Leprous-Malina
Jaar van Release: 2017
Label: InsideOut/Sony Music
Leprous doet al enkele jaren mee in het progressieve circuit. Echter hebben de Noren nog niet weten door te breken bij het grote publiek, terwijl er al jaren zeer positieve kritieken zijn geleverd op het geleverde materiaal. Voorganger ‘The Congregation’ is namelijk eenmaal één van die albums die tot een beperkt lijstje van essentiële, progressieve mijlpalen behoort. De vraag is nu of Leprous dat kunstje met het nieuwe album opnieuw flikt.
Framboos lijkt een wel erg simpele titel voor een album, totdat je het achterliggende verhaal ervan kent. Het is de Oudkerkslavische term voor de verzamelsteenvrucht. Kenmerkend voor Leprous, de band waarvan de composities hun geheimen pas na meerdere luisterbeurten prijsgeven. Oordeel dus niet te snel over deze nieuwe plaat. De Noren hebben zichzelf nooit willen herhalen. Toch is er de laatste jaren wel duidelijk een ontwikkeling waarneembaar richting toegankelijkere en compactere songs. Minder extreem ook, want op Malina ontbreken de screams van zanger/toetsenist Einar Solberg en is derhalve alleen zijn emotionele, heldere zangstem te horen, die prominent in de mix staat.
De gitaren staan beduidend minder zwaar afgesteld. Dit komt mede door de gitaarpartijen van nieuweling Robin Ognedal en Tor Oddmund Suhrke. Tor neemt trouwens de meeste partijen voor zijn rekening, aangezien Robin pas geleden is toegetreden tot de line-up. De gitaarpartijen hebben niet meer zoals voorheen een metalkarakter, maar ze zijn rockgeoriënteerd. Denk echter niet dat de Leprous nu ineens poppy klinkt, daar is de band veel te eigenzinnig voor. Iets anders dat opvalt, is het gebruik van echte strijkinstrumenten. Cello en viool zijn niet alleen nadrukkelijk aanwezig, maar voegen ook echt iets toe aan de Leprous-sound, vooral in de kerkelijke afsluiter „The Last Milestone”, die uitsluitend bestaat uit strijkers en de hoge zang van Einar Solberg. De nieuwe aspecten komen het mooist samen in „Stuck”; dit nummer stevent de eerste drie minuten af op iets dat op een hitsingle lijkt, maar die gedachte wordt in de tweede helft van de song genadeloos de grond in getrapt na een prachtige break, gevolgd door een weergaloos einde waarin zanger Einar werkelijk alles uit de kast haalt. Opener „Bonneville” en „Mirage” kennen eveneens zo’n prachtige opbouw. Op ‘Malina’ staan echter ook compactere nummers, zoals het beklijvende en tegelijkertijd heerlijk tegendraadse „Captive”. En wat te denken van „Coma”, waarin ongemakkelijk en catchy moeiteloos hand in hand gaan. Niet in de laatste plaats vanwege drummer Baard Kolstad. Deze gast is hard op weg om de Mike Portnoy/Keith Moon van zijn generatie te worden. Tot zover de superlatieven. Doordat instant klassiekers als „Rewind” of „Slave” lijken te ontbreken en de zanglijnen soms wat te lang worden uitgesponnen, geen tien uit tien voor ‘Malina’. Op deze vijfde full-length draait het om de songs zelf. Sommige daarvan doen aan het verleden denken. Zo had Leashes, dat iets wegheeft van Down (en dat rijp is voor een duet met Petter Carlsen), beslist op The Congregation kunnen staan. Dat geldt ook voor het deels rauw rockende en aardige Captive, dat raakvlakken heeft met The Price en Third Law. Illuminate doet qua staccatoriffs juist weer denken aan The Valley van Coal en dat heeft Coma ook wel wat in het onrustige deel. Let wel, het zijn beslist geen kopieën, maar op momenten doen ze oudere tijden herleven en zijn er herkenningspunten. Malina heeft echter beslist zijn eigen, losse, organische, lichtvoetige karakter dat dankzij de zang ook een soultouch heeft.
De prog is vooral op intelligente en ‘stille’ wijze in de songs verwerkt. De fans van het complexere werk vinden beslist hun gading met Mirage (met zang die doet denken aan de Bilateral-periode) en Coma. In eerste instantie vallen de individuele kwaliteiten van de bandleden niet op, maar in deze tracks komen ze wel naar voren. Simen Daniel Børven, die van sessiebassist is gepromoveerd naar vast bandlid, heeft een prominente rol gekregen. Hij benut die goed in bijvoorbeeld Mirage. Uiteraard laat drummer Baard Kolstad zijn superioriteit gelden. Dat doet hij in onder meer het titelnummer en het uiterst complexe Coma, dat de technische vooruitgang van de Noren laat horen.Toch is het een beest van een album geworden, dat door het iets toegankelijker geluid weleens vele nieuwe zieltjes voor Leprous zou kunnen gaan winnen.