Helloween-Helloween
Jaar van Release: 2021
Label: Nuclear Blast Records
In 2016 werden eindelijk de strijdbijlen begraven tussen Helloween oprichter en gitarist Michael Weikath, en zanger Michael Kiske en gitarist Kai Hansen. De koningen van het powermetal genre startten in 2017 de ‘Pumpkins United’tour waar alle drie de (ex-)zangers Helloween aan deelnamen. Voor vele fans was dit de droom die uitkwam, gezien je hun werk in verschillende tijdperken kunt indelen. Elke zanger is op zijn manier belangrijk geweest voor de Duitse band. Maar wat krijg je als je deze drie uitgesproken stemmen bij elkaar zet? Dat hoor je op het nieuwe album “Helloween”. Dit succes heeft de band doen overwegen om samen een nieuw album te maken, dus met Hansen en Kiske, waar de die-hard fans eigenlijk al jaren op wachten en stiekem op hoopten! Helloween bestaat dus anno 2021 officieel uit 7 personen.
18 juni komt dit ‘reunie’ album, simpelweg genaamd ‘Helloween’ dan eindelijk op de markt, wat de teller op album nummer 16 zet van dit Duitse Metal fenomeen. Het wachten is het meer dan waard geweest, want dit album zet Helloween gegarandeerd terug op de metalen kaart!
Het schijfje opent met “Out for the Glory”, waar de intro het powermetal antwoord op Slayer‘s “South of Heaven” is. Al snel wordt er snelheid in de melodie gezet en komt het geluid van zanger Michael Kiske, die voornamelijk tussen 1987-1993 actief was voor de band, je tegemoet. Het nummer neemt je dan ook gelijk mee naar de beginjaren van Helloween: het is dynamisch, theatraal, meeslepend en aan alle kanten Europower met de uithalen van Kiske, die je toch even lichtelijk ontroeren. Lekker uptempo heavy track waar vooral Michael Kiske zijn visite kaartje gelukkig weer eens af geeft. Opvallend zijn in het middenstuk de ruige screams van Kai Hansen, die hier een heerlijk ‘Halford’ imitatie laat horen. Perfekte opener van het album.
Het blijft nog even in de aangrijpende sfeer met de volgende track “Fear of the Fallen”, waar het vuur ditmaal geopend wordt door Andi Deris. Maar toch sluit Kiske zich snel bij het feestje aan en er ontstaat een bepaalde chemie waardoor dit nummer zo een track van het album “Keeper of the Seven Keys Part II” had kunnen zijn. Hier horen we Kiske voor het eerst in glorieus duet met Andi Deris. Bekijk de videoclip van dit nummer, een van de hoogtepunten van het album!
Met ‘Best Time’ worden verwend met een lekker catchy en vlotte track. ‘Best Time’ werd door Kai Hansen beschreven als een soort ‘I Want Out’ qua thema, maar ook muzikaal vertonen de nummers de nodige overeenkomsten. Valt vooral op door het pompende bas- en drumwerk, terwijl de langgerekte gitaarleads rusten op een fundament van snelle riffs.
Het is bij ‘Mass Pollution’ dat de sfeer wat grimmiger wordt en een nieuwer Helloween album als ‘7 Sinners’ komt bovendrijven, mede doordat het zowel qua zang als songwriting Deris-only is. “Make some noise!” wordt er gezongen en dat is al aanwijzing genoeg dat we hier te maken hebben met een live-kraker in wording. Andi Deris steelt de show met dit nummer wat een heerlijke metal track blijkt, ruige zang en heerlijk gitaarwerk.
Met ‘Angels’ gaat het tempo er een beetje uit, en krijgen we een lekkere mid tempo track voorzien van een geweldige gitaar solo en weer de perfekte zang tussen Kiske en Deris. Hoewel het nog altijd vloeken in de kerk is, heeft ‘Angels’ door Kiske’s zanglijnen wel wat weg van het album ‘Pink Bubbles Go Ape’, maar past door de gelukkig veel zwaardere productie naadloos binnen de rest van het album. We noemden al dat de plaat voorzien is van rijke arrangementen/orkestratie. In deze bestaat die uit een dikke laag toetsen, die af en toe wordt doorsneden door korte felle gitaren. Lange halen in het refrein worden afgewisseld met die typische Helloween-versnellingen. De song heeft een ruimtelijk bijna hemels geluid en een groots einde dat je nog in engelen zou doen geloven.
“Rise Without Chains” geeft je in het begin enorme “Victim of Fate” vibes. Het is niet slecht, maar het begint al snel iets te langdradig te worden. Het gitaarwerk daarentegen, kan nooit te lang duren. Hiermee krijgen we meer duetten tussen Kiske en Deris, maar laten we ook de lekkere solo niet vergeten.
Ook Grosskopf mag het inmiddels stevig brandende vuurtje wat opstoken. Dat doet hij met Indestructable. Het is een heus festival (weet je nog?) stamper. Als deze de setlist haalt zullen hele volksstammen “cause we are one!” roepen in antwoord op het “we’re indestructable” refrein. Met ‘Indestructible’ krijgen we een duidelijk statement van de band te horen, het contrast tussen de loodzware baslijn en hoge zang van met name Kiske in het refrein is de muzikale troefkaart van deze telg.
Volle kracht is te vinden op “Robot King”. Het stembereik van Kiske schiet alle kanten op en Deris ondersteund hem daar prima in met zijn specialiteiten. De snelheid, melodieën, gitaarsolo’s en het hoge drumtempo zorgen ervoor dat het nummer een hoogstandje speedmetal is. Het is goed te horen dat de meeste bandleden al vanaf begin jaren tachtig met elkaar de bandvormen: het samenspel tussen hen loopt als een geoliede machine. Over Michael Weikath gesproken. Hij is zo ongeveer de personificatie van rock-’n-roll en laat dat nog maar eens horen op het door hem geschreven nummer, een old school hardrocksong met een wat typisch verhaal. Het verhaal over een robotkoning die verteld wordt dat hij de “perfect make” is doet toch een klein wenkbrauwtje optrekken, maar rocken doet Robot King als de neetjes.
Net als “Down in the Dumps”, het nummer geschreven door Weikath, die echt door je geluidinstallatie heen raast met stevige gitaarriffs. De pakkende ‘oooh-oh’s’ op de achtergrond maken dit tot een song die je live moet horen. In de visualizer die de song begeleidt zien we het oude vertrouwde pompoenhoofd. Het nummer zelf is met zijn rijke arrangementen (strijkers) en schurende riff echter juist een moderner klinkende track. De tekst “Woke from a dream” lijkt even naar de opener van het album te verwijzen. Drummer Dani mag hier echt wel aan de bak en het is dan ook terecht dan hij de song met een enkele tik op de bekkens de song tot een einde mag brengen. ‘Down In The Dumps’ blijkt ook weer zo’n herkenbaar typisch Helloween nummer te zijn, welke de luisteraar rechtstreeks terugbrengt naar 1987.
Hoewel we al veel kwaliteit voorbij hebben horen komen, blijkt het absolute hoogtepunt nog bewaard. Kai Hansen heeft namelijk ook nog twee “nummertjes” gepend en die zijn absolute buiten categorie. Orbit is een instrumentale opmaat naar de afsluiter Skyfall en draagt de onmiskenbare signatuur van de allereerste Helloween-platen. De verkorte videoclip-versie is intussen al een tijdje uit en blijft lustig views genereren op YouTube. De volledige versie van dit epos is zo’n twaalf minuten lang en door Kai Hansen geschreven. Dit is ‘Keeper Of The Seven Keys’ all over! Zanglijnen herken je van klassiekers als ‘Future World’ en ‘March Of Time’, maar ook van (en kijk niet zo verbaasd) ‘Space Oddity’ van David Bowie. Je hoort hier zeven rasmuzikanten op de top van hun kunnen, die ons van het ene hoogtepunt naar het andere vervoeren. De zang wordt eerlijk verdeeld tussen de drie vocalisten en allemaal krijgen ze hun ruimte om in hun eigen unieke stijl te schitteren. Het verhaal is dat van een alien die op Aarde is neergestort en levend gevangen wordt gehouden in Area 51. Een medewerker helpt hem te ontsnappen, en omdat de medewerker dan ook nergens op Aarde meer veilig is, besluit de alien hem mee te nemen naar zijn eigen wereld, waar tot zijn schrik ook niets meer is wat het was. Verhalend, spannend, dramatisch en gewoon verdomd gaaf in de unieke Hansen-witten Helloween stijl: Met zijn twaalf minuten grandeur nog het meest het epische gevoel van een Keeper of the Seven Keys of Halloween. Dramatische (in positieve zin dan) metal in de groots, grootser grootst-modus, waarbij Kiske zichzelf ijzersterk in de hoogste regionen plaatst.
Je kunt gewoon nog een master deluxe versie kiezen, waarop nog een tweetal nummers zijn vertegenwoordigd namelijk: ‘Golden Times’ en ‘Save My Hide’ een echte tranentrekker.
Dat er na de ‘Pumpkins United World Tour’ een compleet album zal komen, had niemand voor ogen. Maar toch maakte de Duitse pioniers alle dromen waar. Ze kwamen samen om hun krachten te bundelen en te doen waar ze goed in zijn. Je hoeft geen mega powermetalfan te zijn om iets van Helloween leuk te vinden en dat is ook precies op het album “Helloween” het geval. Het bevat verschillende stijlen en thema’s, waardoor de fanbase en legacy alleen maar meer zal groeien. Met dit album brengen de sympathieke Duitsers wellicht hun beste album uit, en gelukkig zijn ze nu wat ouder en wijzer, en gaan de ego’s niet meer botsen. Dit zou eeuwig zonde zijn, want de liefhebbers willen zeker nog een aantal jaren blijven genieten van deze band! Persoonlijk verwacht ik wel dat, met alle respect, zanger Andi Deris het vooral live erg zwaar gaat krijgen tegenover Michael Kiske, en het aantal bandleden toch in de toekomst weer teruggeschroefd gaat worden naar 5.