Drive, She Said – Pedal To The Metal
Jaar van Release: 2016
Label: Frontiers
De vraag is kan Drive, She Said nog een AOR meesterwerkje, na een lange rustpauze van maar liefst 13 jaar, maken? Het laatste album van Drive She Said is allesbehalve flinke metal. Het duo Mark Mangold (keyboards) en Al Frtisch (zanger, bassist, gitarist, toetsenist) werken al enkele decennia samen. Met actieve en meer passieve perioden. Perioden waarin het niet allemaal koek en ei was rond recordlabels (CBS) en de daarbij behorende support. Uiteindelijk besloten de beide heren in 2014 om de koppen weer bij elkaar te steken en een album te schrijven. Een album waarbij ze geholpen worden door een scala aan collegamuzikanten waaronder Tommy Denander (gitaar), Alessandro Del Vecchio (keyboards), Peter Yttergren (drums).
Het album omvat twaalf composities die allemaal goed in elkaar zitten. Daarbij luistert het over het algemeen makkelijk weg en lijkt er in de gepolijste nummers niets mis te zijn. Maar misschien zorgt juist dat gepolijste geluid dat de nummers niet altijd evenveel impact hebben. Het is allemaal nogal veilig en mist soms een eigen gezicht.
Het is een dunne, erg dunne lijn tussen klasse en puur genieten. Zeker binnen het melodische rock genre waar het tegenwoordig zo’n beetje de norm lijkt om maar zoveel mogelijk te klinken als een vergeten jaren ’80 AOR band. Niets mis mee als dat je missie is en je voegt wat toe; erg veel mis mee als je schaamteloos kopieert en niets toevoegt. Het Amerikaanse Drive, She Said is voor liefhebbers van het genre bepaald geen onbekende en behoort tot het kleine clubje bands uit diezelfde jaren ’80 die nog steeds actief is. Sinds 2003 onder de vleugels van het Frontiers-label is de groep nu gekoppeld aan Alessandro Del Vecchio (zo’n beetje het manusje van alles als het gaat om bijdragen aan releases op dat label) wat meteen het ergste doet vermoeden. Gelukkig blijkt die vrees grotendeels ongegrond en voegen de Amerikanen met ‘Pedal To The Metal’ een alleraardigste schijf aan hun summiere discografie toe.
Het sterkst is het duo op de eerste vier tracks hier die bijna uit hun voegen barsten van de “oh who who who” koortjes en refreinen die massaler zijn dan de Chinese Muur. Zo retro als de kolere maar wel met ontzettend veel bezieling gebracht waardoor je als luisteraar toch met twee benen overstag gaat. Helaas kakt de boel daarna toch wel wat in en bevinden we ons al snel in het gebied waar zoveel hedendaagse AOR groepen zich bevinden: flinterdunne melodielijnen, uitstekend spel en een overdaad aan productie om de zaak een beetje op te krikken. Hoeveel daarvan op het conto van Del Vecchio komt blijft een beetje koffiedik kijken, maar omdat zijn handtekening onder veel van dit soort albums staat blijft enige verdenking zeker op hem rusten. In het toegankelijke Touch lijken sommige phrases weggelopen te zijn uit Heaven Is A Place On Earth van Belinda Carlisle. All I Wanna Do is een prachtig akoestisch nummer waarin Al Fritsch zijn stemgeluid goed benut maar waar het Mr. Big-geluid erg aanwezig is. Het uiterst rustige In Your Arms is gevuld met vele orchestrale lagen. De zang is hees en sexy en het tempo laat de heupen wiegen. Het is een soort Michael Boltonnummer met Meat Loaf-elementen terwijl de geest van Foreigner en Bon Jovi in Rain Of Fire uit de fles komt.
Toch lijkt het in deze review alsof alles maar gejat is. Dat is absoluut niet het geval. Zeker in het uptempo Pedal To The Metal gaan we even terug naar de glamrock van de jaren tachtig en overschrijdt Drive She Said wat grenzen in Writing On The Wall. Een nummer dat zich loswrikt van een vierkwartsmaat en een bijzonder afwijkend ritme kent en waarin de keyboardsolo fraai verwerkt is in het geheel. Daarbij klinkt I’m The Nyte op zichzelf afwijkend. Het nummer lijkt een elektronisch beatnummer, waarin de zang en zeker de tekst minder centraal staan en ik sterk het gevoel heb dat ik naar een Avicii of Tiesto zit te luisteren.
Als je niet beter zou weten zou je denken dat het hier om een 12-inch mix ging! Maar deze track hadden ze gerust kunnen weglaten.
Onder de streep is: ‘Pedal To The Metal’ dus een beetje een wisselvallig album geworden. Jammer dus dat de mannen het hoge niveau van het begin niet over de gehele linie hebben weten vast te houden waardoor dit niet het pareltje is geworden dat het eigenlijk wel degelijk had moeten zijn. Het valt ook verder maar te bezien in hoeverre dit album de doorstart moet vormen voor Drive, She Said want vijf albums in twintig jaar uitbrengen duidt nu niet meteen op een overdaad aan enthousiasme. Mocht dit echter wel een comeback plaat blijken te zijn dan is er alle kans dat het duo voor een eventuele opvolger de plooien die dit album plagen heeft gladgestreken en dat men alsnog met een kraker op de proppen komt. ‘Pedal To The Metal’ is dat nu nog niet, maar een goede derde versnelling lijkt er wel degelijk mee te zijn opgeschakeld.
Al met al vind ik Pedal To The Metal als album moeilijk te omschrijven. Is er wat mis met de nummers? Is het kwalijk dat er zoveel overlapjes zijn met andere bands/artiesten? Eigenlijk is dat allemaal niet zo. De twaalf nummers steken goed in elkaar, zijn aantrekkelijk, klinken heel Amerikaans en glad, maar missen soms een rauw randje dat Drive She Said een eigen gezicht zou kunnen geven.