Queensrÿche – Condition Hüman

Queensrÿche – Condition Hüman

Jaar van Release: 2015

Label: Century

Ze bestaan al dertig jaar en verkochten wereldwijd dertig miljoen albums. Het muzikale landschap veranderde continue maar de band wist alle obstakels te overwinnen en de mannen bleven doen waar ze goed in zijn: Progressieve metal maken…

 Ondanks het feit dat Queensrÿche vaak in één adem wordt genoemd met bands als Iron Maiden, Metallica, Guns N’ Roses, Judas Priest en Def Leppard zijn ze vaak meer geliefd bij fans van het progressieve genre dan de andere genoemde grootheden. De elf gouden- en platina platen zijn niet alleen bewerkstelligd door liefhebbers van ‘gewone’ hard-rock en metal.

De albums Rage For Order, Operation Mindcrime enEmpire van Queensrÿche behoren nog steeds tot een van mijn favoriete albums ooit gemaakt. Hoewel na Q2K alleen Operation Mindcrime II nog enigzins het Queensryche predikaat waardig was. (en dat vooral vanwege de naam!), bleef ik de band wel enigszins in de gaten houden. Hopend dat de band weer op zijn oude niveau terug zou kunnen keren. Nadat de wegen van zanger Geoff Tate en de rest van band zich scheidden leek het einde van Queensrÿche toch echt aanstaande. Michael Wilton, Eddie Jackson en Scott Rockenfield bewezen in 2013, op het album Queensrÿche, al dat ze er goed aan gedaan hebben om hun zanger te vervangen door voormalig Crimson Glory zanger Todd La Torre. Ik geloof dat er nog nooit eerder een zanger is vervangen zonder dat het, op het eerste gehoor, hoorbaar is. Hoe je het ook wendt of keert … de komst van Todd La Torre heeft iets met Queensrÿche gedaan. Iedereen die het vijftal de afgelopen twee jaar live heeft gezien, zal zonder enige twijfeling hebben opgemerkt dat de heren weer met een glimlach door het leven gaan en er sprake is van een soort van hernieuwde chemie tussen de bandleden onderling. Het nieuwe elan, het herboren spel plezier … het komt volledig tot uiting op het nieuwe album ‘Condition Hüman’

Nu, twee jaar later, is het de tijd om echt te bewijzen dat Queensrÿche versie 2.0 de weg omhoog is ingeslagen. Dit doet de band met het album Condition Hüman en ik kan melden dat de heren dat uitstekend hebben gedaan. Dit album heeft een wat duistere gloed over zich in verhouding tot de klassiekers uit het verleden, maar bevat wel de progressieve elementen die we zo goed kennen van de band uit de jaren tachtig. Alles wat Queensrÿche tot een top act maakte eind jaren tachtig en begin jaren negentig is weer terug te vinden op dit album. De vette productie, de sublieme tempowisselingen, de heerlijk klinkende gelikte gitaarrifjes, de subtiele samenzang en zelfs de zang van Geoff Tate. Die doet weliswaar niet meer mee, maar Todd La Torre klinkt gewoon grotendeels hetzelfde als de vorige zanger. De uithalen haalt hij misschien iets minder hoog, maar in de zanglijnen is er weinig verschil te horen.

Ook muzikaal gezien lijkt de band zich helemaal hervonden te hebben. Een album hoeft niet meer een compleet ander geluid te hebben dan zijn voorganger. Na een hele lange tijd lijkt de band eindelijk zijn eigen geluid te hebben gevonden aangezien Condition Hüman in het verlengde ligt van het vorige, titelloze, album. Liefhebbers van het oudere werk moeten dit album absoluut enkele keren gaan beluisteren. Ik zeg expres enkele keren, want dat heeft dit album nodig. Ook dat is iets wat vroeger ook al aan de orde was.

Het vijftal combineert op ‘Condition Hüman’ het typische klassieke Queensrÿche geluid met moderne elementen. Het album ademt, zonder ook maar ergens klakkeloos dingen uit het verleden te kopiëren, de sfeer uit van het Queensrÿche dat we kennen van de eerste albums. Wees niet verwonderd als je momenten tegenkomt die je doen denken aan bijvoorbeeld ‘The Warning’ (‘Condition Hüman’), ‘Rage For Order’ (‘Guardian’) of ‘Empire’ (‘Selfish Lives’). Daar waar op het vorige album de composities al zoveel frisser, geïnspireerder en gevarieerder klonken als in de voorgaande jaren, overtreft de band dat ruimschoots op het nieuwe album. Complexe arrangementen, het spelen met de dynamiek, de atypische opbouw, veelzijdigheid en fantastische harmonieën spelen allemaal een prominente rol op het vierenvijftig minuten durende album. Er is weer volop ruimte voor inventieve riffs, intrigerende solo’s, pakkende refreinen en progressief drumwerk. De zang van La Torre is ronduit fantastisch; hij klinkt krachtig en legt zoveel gevoel in de vocalen dat bijvoorbeeld bij ‘Bulletproof’ of een toch al wat fragiele song als ‘Just Us’ kippenvel soms simpelweg onontkoombaar is. Daarnaast valt op dat de band aan kracht en zwaarte heeft herwonnen. Zo je wilt: meer metal klinkt. Elke track is tot in detail uitgewerkt en samples als gesproken woorden op de achtergrond (‘Hellfire’, ‘Selfish Lives’), korte, boeiende intro’s die je direct het nummer intrekken (‘Bulletproof’, ‘All There Was’) en speelse, onverwachte afrondingen van tracks (Guardian’, ‘Toxic Remedy’) geven de tracks nog meer sfeer. Producer Chris ‘Zeuss’ Harris (bekend van zijn werk voor o.a. Hatebreed, Revocation en Rob Zombie) heeft het album een open, helder geluid gegeven.

Tod La Torre, die in 2012 het stokje overnam van vocalist Geoff Tate, past precies in het totaalplaatje van de band en laat horen niet voor een kleintje vervaard te zijn. Een heldere en krachtige stem die zeker van toegevoegde waarde is. Melodieus, hypnotisch bij vlagen. Je hoort het enthousiasme van de band wat ik knap vind na zo’n lange periode van creativiteit.

Het album heeft ook zo z’n donkere kanten maar dat gelukkig wel zonder duivels gegrom. De getrainde luisteraar wordt beloond, de muziek is ‘intelligent avontuurlijk’ te noemen en de band presteert het om op hun eigen klassieke wijze vooruistrevend te zijn.