Queensrÿche-Promised Land
Jaar van Release: 1994
Label: EMI
Queensrÿche kende veel succes met hun album “Empire”, dat vele deuren voor hen opende, vooral bij MTV. Met dat album begaven ze zich naar veel meer commerciële gebieden, waarbij de nummers veel dichter bij melodieuze rock lagen dan bij prog of prog metal. De daaropvolgende tour voor dat album was een enorm succes en de band speelde voor uitverkochte zalen in veel verschillende landen. Ze gingen met wisselend succes om met de bewondering, wat leidde tot een lange periode van inactiviteit waarin de leden nauwelijks communiceerden. Het was zo’n vier jaar na de release van Empire dat de band bij elkaar kwam om het vervolg op te nemen.
Voor “Promised land” was het de beurt aan zanger Geoff Tate om de hoofdrol op zich te nemen, en hij maakte van de gelegenheid gebruik om de richting van de band opnieuw te veranderen. Met de schijnbare overstap naar MTV-vriendelijke melodieuze rock op het vorige album, werd de band verscheurd tussen het maken van nog een commercieel georiënteerd album, of teruggaan naar de zwaardere prog metal op “Operation: Mind crime”. “Promised land” is veel donkerder (een woord dat je in de meeste recensies van het album tegenkomt) en zwaarder dan zijn voorganger, met slechts af en toe verwijzingen naar de melodieuze rock van “Empire”.
“Promised Land” was tot nu toe het meest bekritiseerde album van Queenrÿche. Dat is naar mijn mening heel duidelijk. Misschien omdat het hun donkerste en moeilijkste album tot nu toe was. Ze hebben het album in een paar jaar tijd geproduceerd en daarom klinkt het misschien wat overgeproduceerd. Niet dat dit de kwaliteit van vernieuwende nummers als ‘I Am I’, het stevige ‘Damaged’, het heerlijke akoestische gitaarstuk ‘Bridge’, het pakkende ‘One More Time’, het epische titelstuk of het emotioneel overweldigende pianoballade ‘Someone Else’ minder maakt.
Het meest vooruitstrevende album in de discografie van Queenrÿche is zonder twijfel “Promised Land”. De beste manier om naar dit album te luisteren is door het via een koptelefoon te beluisteren, zonder iets anders te doen dan alleen maar te luisteren. Verschillende delen van het album doen me denken aan hun grootste invloedrijke bands als Pink Floyd of een nummer genaamd “Disconnected” klinkt een beetje Gabriel-achtig. Vrij origineel is de songwriting op dit album, waar de band (voor de laatste keer) al haar talenten laat horen.
Het meest onderschatte Queenrÿche-album is tot op de dag van vandaag hun meest ongewone, maar ook een van hun beste producten. Na dit juweeltje begon het ongelijke, moderne/alternatieve rockband-tijdperk waarin ik (en vele anderen) het grote enthousiasme in Queenrÿche verloor. Triest maar waar!
Promised Land had een hit moeten worden bij QR-fans, en dat was het voor velen ook. Het staat echter als een onderschat album dat op wonderbaarlijke wijze de emotie van Operation Mindcrime combineert met de lyrische verfijning van Empire. Dit is het laatste goede album van de band tot de release van Tribe, bijna tien jaar later.
