Black Star Riders – Heavy Fire
Jaar van Release: 2017
Label: Nuclear Blast
De jaren 70 en 80 liggen toch al een tijdje achter ons. Toch blijft het ons verwonderen hoe bands dezer dagen blijven teruggrijpen naar de sound van toen, en daar vaak mee wegkomen ook. Nu, voor ons geen probleem. Zo lang platen worden uitgebracht die ons diezelfde adrenalinestoot bezorgt als acts van toen, of dit sterk benaderen, hoor je ons niet klagen. Scott Gorham ging op tour met onder andere Ricky Warwick onder de naam Thin Lizzy, onder het motto: “the next step in the evolution of the Thin Lizzy story”. Voordien had de band onder de naam Thin Lizzy, ook na het overlijden van hun frontman, zijn werk verder gezet. Volgens Scott is door het opstarten van Black Star Riders een nieuwe bladzijde omgeslagen binnen de carrière van de band. Met alle respect voor het verleden. Na een tijdje begon het te kriebelen om nieuwe songs te schrijven en uit eerbied voor de oude band werd besloten om onder de naam Black Star Riders verder te gaan. Met “Heavy Fire” brengen deze hard rockers al hun derde album uit! De leden van Black Star Riders hebben dan ook het klappen van de zweep geleerd net uit dat verleden. De band is ontstaan uit de as van Thin Lizzy. Heavy Fire, uitgebracht via Nuclear Blast, is ondertussen het derde wapenfeit van deze band. We zijn er zeker van, Phil zal van hierboven met een brede glimlach een traan wegpinken en stevig headbangen.
De stem van Ricky klinkt steeds beter en brengt meteen Phil Lynott in gedachten. Opener en titelnummer ‘Heavy Fire’ zet er meteen een mid-tempo vaart in terwijl AC/DC voorzichtig om de hoek komt kijken tijdens ‘When The Night Comes In’. Bij deze laatste zorgen de verzorgde samenzang op de achtergrond voor extra sfeer. De geregelde korte uitspattingen van oudgediende Scott Gorham brengen wat oude vlammen in dit nummer.Het zijn typische songs die teruggrijpen naar die gouden tijden maar niet gedateerd aanvoelen, integendeel. Black Star Riders blazen het genre nieuw leven in. Uiteraard zijn er verwijzingen naar toen maar de jeugdige spontaniteit wordt perfect gecombineerd met de jarenlange ervaring binnen de scene. Hierdoor resulteert deze plaat niet in een routineklus. Gelukkig maar. Vernieuwend is het echter niet. Echter pure hardrock vanuit de basis waaruit de muziekstijl is ontstaan is het wel.Het lekkere en vrolijke ‘Dancing With The Wrong Girl’ laat een mengeling horen van dat old school geluid met wat modernere invloeden. Maar het ‘oude’ geluid blijft de bovenhand hebben!Het vurige ‘Who Rides The Tiger’ steekt de draad met de Amerikaanse wapenwet en bevat vinnig gitaarwerk.‘Cold War Love’ laat zich opmerken door gevoelige zang en eerder simpele, maar uiterst catchy riffs en een supergevoelige solo.Scott tovert het oude Thin Lizzy geluid uit zijn gitaar bij het swingende ‘Testify Or Say Goodbye’. De bas van Robbie is prominent aanwezig in het vlotte ‘Thinking About You Could Get Me Killed’. Dit licht commerciële nummer heeft een hoge aanstekelijkheidsfactor en bevat een korte, maar scheurende solo! We gaan nogmaals terug in de tijd met ‘True Blue Kid’, dat een swingende gitaarintro combineert met eerder rustige verzen en een puur meezingrefrein. ‘Letting Go Of Me’ sluit dit old school album af in een mid-tempo ritme.
Wat opbouw betreft blijven elk van de songs echter wel steeds dezelfde lijn opgaan waardoor de aandacht na een tijdje wat verslapt. Maar mokerslagen als Cold War Love, Testify or Say Goodbye blijven aan de ribben kleven van ons hardrock-hart. De fans die zijn opgegroeid met Thin Lizzy en vrezen dat Black Star Riders een flauw afkooksel dreigt te worden mogen na dit derde album nog steeds op beide oren slapen, de heren brengen wel degelijk nog steeds hardrock van eenzaam hoog niveau en dit in de geest van die gouden tijden van toen. Perfect zou uiteraard zijn moest Phil zelf die songs zingen, zijn stem en uitstraling evenaren is ook anno 2017 nog steeds onmogelijk.
Echter moeten we Black Star Riders vooral zien als een nieuwe bladzijde een gloednieuw begin. Met de plaat Heavy Fire raakt de band vanaf begin tot einde de gevoelige snaar. Meteen de reden waarom we over de streep worden getrokken. De eerlijke, oprechte aanpak waarmee de heren song na song die ene na de andere adrenalinestoot bezorgen aan de luisteraar. Daarvoor kan je alleen maar een diepe buiging maken. Stevig beginnen headbangen, en bij voorkeur een potje luchtgitaar spelen doorheen de huiskamer. Bovendien bij voorkeur met de versterker op tien. Heavy Fire is dus geen plaat die in de analen zal ingeschreven worden als ”plaat van de eeuw” maar is een lekkere hardrock-schijf die, zoals we aangaven, aan de ribben blijft kleven en van begin tot einde kan beklijven. Meer hebben we niet nodig om compleet over de streep te worden getrokken.
Geef een reactie