House Of Lords – Saints And Sinners

House Of Lords – Saints And Sinners

Jaar van release: 2022

Label: Frontiers

Het Amerikaanse House Of Lords werd eigenlijk in 1987 opgestart door Gregg Giuffria (keyboards, ex-Angel) als voortzetting van zijn solo project Giuffria. Toen hij voldoende nieuw materiaal had voor ene derde album kon Gregg een platencontract tekenen maar dan moest de naam wijzigen en er moest een nieuw vocalist komen. De naam werd gewijzigd tot House Of Lords en de nieuwe vocalist werd James Christian. Het gelijknamige debuut van deze band uit 1988, gevormd uit leden van Angel (Gregg Giuffria), Quiet Riot en Fifth Angel, mede uitgebracht door het label van Kiss bassist Gene Simmons, is een all time-classic: hard, melodieus, gevarieerd en vol instrumentaal en vocaal geweld. James Christian, zanger van Hooka, Jasper Wrath, Eyes en LA Rocks werd vlak voor de opnamen ingelijfd als vervanger van David Glen Eisley.

Het succes van House of Lords ging nog twee platen en de nodige tours (met Ozzy, Nelson, Cheap Trick en Scorpions) mee, maar na het mooie ‘Demons Down’ was het in 1992 voorbij. Een reünie in 2004 betekende de doorstart voor de band, met Frontiers Music Srl. als vast label.

James Christian, de melodieuze rockers en AOR fanaten zullen de naam en de stem van de zanger, geboren als James John DeiCicchi (die achternaam vindt je nog terug bij zijn dochter, actrice en Broadway musicalster Olivia), meteen herkennen. House of Lords is in hardrockland een bekende naam.

Die laatste is de enige die alle wisselingen in de line-up overleefde, die tegenwoordig bestaat uit James Christian (vocals, gitaar), Jimi Bell (gitaar), Mark Mangold (keyboards) en Johan Koleberg (drums). Wat niet is gewijzigd over al die jaren is de sound van House Of Lords: een mix van traditionele hard rock, classic rock en melodic rock. Dit is ook zo op ‘Saints And Sinners’, het dertiende studio-album voor House Of Lords als we het goed hebben. Je krijgt elf tracks te horen waar melodie centraal staat. Verwacht je ook niet aan heel gedreven of wervelend gitaarwerk, want de spotlights hebben al evenveel aandacht voor de keyboard partijen, die in elk nummer opduiken. In onze oren klinkt het allemaal best wel lekker en goed, maar toch blijven we enigszins op onze honger zitten. Het klinkt immers allemaal heel gepolijst en mooi afgewerkt zodat we wel eens een rauw of ruw randje missen.

Is dit album, net zo sterk als de platen van weleer? We gaan het luisteren en pikken wat informatie mee.

Nieuw plaatwerk van House of Lords vindt je om de twee á drie jaren. De band rond James Christian kent sinds 2010 een stabiele line up. Wel is er hulp van schrijvers en muzikanten van buitenaf (o.m. Tommy Denander, Jeff Kent, Mark Spiro en Richard Hymas) en de band werkt met gast toetsenisten). Het songmateriaal van deze platen loopt niet erg uiteen, de band kiest voor de centrale rol van de stem van James, toegankelijke thema’s, sterke muzikale uitvoering, lekkere afwisseling en helaas wat minder durf en diepte. Aanrader uit de tweede periode van House of Lords is het sterke ‘World Upside Down‘ uit 2006.

Opvallende naam bij de nieuwe plaat ‘Saints and Sinners‘ is Mark Mangold, toetsenist, songschrijver bij Touch, American Tears en Drive She Said. Ook de vaste drummer, voormalig Macalpine, Driver- en Obsession drummer BJ Zampa, ontbreekt. De Zweedse sterdrummer Johan Koleberg (bekend van Therion, Hammerfall, Wolf en Zan Clan) is zijn vervanger.

Met de komst van Mangold klinken veel nieuwe songs ‘keyboard-driven’, leuke verrassing. Ook het aantal intro’s met mooi keyboardwerk is hoog, dat geeft de nummers wat meer diepte. Je hoort in ‘Razzle Dazzle’ ook een ‘Burn’ van Deep Purple. In ‘Road Warrior’, maar ook in de langste track van het nieuwe album ‘Mistress Of The Dark’ zitten veel Touch invloeden, de pompeuze band van Mangold uit het begin van de jaren ’80.

Ook Whitesnake is een inspiratiebron geweest voor de band: In ‘Take it all’, ‘Dreaming It All’ en het afsluitende ‘Angels Fallen‘ zitten behoorlijk wat thema’s van David Coverdale’s band en steevast zorgen de keyboards ook voor een tapijtje voor de geweldige solo’s van Jimi Bell. Zijn gedoseerde solo’s, zijn riffwerk, maar ook zijn wah-wah-solo o.m. in de fijne midpaced rocker ‘Taking’My Heart Back’ zijn smaakvol. Naast de Mangold en Whitesnake hints vallen de vlotte titelsong, met dikke keyboard lagen en veel meerstemmige zang (o.m. met Robin Beck, de vrouw van James) en de eerste single ‘House of The Lord’ met zijn galopperend thema en commercieel refrein op. De piano ballade ‘Avalanche’ is verder erg fraai, het doet me denken aan de soloplaat van James Christian ‘Rude Awakening’ uit 1992 en de hoogtijdagen van House of Lords. ‘Roll Like Thunder’ is een populaire beuker met Def Leppard-achtige shouts, thema’s en refreinen, leuke compositie.

Over ’Saints and Sinners’ zijn de meningen verdeeld, je leest het nu al op diverse fora. Ik deel de mening dat de eerste drie schijven een hoger niveau kennen, meer bandgevoel uitstralen, maar het waren andere tijden. House of Lords maakt al een tijdje dezelfde soort platen, men hanteert dezelfde aanpak en benut terugkerende muzikale paden. Buiten deze aandachtspunten, dit is een fijne plaat met het nodige muzikale vuurwerk. Maar de impact van weleer…………….die komt niet meer terug.