Iron Maiden-Senjutsu

Jaar van Release: 2021

Label: Parlophone Records

Juli 2021 Iron Maiden zou een nieuw album hebben! Het gerucht werd steeds luider en luider. Bleek dat de band al begin 2019 een volledig album had opgenomen, ergens in de buurt van Parijs, in dezelfde studio waar “The Book Of Souls” werd opgenomen. Dit alles vond plaats te midden van de Legacy Tour. De bandleden namen een korte pauze om het album op te nemen en door de tournee zaten ze vol energie en ideeën. Ideale situatie dus. Sterk dat het hierna zo lang werd stilgehouden. Senjutsu is Japans voor ‘tactiek en strategie’. Er was een reden dat men zo geheimzinnig deed en zo lang wachtte met een nieuw album. Tactiek en strategie.

3 September. Het zeventiende album van Iron Maiden wordt uitgebracht. We hebben er maar liefst 6 jaar op moeten wachten, maar na ‘The Book of Souls’ dat op 4 september 2015 verscheen is er een nieuw album van Iron Maiden. Het nieuwe en 17de album telt 10 nummers en heeft een totale speelduur van ruim 80 minuten, waardoor we voorzichtig kunnen concluderen dat de lijn van de voorganger wordt voortgezet.

Nooit eerder hebben we zo lang moeten wachten op een nieuw studioalbum van Iron Maiden. Dat het zo lang duurde, komt door een virus dat al anderhalf jaar de wereld platlegt. Er waren wel wat speculaties dat de band de studio ingedoken was, maar dat de nieuwe langspeler ook al bijna twee jaar klaarligt, hadden zelfs de grootste fans niet gedacht.

En waarom ook die geheimzinnigheid? Dit is ongezien voor de band. Nee, het is duidelijk dat Iron Maiden wilde knallen met deze schijf, dus werd niets aan het toeval overgelaten. Een nieuwe plaat moet nu eenmaal commercieel sterk zijn, zonder te commercieel te klinken. Idealiter bevalt deze de oude fans, maar trekt het ook de jongere generatie(s) aan. Het is een soort evenwichtsoefening waar wel meer (oudere) bands mee worstelen. Iets afbreken is gemakkelijk. Iets creëren dat door jong, oud, nieuw en moeilijk wordt aanvaard is dat niet. Fans van het eerste uur verwachten een bepaalde muziek en de latere fans die later aanhaakten verwachten weer iets anders en doe zo maar eens goed voor iedereen. De term die de groep kreeg opgeplakt met NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) hieronder werden ook bands als Saxon, Def Leppard en Judas Priest onder geschaard.

Iron Maiden is nu nog een van de populairste bands van deze scene en weet met hun liveshows en Eddie de macotte een hele schare fans over de hele wereld te verzamelen. Dat betekent dat er altijd veel getourd wordt. Met een eigen vliegtuig waar zanger Bruce Dickinson piloot en gezagvoerder is.

Er waren natuurlijk al twee singles bekend – “Stratego” en The Writing On The Wall – die respectievelijk de tweede en derde plaats op dit nieuwe album kregen toegewezen. Over het algemeen werden de beide nummers goed ontvangen door pers en publiek, al heb je altijd de “vroeger waren ze beter”-stemmen. Ja, vroeger waren ze ook beter. Laten we ons daar nu overheen zetten. Het is al even geen 1984 meer. Dit Iron Maiden is een band die ondertussen al 46 jaar meegaat. Dat is veel langer dan de meeste andere bandjes het tegenwoordig vol houden. De heren werden een dagje ouder en zijn als mens én als muzikant geëvolueerd. Laten we dit nieuwe album dan ook volledig tegen dit licht bekijken.

Om maar met de deur in huis te vallen: nee, het is weer geen Piece Of Mind deel twee, geen vervolg op Seventh Son Of A Seventh Son of – nog onwaarschijnlijker – een album dat doet terugdenken aan de begindagen. Senjutsu ligt volledig in lijn met de koers die de de band een jaar of vijfentwintig geleden heeft ingezet. Wie korte, snelle tracks verwacht, moet wederom zijn heil elders zoeken, want slechts twee van de tien songs zijn korter dan vijf minuten. Van deze twee zal met name het felle Days Of Future Past de oude fans dan nog het meeste aanspreken.

Diverse van de vele lange songs – maar liefst zeven tracks duren meer dan zeven minuten – zijn zeer gevarieerd, al volgen sommigen wel het bekende patroon van een softe intro voordat het tempo wordt opgevoerd, om af te sluiten met dezelfde rustige klanken van het begin.

De titeltrack, die deze keer aan het begin staat, wijkt daar gelijk van af. Onheilspellende drums openen het album en gaan al snel over in een geweldig, voortstuwend ritme dat de hele song zal doorgaan. Het is een track zoals we die van Iron Maiden nog nooit gehoord hebben, waarin gelijk te horen is dat Bruce Dickinson nog altijd tot een van de beste zangers ter wereld behoort. Het nummer “Senjutsu” kent een volle klank en harmonie, klinkt melodisch en bevat die typische Iron Maiden-ingrediënten: Vooral McBrain’s drumwerk valt op in dit nummer. Het gitaar powerduo Dave Murray en Adrian Smith vullen elkaar naadloos in de verschillende gitaarmuren.

Stratego en The Writing On The Wall zijn natuurlijk al bekend. Het uptempo Stratego is niet alleen voor deze plaat opvallend snel, het zou qua tempo ook op de voorgaande platen in het oor gesprongen zijn. Qua structuur is het dan weer een vrij typisch Iron Maiden-nummer te noemen. Het volgende “The Writing On The Wall” het horen van deze single gaf me het gevoel dat er een sterk album zat aan te komen. Opnieuw, persoonlijke voorkeur. Ik kan perfect begrijpen dat er mensen zijn die deze te klassiek rockachtig of zelfs folkachtig vinden klinken.

Lost In A Lost World, na de zweverige introductie wordt een versnelling hoger geschakeld en weerklinkt een volledig ander nummer. Deze Lost In A Lost World duurt een indrukwekkende tien minuten en vertoont alle kleuren en geuren van Steve Harris. Na vijf minuten gaat het tempo trouwens nogmaals omhoog. Heel hard gaat Iron Maiden uiteindelijk niet met deze song. Het blijft allemaal betrekkelijk braaf en had wat mij betreft naar het einde toe naar een climax moeten werken.

Gelukkig smijt de band vervolgens Days Of Future Past op mijn bord en hoor ik de Iron Maiden vanuit het verleden. Of toch bijna, want er weerklinkt een synthesizer op de achtergrond die er naar mijn gevoel niet zo bij hoort. ‘Days Of Future Past’ brult Bruce en dit bedoelt hij misschien? De klank van weleer gecombineerd met een moderne toets onder de vorm van een synthesizer? Sinds eind jaren ‘80 gebruikt de band wel vaker synthesizer. De synthesizer is zelfs minder aanwezig zoals bij bijvoorbeeld Moonchild in 1988.

Hierop volgt The Time Machine en dat mag je opnieuw letterlijk nemen. Ik denk dat ik deze al een paar keer gehoord heb op andere Iron Maiden-platen. Versta me niet verkeerd, het is een goed nummer hoor. Bruce Dickinson zingt het nummer echter alsof het een kinderdeuntje is. Wat opvalt is het heerlijke gitaarduet waarmee het doek over dit nummer valt. De tijd vliegt wanneer je je amuseert want het eerste deel van de plaat zit er hierna op. Deze Senjutsu is een dubbelalbum, dus wie de plaat op CD beluistert kan nu van disc wisselen.

Dit tweede luik van de plaat start alvast veelbelovend met een lekker glijdend gitaargeluid, waarna Dickinson als een volleerde operazanger een verhaal afsteekt over het Britse gevecht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tja, een onderwerp waar piloot Dickinson graag over leest én zingt. The Battle of Britain, weet je wel? Dit Darkest Hour kan wel eens een plaats krijgen in de live shows. De band zal die Spitfire nog wel hebben zeker? Dat gevechtsvliegtuig dat op de laatste tournee als pièce de résistance op het podium werd uitgespeeld. Heerlijk nummer trouwens! Zachte intro, theatrale opbouw en een lekker knetterend gitaargeweld naar het einde toe. Classic Maiden!

Death Of The Celts is de eerste van de trilogie en de leiding nemende, galopperende basgitaar bevestigt mijn vermoeden. Het nummer heeft – niet verrassend gezien de titel – iets zeer Iers over zich. We hebben het dan wel over het eerste gedeelte van dit nummer, maar minder voor het tweede.

Ook The Parchment begint met Harris’ basgitaar in een prominente hoofdrol. Geheel voorspelbaar, maar bevredigend vallen de gitaren hierna in en wordt het geheel naar een hoger niveau gestuwd. Met Dickinson’s contributie is het feest compleet. Dit is opnieuw een vrij zachtaardig Maiden-nummer, maar aangezien we het einde naderen is dit best oké. Het nummer voelt zowaar proggy aan. Er zijn zo van die nummers die gewoon gemaakt zijn om te blijven gaan. Laat deze dus ook nog maar even doordenderen. Twaalf minuten en veertig seconden duurt deze parel. Alsjeblieft! Briljant nummer, maar misschien niet voor iedereen.

Afsluiten doen Bruce Dickinson en kornuiten met Hell On Earth. Héél verrassend ook weer niet, het nummer begint met een opvallende baslijn, waarna de gitaren invallen en Iron Maiden geheel voorspelbaar aan zijn afsluitende akte begint. De band hield de beste nummers blijkbaar tot het einde. Er volgt weer zo’n uitputtingsslag waarbij de volumeknop steeds maar hoger wordt gedraaid naarmate het nummer vordert. Ook deze zal uiteindelijk afklokken op een gezonde elf minuten en twintig seconden. We hebben er lang op moeten wachten, maar nu is de nieuwe plaat van Iron Maiden er eindelijk. Het maakt dat dit album een paar keer integraal dient beluisterd te worden. Het is de beste manier om je de nummers eigen te maken.

We hoorden echter een Iron Maiden dat ouder, rustiger en meer belegen klikt. Er spatte waarachtig zelfs een zweem van progrock vanaf. Deze band heeft alles al gezien en gedaan. Dickinson overleefde zelfs kanker en staat tegenwoordig rond te springen in een fonkelnieuwe heup. Laten we met ons allen nu eens gewoon blij zijn dat de band nog bestaat en dat deze nog de drive, energie en zin heeft om een album als deze Senjutsu af te leveren.

De productie is weer in handen van Kevin Shirley en is wederom niet zo helder als we uit de gloriedagen kennen, maar is gelukkig wel iets verbeterd ten opzichte van het vorige album. Ondanks dit minpuntje is Senjutsu wel weer een album zoals je van Iron Maiden mag verwachten: genoeg afwisseling, heerlijke melodieën en uitstekend uitgevoerd. Ondertussen is het een act die al jarenlang meegaat en nog de power heeft om hun kunstje te verfijnen tot een prachtig kunstwerk. Ok, tijd moet leren dat een album tijdloos wordt, zoals “Powerslave”, “The Number Of The Beast” en “Sevent Son Of A Seventh Son” al zijn. Dit album met zijn uitgewerkte gitaarsongs zal ongetwijfeld zijn weg vinden naar een hoop fans. De afgehaakte fans moeten zeker dit album weer even proeven en voor mensen die eens een Maiden album willen proberen zou ik beginnen met Disc 2.