Last In Line – II

Last In Line – II

Jaar van Release : 2019

Label : Frontiers Records

Na het overlijden van Ronnie James Dio waren er diverse bands die – met muzikanten uit verschillende Dio-bezettingen – met zijn materiaal op tournee gingen. Dio Disciples – de enige met bemoeienis van Dio’s weduwe Wendy – speelt nog steeds covers. Last In Line besloot gaandeweg eigen materiaal te gaan spelen en kwam in 2016 met het album Heavy Crown.

Na nog geen maand voor de release overleed bassist Jimmy Bain. Daardoor zijn er nu nog twee Dio-leden actief in Last In Line: gitarist Vivian Campbell (Def Leppard) en drummer Vinny Appice. Voor liveoptredens werd Phil Soussan (o.a. Ozzy Osbourne) opgetrommeld om de plek van Jimmy Bain in te nemen. Wat mij betreft werd op het debuut de show gestolen door zanger Andrew Freeman (Lynch Mob en recentelijk Devil’s Hand met Mike Slamer). Een klassieke bluesy hardrockzanger die tot mijn grote vreugde niet probeerde Ronnie James Dio te imiteren.

Last In Line werd een paar jaar geleden opgericht door drie leden uit de klassieke Dio lineup ten tijde van de eerste albums ‘Holy Diver’ en natuurlijk ‘Last In Line’ en niet te vergeten ‘Sacred Heart’, hierna nam Vivian Campbell als eerste afscheid van Dio als gitarist. Deze zal helaas nooit meer terugkeren naar Dio.  Jimmy Bain daarintegen speelt nog op 3 studio albums meer namelijk ‘Dream Evil’, ‘Magica’ en ‘Killing The Dragon’, daarnaast is zijn bijdrage te vinden op het live album ‘Intermission’.  Ook Vinny Appice speelt nog mee op 3 studio albums te weten: ‘Dream Evil’, ‘Strange Highway’ en ‘Angry Machines’, daarnaast is zijn bijdrage te vinden op het live album ‘Intermission’ en ‘Inferno – Last in Live’. Appice is later nog wel herenigd met Ronnie James Dio in the band Heaven And Hell, of te wel het Black Sabbath van de Dio era.

  En het is volgend jaar al echt tien jaar geleden dat de grote meester zelf zijn laatste adem uitblies! Gelukkig is zijn muzikale erfgoed in goede handen bij Appice en Campbell. De opvolger van Bain is trouwens Phil Soussan geworden. Samen met zanger Andrew Freeman trekt de band het hoge niveau door van het debuut.

Het heeft uiteindelijk drie jaar geduurd tot de opvolger verscheen, getiteld II. Last In Line gaat door waar het op Heavy Crown mee begon. Vanaf de eerste tonen van „Black Out The Sun” tot de wegstervende solo’s in het slotnummer „The Light” is het genieten, met Freeman als excellerend boegbeeld.

Meestal mid-tempo, een paar keer wat sneller (Year Of The Gun, Electrified), een enkele trage beuker (Blackout The Sun) (hallo „Shame On The Night”!)

 Vivian Campbell is een gitarist die zijn stijl bijelkaar raapte bij gitaristen waar hij mee speelde (vraag maar aan Adje van den Berg) en die daardoor geen heel herkenbaar eigen geluid heeft, ook op II niet. Toch rijgt hij bij Last In Line de smakelijke riffs en solo’s weer aan elkaar. Ja, het is een beetje Dio, een beetje Whitesnake, een beetje Def Leppard (maar dan heavy), maar vooral klopt het heel erg. De hooks en riffs zijn er (dat loopje in Gods And Tyrants!), Appice en Soussain bewegen mee met melodie en het ritme en geven het een lekker ouderwetse feel. Niks ProTools, niks AutoTune, niks kleine stukjes aan elkaar plakken, het klinkt als een band.

Daarbij kan een vergelijking met Dream Child, die andere band met ex-Dio- en ex-Ozzy-bandleden, niet uitblijven. Waar Dream Child op het vorig jaar verschenen debuut de nadruk legde op de zwaardere kant van Dio, laat Last In Line een luchtiger en opener geluid horen. En waar Dream Child met Diego Valdez een zanger heeft die als het kleine broertje van Ronnie James klinkt, geven Appice en Campbell hun zanger alle ruimte om zichzelf te zijn. Juist die authenticiteit geeft Last In Line een kleine voorsprong. De muziek op ‘II’ is echter onmiskenbaar als die van Dio: het logge drumwerk van Appice is direct herkenbaar en Campbell strooit nog steeds met heerlijke riffs en smaakvolle solo’s.

De productie was weer in handen van Jeff Pilson (Dokken) en dat is er ook zo een die in zijn producties liever het organische van een band laat horen, in plaats van met de laatste stilistische of audiotechnische modes mee te gaan. Tegelijkertijd heeft hij ook gezorgd voor prachtige details, zoals het heerlijke basgeluid aan het begin van False Flag.

Dat ouderwetse geluid komt ook terug in de zang van Andrew Freeman. Luister maar eens naar die schreeuw aan het begin van Year Of The Gun. Hoeveel zangers hoor je dat tegenwoordig nog doen? Dat soort magistrale schreeuwzang is vaker te horen op dit album en daarmee laat hij een heel andere kant horen dan het al even indrukwekkende gegalm op Devil’s Hand. De band klinkt sowieso veel meer als een klassieke bluesy hardrockband uit de jaren zeventig en tachtig dan de meesten, maar het stemgeluid van Andrew Freeman maakt het helemaal af. Is het origineel? Niet echt, maar wel goed en doordacht.

Van alle bandjes waar ex-Dio-leden weer samenwerkten – en dat zijn er nogal wat, zoals Dream Child – blijf ik Last In Line de leukste vinden. En uiteindelijk is een nieuwe band toch leuker dan een tributeband of bands die al dertig jaar uitsluitend op dezelfde songs teren. Last In Line maakt de belofte van het eerste album volledig waar.