Fiona-Squeeze
Jaar van Release: 1992
Label: Geffen
Squeeze, uitgebracht in 1992, kwam op een moment dat de rockwereld een grote omwenteling doormaakte. Nirvana’s Nevermind en Pearl Jam’s Ten waren commercieel door het dak gegaan en alternatieve rock werd de primaire richting van rock, iets dat veel A&R-mensen en professionals uit de muziekindustrie een paar jaar eerder voor onmogelijk hadden gehouden. Maar ja hoor, de rocksmaak was aan het veranderen, en in 1993 en 1994 werden arenarockers in de stijl van de jaren 80, zoals Fiona Flanagan, ervan beschuldigd gedateerd te klinken. Niet dat gedateerd per se iets verschrikkelijks is; Het kan zelfs een pluspunt zijn als je een bepaald tijdperk aanbidt. Fiona Flanagan, ze had alles, maar slaagde er niet in om groot te worden, ze was hot, had een geweldige stem en had zelfs geweldige muziek, dus het is jammer dat ze stopte met muziek toen rock in de jaren negentig uit de mode raakte ze heeft een geweldig bereik en stembeheersing en een rijke stem die raspend maar ook zeer gecontroleerd is.
En op Squeeze is het geluid van Flanagan een herkenbaar product van eind jaren ’80. Geproduceerd door Marc Tanner (met John Kalodner die een deel van de techniek doet), toont deze gelikte, collectie van arenarock, hardrock en pop/rock op dat moment geen besef van de grunge/alt-rock omwenteling die plaatsvond in 1992. Flanagan was een product van de jaren ’80, en Squeeze wijkt nooit af van dat geluid uit de jaren ’80: krachtige drums, prominente gitaren, melodieën, meezingbare refreinen, opgeleukt met harmonieën. Squeeze, het eerste album van Flanagan voor Geffen en het vierde in totaal. De inwoonster van New Jersey koos er voor als frontvrouwe gebruik te maken van een echte band in plaats van simpelweg een stel studiospelers (een zet die Kalodner had aanbevolen). Maar als je eenmaal voorbij het feit bent dat er vier mensen op de voorkant staan in plaats van één, wordt het duidelijk dat Squeeze na een paar luisterbeurten geen radicale afwijking is van de drie albums die Flanagan in de jaren ’80 voor Atlantic had opgenomen. De betere nummers op het album zijn “Treat Me Right” heeft wel weg van Heart en had ook zo opdat gelijknamig album kunnen staan. Het stevig rocknummer en titelnummer “Squeeze”. Het hitgevoelige uptempo rocknummer “Don’t Come Crying To Me”. De powerballad “Nobody Dies Of A Broken Heart” waar Fiona’s stem het beste tot zijn recht komt. Afwisselend van rustig naar stevige intermezzo’s. En zoals veel van haar voorgaande albums, is Squeeze niet zo opmerkelijk, als bevoorbeeld een band als Heart, maar laat een gedegen indruk achter. Squeeze is niet dat verbluffende album, hoewel het een aangename poging is die de moeite waard is om te horen als je een die-hard fan bent van arenarock in de stijl van de jaren 80.
Geef een reactie