten op te nemen terwijl ze hun liedjes blijven doordringen met de gospelboodschap. De boodschappen van liefde en vrede in Even the Devil Believes voelen bijzonder krachtig aan. Fans zullen ongetwijfeld genieten van dit album. Nieuwkomers zijn ook welkom, hoewel deze plaat misschien niet het beste is uit hun collectie is. Maar er is genoeg te beleven dus, op een over het algemeen vrij harde plaat.
Geef een reactie