Kamelot – Haven

Kamelot – Haven

Jaar van Release : 2015

Label : Napalm Records

Het eind 2012 uitgebrachte album ‘Silverthorn’ was Kamelot’s eerste met de nieuwe zanger Tommy Karevik en op die plaat liet meneer Karevik op niet mis te verstane wijze horen dat hij de juiste vervanger was voor Roy Kahn. ‘Silverthorn’ had als zodanig de lat dan ook wel behoorlijk hoog gelegd en het was dan ook nog maar afwachten of deze ‘Haven’ het hoge niveau van die plaat zou evenaren, laat staan overtreffen. Na enkele luisterbeurten kan ik met een gerust hart concluderen dat ook ‘Haven’ een dijk van een plaat is geworden, die moeiteloos naast ‘Silverthorn’ kan staan qua niveau.

Nadat er op het vorige album nog een wisseling op de zangpositie had plaatsgevonden, is de stabiliteit in de line-up deze keer gewaarborgd gebleven. Haven is de tweede full-length met zanger Tommy Karevik en al weer het elfde album van de symfonische metalband, die volgend jaar vijfentwintig jaar actief is. De productieve Amerikanen staan op elke release garant voor kwaliteit en de nieuwe release vormt hierop geen uitzondering. Het is dan ook een prima aanvulling op de collectie.

Haven grijpt vooral terug op de periode Karma (2001) tot en met The Black Halo (2005) en is minder episch, symfonisch en progressief dan Silverthorn. Wat direct opvalt, is dat de moderne plaat meer power heeft dan zijn voorganger. Dat blijkt niet alleen uit de bombastische ritmesectie, maar ook uit het vette gitaarwerk. Dat staat wat prominenter in de mix van Sascha Paeth dan op de voorganger. Dat zorgt ervoor dat het nieuwe album meer een metalkarakter krijgt (zoals te horen in Liar, Liar (Wasteland Monarchy), Veil Of Elysium, Revolution en Beautiful Apocalypse).

 Tommy Karevik is nu wat meer ingeburgerd in de band en zingt het erg fraaie materiaal met veel gemak. Het song materiaal is overigens in mijn beleving een stuk directer dan de songs die er op ‘Silverthorn’ te vinden waren en dat bevalt me prima. Met name opener ‘Fallen Star’,  begint sterk meteen is het visitekaartje afgegeven, die  er voor zal zorgen dat Kamelot zijn vooraanstaande positie binnen het progressieve metal genre moeiteloos zal behouden en misschien zelfs uitbreiden. Het was een behoorlijke moeilijke en riskante beslissing om boegbeeld Roy Kahn destijds te vervangen door de relatief onbekende Tommy Karevik, maar ‘Silverthorn’ en zeker deze ‘Haven’ bewijzen eens te meer dat men de juiste keuze heeft gemaakt. Wederom een prima plaat!

 Het gaat er niet alleen hard aan toe, maar met twee ballads zijn er ook welkome rustmomenten. Daarvan is het duet Under Grey Skies de eerste en de beste en kan zich meten met de beste Kamelot-ballads. De vocalen van Tommy Karevik en Charlotte Wessels (Delain) sluiten mooi op elkaar aan terwijl de akoestische gitaarpartijen, keyboardklanken en een mooie bijdrage op fluit van Troy Donockley (Nightwish) de muzikale omlijsting fraai inkleuren. Het melancholische Here’s To The Fall doet het zonder een gastbijdrage, maar hierin laat de frontman wel de emotionele en verhalende kant van zijn vocale kwaliteiten op indrukwekkende wijze gelden. Zijn zang is zonder twijfel een van de sterkste elementen op het nieuwe album.

 Tegelijkertijd is er nog altijd ruimte voor de symfonische kwaliteiten van Oliver Palotai, al dreigt hij soms wat onder te sneeuwen door het geweld van de gitaristen. Zijn fraaie solo in Citizen Zero en de orkestrale outro Haven zijn een paar van de weinige momenten waarop hij prominent aanwezig is en dat is jammer. Hij brengt namelijk tracks als Fallen Star, Veil Of Elysium en Liar, Liar (Wasteland Monarchy) naar grotere hoogten. Zijn sfeervolle bijdragen vormen een belangrijke toevoeging op de achtergrond.

 Opvallender is het spetterende gitaarwerk en met name het feit dat er meer squealies in de riffs zijn verwerkt. Dat geeft de tracks extra pit en een scherp randje. De solo’s zijn echter wat aan de korte kant en staan vooral in dienst van het nummer zelf. Die songgedreven aanpak werkt goed. Er staan veel mooie nummers op het nieuwe album, maar liefhebbers van Silverthorn zullen toch wat uitdaging op het muzikale vlak missen.

 Bovendien is er (net als in Revolution, de hardste song uit de discografie) een bijdrage van Alissa White-Gluz. De frontvrouw van Arch Enemy laat zowel haar extreme als cleane vocalen gelden.

Haven is een sterk album met een positieve vibe waar Kamelot en de fans trots op mogen zijn. Na een paar luisterbeurten blijven veel nummers goed hangen. De songgerichte focus zorgt er echter voor dat er relatief weinig ruimte is voor de muzikanten om hun kwaliteiten optimaal te demonstreren. Toch maakt de variatie tussen de catchy tracks en de gastbijdrage van Charlotte en Alissa veel goed. Ook het elfde album van de Amerikanen kan zonder twijfel toegevoegd worden aan de indrukwekkende verzameling releases. Wederom een sterke plaat van Kamelot!