Iron Maiden – The Book Of Souls
Jaar van Release: 2015
Label: Warner
Op het moment dat de details van het nieuwe Iron Maiden album bekend werden, was het even schrikken. Slechts één nummer met een speelduur van minder dan vijf minuten en drie nummers die langer dan tien minuten duren. Nu zijn lange, epische nummers al sinds ‘To Tame A Land’, ‘Alexander The Great’ en natuurlijk ‘Rime Of The Ancient Mariner’ een traditie bij Iron Maiden, maar op ‘A Matter Of Life And Death’ en ‘The Final Frontier’ was een lange speelduur bijna synoniem voor verveling. De vrees voor lange saaie intro’s en voortkabbelende nummers zonder venijn, blijkt ditmaal gelukkig ongegrond want ‘The Book Of Souls’ blijkt een redelijk boeiend album. Een ander positief punt is dat na enkele foeilelijke hoezen het artwork ditmaal wel fraai is. Eddie als Maya indiaan zal veel meer T-shirt verkoop opleveren dan het gedrocht op de hoes van ‘The Final Frontier.
‘If Eternity Should Fail’ opent rustig en ontpopt zich geleidelijk tot een midtempo nummer zoals Maiden die al decennialang maakt. Pas bij de gitaarsolo’s wordt het nummer interessant, een constatering die we op dit album vaker zullen doen. De single ‘Speed Of Light’ steunt op een lekker riffje en heeft een wat vlotter tempo. De compositie doet meer dan eens denken aan de ‘Piece Of Mind’ periode al is de productie minder strak. ‘The Great Unknown’ volgt het stramien van het openingsnummer en schroeft het tempo weer wat terug. Ook hier is het instrumentale stuk te prefereren boven de refreinen. Dickinson mag dan nog steeds goed kunnen zingen, de power van dertig jaar geleden heeft hij niet meer. Het is hem vergeven; we worden allemaal ouder en niet iedereen heeft nu eenmaal tot het eind een stem als wijlen Ronnie James Dio. ‘The Red And The Black’ is een van de hoogtepunten van het album. Het nummer waarvan de titel vermoedelijk is ontleend aan het boek van Stendhal roept aan het begin en eind herinneringen op aan de band die ‘Genghis Khan’ schreef. Deze Harris compositie valt feitelijk in twee delen uiteen; het beginstuk doet sterk denken aan de ‘Somewhere in Time’ periode inclusief een reprise van de koortjes, de tweede helft is voornamelijk instrumentaal en bevat spetterend gitaarwerk. ‘When The River Runs Deep’ is voor huidige Maiden begrippen een snel nummer en wat ruiger dan het andere materiaal. Net als bij de voorgaande en alle volgende nummers is het onduidelijk wie welke solo speelt. De speelstijlen van Murray, Smith en Gers lijken zoveel op elkaar dat er eigenlijk geen contrast is. De solo’s lijden daardoor onder het juk van eenvormigheid. Het titelnummer van ‘The Book Of Souls’ is een juweeltje; fraaie opbouw, sfeervol akoestisch gitaarwerk, memorabele hook, goede zanglijnen, lekkere solo’s. Het zou me niet verbazen als dit nummer uitgroeit tot een klassieker.
‘Death Or Glory’ is een relatief kort nummer dat bij wijze van spreken op ‘Powerslave’ had kunnen staan. Het nummer zorgt voor een energieke start van CD 2. Het intro van ‘Shadows Of The Valley’ is een regelrechte kopie van ‘Wasted Years’. De compositie is dat niet, maar bevat wel veel typische Maiden kenmerken zoals de herhaling van arpeggio’s en de koortjes. De tekst is wat minder sterk en bevat nogal wat clichés. Beter is ‘Tears Of A Clown’ dat gaat over Robin Williams, de komiek die zelfmoord pleegde. De tekst graaft dieper dan bij de meeste andere teksten. Vaak worstelen lolbroeken met diepe psychologische problemen en tonen ze aan de buitenwereld een andere versie van zichzelf. Als alles een grap is, wat heeft dan nog waarde?
‘The Man Of Sorrows’ is geschreven door de twee oer-leden Murray en Harris, maar is een van de minder geslaagde composities omdat het nergens echt op gang komt en simpelweg te voorspelbaar is. ‘Empire Of The Clouds’ komt van de hand van Dickinson. Logisch al je bedenkt dat de man piloot is en tijdens de wereldtournee de band naar zes continenten zal vliegen. Het nummer duurt 18 minuten en is dus het langste dat de band ooit opnam. Met een beetje schaven had de opbouw wel wat korter gekund, maar dat laat onverlet dat het epische karakter fier overeind staat. Met zo’n lange geschiedenis van epische nummers verrast het echter te weinig om ‘Rime Of The Ancient Mariner’ van zijn troon te stoten als het Iron Maiden epos. Desalniettemin een fraai slot van een sterk Maiden album.
‘The Book Of Souls’ is Iron Maiden’s beste album sinds ‘Brave New World.’ De lange speelduur van 92 minuten gaat snel voorbij en van de verveling die de twee voorgaande albums teisterde is nauwelijks sprake. Toch had het album beter kunnen zijn als de nummers wat korter waren geweest, de productie wat scherper was geweest en de gitaarsolo’s wat meer verscheidenheid hadden getoond. Producer Kevin Shirley had wat aan de eerste twee kritiekpunten kunnen doen. Helaas staat Shirley niet te boek als een kritisch meedenker, maar als hardwerkende, pragmatische partner. Wellicht speelt ook mee dat Harris en co. inmiddels een dusdanig reputatie hebben dat tegenspraak niet of nauwelijks wordt gehonoreerd. Ik ben ervan overtuigd dat het met Martin Birch achter de knoppen nog beter was geweest. Afijn, dat is gezeur in de marge. Ik kan me niet voorstellen dat Iron Maiden fans ontevreden zijn met deze plaat. De status in de top drie van populaire metal bands is weer voor jaren veiliggesteld.
Geef een reactie