DGM – Tracig Seperation

DGM – Tracig Seperation

Jaar van release: 2020

Label: Frontiers Records

Het is vier jaar geleden dat het Italiaanse DGM een nieuw studioalbum heeft uitgebracht. De Italiaanse progressieve metallers DGM zitten al meer dan 25 jaar in het vak en brengen nu al hun tiende album af met Tragic Separation. Hoewel hun albums vanaf het begin goede recensies kregen in nationale en internationale tijdschriften en de band uitgebreide tournees maakte door Europa, Japan en Amerika, bereikten ze nooit het niveau van bekendheid van bands als Threshold, Redemption, Symphony X of zelfs Dream Theater.

Ze doen inderdaag een beroep op elementen van velen binnen hun hedendaagse cohort. Het is in ieder geval het vierde album met de huidige lineup: Marco Basile (zang), Simone Mularoni (gitaar), Andrea Arcangeli (bas), Emanuele Casali (toetsen) en Fabio Costantino (drums).  Mularoni schreef zoals altijd het leeuwendeel van de teksten en muziek. Daarnaast nam hij ook nog de productie voor zijn rekening. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat de band bij ons nog steeds in kleine zalen staat op te treden.

van Seventh Wonder tot Evergrey tot Symphony X , in feite met optredens van Tom Englund, ‘Sir’ Russell Allen en Michael Romeo, produceert DGM op betrouwbare wijze platen van de bovenste plank sinds het begin van de huidige band “Mark III” line-up.

Na de release van The Passage in 2016 vond DGM het tijd worden om een ​​live dvd op te nemen van een concert in Milaan. Nu keert de band terug met hun tiende album, “Tragic Separation”.

Behalve dat het muzikaal uitstekend is, onthult ‘Tragic Separation’ tekstueel een conceptalbum verteld door de ogen van een hoofdrolspeler over het leven, de paden die we inslaan op basis van de keuzes die we maken, plus de daaruit voortvloeiende gevolgen voor ons leven. Tussen de twijfels en bedenkingen over deze keuzes.

“Tragic Separation” laat zich het best omschrijven als snelle en zware en intense, progressieve power metal. De songarrangementen tonen, in delen, het technische karakter van progressieve metal, maar het is moeilijk om de nuances aan te geven.

De opener “Flesh And Blood” weet vanaf het begin te inspireren. Het nummer doet me veel denken aan Symphony X, wat deels te danken is aan de stem van Marco Basile , die wel wat weg heeft van Russell Allen. Hierna volgen de zeer melodieuze nummers “Surrender” en “Fate”.

“Hope” begint wat rustiger, bedachtzamer, het tempo en de dynamiek nemen alleen maar toe in het verdere verloop tot een climax in het refrein. Een prachtige pianomelodie begeleid door een viool introduceert het titelnummer “Tragic Separation”. Dit nummer bevat naast het progressieve geluidok ook veel klassieke rock factoren in het nummer.

Voor het geval je weer de trek krijgt van wat technische bekwaamheid, volgt het nummer ” Stranded ” hierbij komt het progressieve DGM gitaargeluid weer om de hoek kijken, die daarbij over het bekwame ritmesectie heen scheurt. De laatste vier nummers bestaan uit “Land of Sorrow” met zijn stuwende beat en essentiële prog metal gevoeligheden. Gevolgd door het nummer ” Silent “, met zijn smaakvolle melodie. De stuwende kracht metal van “Turn Back Time” en de afsluiter “Curtain”, begint met een tikkende klok en een wat dromerige sfeer een instrumentaal niemendalletje van een paar minuten, die wat mij betreft overbodig is op het album.

Met Tragic Separation zijn de Italianen DGM erin geslaagd een fantastisch Progressive Metal album neer te zetten dat absoluut op gelijke voet staat met de laatste werken van Symphony X en Redemption. De technische finesse wordt altijd gebruikt om het nummer te ondersteunen en ontaardt dus niet in zelfpresentatie.