Queensrÿche-Hear In The New Frontier
Jaar van Release: 1997
Label: EMI
Het is moeilijk voor mij om een album minder te recenseren voor een band die met hun debuut (“The Warning”) het prog metal-genre in het algemeen heeft gecreëerd en altijd anders klinkt van album tot album en ze te omschrijven als een van de pioniers van innovatie in de muziekscene, maar sinds “HITNF” produceren ze alleen maar middelmatige alternatieve platen.
Het probleem met “Hear in the now frontier” is dat het gewoon niet zo goed is. De songwriting lijkt de voornaamste boosdoener, maar ook de productie ontbeert focus en regie. De band lijkt de openlijke commercialiteit van “Empire” te hebben geprobeerd te vermijden, maar verloor het lef toen het erom ging zich te ver te wagen van de MTV-poprock waarmee ze zo’n groot succes boekten.
Op “Hear In The Now Frontier” bewandelde Queensryche opnieuw een nieuw muzikaal terrein, maar de songwriting van het album zakte naar het gemiddelde. Het is waar dat het album vóór “HITNF” (“Promised Land”) ook werd bekritiseerd door fans en pers, maar dat is omdat het drastisch werd onderschat, de songwriting op “Promised Land” was gewoon weg uitstekend was. Het probleem was dat het de donkerste plaat van de band was, het was ook erg beïnvloed door Pink Floyd (wat het erg interessant maakt voor Pink Floyd- en Prog-fans), zoals je kunt horen. Maar de critici van “HITNF” hebben gelijk, want de band klinkt hierop alsof ze snel geld willen verdienen. Je kunt het een alternatief/grunge-album noemen, wat over het algemeen interessant klinkt, maar de nummers maken dit niet tot een plezierig, opwindend, vernieuwend rockalbum.
Het openingsnummer, “Sign of the times”, gaat nog goed van start voor het album en is een plezierig, zij het niet-avontuurlijk stukje melodieuze poprock. Vanaf dat moment gaat het echter snel bergafwaarts, met de volgende nummers “Cuckoo’s nest”, “Get a life” en “The voice inside” die gemiddelde poprocknummers zijn.
Er staan een aantal aangename, maar nog steeds niet uitdagende nummers op. “You” heeft het geluid van een hitsingle, met een sterke hook in het refrein, “Hero” heeft een aangename akoestische gitaar die een wat Bowie-achtige zang ondersteunt, en “All I want” heeft een psychedelisch gitaareffect.
Het beste van dit album is de werkelijk goede prestatie van Geoff Tate, maar al met al is deze plaat een teleurstelling. Het dubbele gitaarspel was altijd een winnaar op elk vorig ‘Queensrÿyche-album (denk aan “Operation: Mindcrime”!), Maar het gitaarspel is hier veel te grunge-georiënteerd. Oké, dit album bevat ook enkele goede momenten. Het lijkt erop dat Queensryche hun roots is vergeten en trends wil opvangen. Het is triest dat de volgende albums “Q2K” en in mindere mate “Tribe” niet veel beter zijn, de vreemde alternatieve handelsmerken zijn nog steeds aanwezig. De zware dagen van “The Warning” of “Mindcrime” zijn al lang voorbij, we moeten dit feit onder ogen zien. Ik raad dit alleen aan aan hardcore Queensryche-fans. Nieuwe luisteraars moeten beginnen met een klassieker (“Queen Of The Reich (Queensryche EP)”, “The Warning”, “Rage For Order”, “Operation: Mindcrime” of “Empire”).
