Queensrÿche – The Verdict

Queensrÿche – The Verdict

Jaar van Release : 2019

Label : Century Media/Sony Music

Lang nadat gitaarheld Jimi Hendrix er geboren werd en lang voor de stad het mekka werd van de opkomende grungeboom, werd het Amerikaanse Seattle automatisch geassocieerd met Queensrÿche. Vanaf 1984 kende de band grote successen met o.a. The Warning, Rage For Order, Operation:Mindcrime en Empire. Meer dan dertig miljoen albums werden verkocht van deze verrukkelijke progressieve heavy metal band. De keerzijde van de medaille heeft de pers in latere jaren breed uitgesmeerd, maar met zanger Todd La Torre (Crimson Glory) heeft de band een tweede (of derde) jeugd ontdekt.

Het heeft weinig zin om nostalgisch te blijven en de nummers te vergelijken met de albums uit de glorieperiode. Queensrÿche is geëvolueerd en zal daardoor nooit nog een nieuwe Warning of Operation Mindcrime maken. Toen al leek geen album op het vorige en ondertussen zijn er heel wat personeelswisselingen de revue gepasseerd.

We kennen allemaal het verhaal van hoe Queensrÿche en zanger Geoff Tate in 2012 op onvriendelijke wijze uit elkaar gingen. Sindsdien zijn er twee kampen actief waarbij het kamp dat de naam Queensrÿche mag dragen nu aan haar derde album toe is. Van de oorspronkelijke line-up zijn nu alleen Eddie Jackson en Michael Wilton nog over. Parker Lundgren is ondertussen ook een soort van oudgediende en Todd LaTorre is de enthousiaste nieuweling die zich als een vis in het water voelt binnen deze gelederen.

Het grootste verlies was niet Geoff Tate, maar wel gitarist Chris DeGarmo, de beste songsmid, die memorabele nummers op zijn naam heeft staan. Sindsdien zijn ze minder baanbrekend en succesrijk. Gelukkig heeft Michael Wilton ook een groot aandeel aan auteursrechten en is het straf dat hij er vrijwel alleen in slaagt om de identiteit te bewaren.

Hoewel ik goed te spreken was over Condition Hüman, het vorige album van Queensrÿche, ben ik zeer benieuwd welke kant Queensrÿche opzal gaan. We kregen natuurlijk al wat voorgeschoteld de afgelopen maanden en dat komt vooral door de singles Man the Machine en Dark Reverie. Hierin hoor je toch deels het oude Queensrÿche invloeden, met een mix van Crimson Glory. En dit is niet natuurlijk ook niet zo vreemd, wanneer je leest dat Todd La Torre (ex-Crimson Glory) zich op dit album meer met het schrijven van nummers heeft bezig gehouden dan voorheen.

Een spiksplinternieuw album van Queensrÿche is nog steeds iets om naar uit te kijken.Het is alweer het 15e studio album van de band die op dit album opereert in de volgende samenstelling: zanger Todd La Torre, gitaristen Michael Wilton en Parker Lundgren en bassist Eddie Jackson.

 ‘The Verdict’ is het derde album van deze legende sinds de komst van drummer Todd La Torre. Ho, wacht even, hij was toch die ‘nieuwe’ zanger? Jazeker, maar op dit album heeft de beste man ook doodleuk de drums ingespeeld. Zou Queensrÿche het ontbreken van weer één van de oudgedienden, Scott Rockenfeld, kunnen opvangen en een sterk album kunnen afleveren?

Je wist misschien al dat Casey Grillo van Kamelot op de drumkruk van oerlid Scott Rockenfield zat tijdens de laatste toer omdat laatstgenoemde vanwege de geboorte van zijn zoon niet wilde toeren, maar dat Rockenfield nu ook op het album ontbreekt en Queensrÿche volgens de bio uit nog slechts vier man bestaat, geeft te denken. Gelukkig is La Torre een steengoede drummer met meer ervaring dan je zou denken en weet hij inmiddels prima wat wel en niet bij de band past. We vergeten dat Todd reeds dertig jaren een onderlegd drummer is en ondertussen de Queensrÿche-stijl ademt. Hij was dan ook te verkiezen boven live-interim Casey Grillo (Kamelot) en hij heeft Scott geïmiteerd, rekening houdend met zijn typische nuances, zoals hij ook Geoff Tate heeft doen vergeten. Je hoort vooral het verschil in snellere passages, waar Scott gewoonlijk meer flitst en gevarieerder is in zijn trommelkeuzes, terwijl Todd het soberder houdt. Vermoedelijk werd wel hetzelfde drumstel gebruikt, want de sound is vrijwel identiek, met dank aan producer Zeuss.

‘The Verdict’ doet dan ook zeker niet onder voor zijn twee voorgangers. Vraag me echter wat de beste songs zijn van die albums en ik zou ze niet uit het blote hoofd kunnen opnoemen. Dat was in de begindagen van de band wel anders. En daar wringt het dan ook een beetje. Wat je voorgeschoteld krijgt is heerlijke muziek, duidelijk herkenbaar als ‘de oude’ Queensrÿche, maar eerlijk is eerlijk: de magie en de eeuwigheidswaarde van de eerste vijf albums ontbreekt. La Torre heeft weliswaar hetzelfde bereik als de jonge Geoff Tate, maar mist de pure emotie die Tate in de nummers kon leggen. Ook bezit niemand van de huidige lineup de songwriterfinesse van oud-gitarist Chris DeGarmo. Of laat ik me nu te zeer meeslepen door het verleden? Pleur je alle sentimenten en verwachtingen echter uit het raam, dan houd je een prima album over met vooral een heel sterke tweede helft. Aan de hand van de singles kon al worden opgemaakt dat de band op The Verdict de wat duistere sound van het vorige album zou doorzetten. Albumopener Blood of the Levant bevestigt dat vermoeden. Het is een lekker up-tempo nummer dat ideaal is om een album mee te openen en je in de juiste stemming krijgt voor de rest van de songs. Overrompelend vanaf het begin, dat is de beste omschrijving van Blood Of The Levant. Meteen vanaf de eerste tonen wordt je overspoeld door een grote golf van muzikaal geweld. De gitaristen vechten met de bas en drum om de snelste melodielijnen lijkt het. Het is alsof een stel jonge honden losgelaten is in de studio, het nummer klinkt fris en enthousiast. Bassist Jackson geeft ook toe dat de inbreng van de twee nieuwkomers, La Torre en Lundgren, zeker voor nieuwe inspiratie heeft gezorgd. De leden hebben totale vrijheid voor het schrijven en opnemen van nummers.

 Man the Machine trekt dat gevoel nog even door. Man The Machine is één van de singles die voor aandacht moest zorgen. Stevige riffs, snel gitaarwerk en hoge vocalen vormen in dit nummer een mooie combi.

 En dan komen we bij het nummer Light-Years. Dit nummer is een wat trager nummer dat leunt op donkere, trage gitaarlijnen. Light-Years ademt Fates Warning, zelfs de diepe zang gelijkt op Ray Alder en de riff vertoont gelijkenissen met I Am van Darkness in a Different Light. Het treft dus dat beide bands tezamen de Amerikaanse tournee doen.

Zij die Scott missen, dienen goed te luisteren naar het geïnspireerd trommelwerk op Inside Out. Deze song combineert het uptempo van NM156 met de spirit van Warning. In het nummer Inside Out gaat het tempo af en toe flink omlaag waarna de rustige partijen weer aanleiding geven tot een interventie van de gitaristen.

Het jachtige Propaganda Fashion rockt je van de sokken en de zang met een sloom/langzaam tintje.

We treffen met Dark Reverie nog wel een nummer dat zeker het benoemen waard is, maar het kostte een tijdje voordat de klasse van dat nummer tot mij doordrong. In eerste instantie wist ik niet goed wat ik hiermee aan moest. Telkens als het een bepaalde richting op leek te gaan, gebeurde juist iets anders en leek het nummer te verzanden in een herhaling van zetten. Ik durf het nummer nu wel in het rijtje klassieke ballads van Queensrÿche te zetten. Dark Reverie is een soort Silent Lucidity, maar dan met ballen. Een sfeervolle semi-powerballade, met in de finale heerlijk tweestemmige gitaren.

Het intro en de ingehouden, ritmische drums van Bent nemen je terug naar het album Rage for Order. Een donkere, progressieve track, met typisch harmonisch gitaarwerk. In Launder The Consience trekt de band alle registers open. Passioneel gezongen, vol tempowisselingen, breaks en twinsolo’s, smaakvol afgerond met een stemmige piano, annex full band-outro.

Op dit derde album komt de nieuwe line-up tot volle ontplooiing, met hun beste werk tot op heden. De muziek heeft misschien wat meer tijd nodig om te bezinken omdat er meer vlees aan zit, maar de composities en het spel zijn top. Ze trekken de progressieve lijn van vorig album door, met meer diepgang, vernuft en afwisseling.

Met driekwartier aan muziek is dit album opnieuw aan de korte kant.

De tien nummers op dit album geven de band weer de glans van weleer terug. Na een periode met onrust heeft de band zich langzaam toegewerkt naar het niveau uit de beginjaren toen er naam gemaakt werkt. Dit album is weer ouderwets genieten.