Scorpion Child – Acid Roulette
Jaar van Release : 2016
Label : Nuclear Blast
Scorpion Child is met ‘Acid Roulette’ toe aan haar belangrijke tweede album. Gek, want ik heb het idee dat de band al heel lang bestaat. Maar niets is minder waar dus.
Het oogstrelende artwork bekijkt en deze naast het titelloze debuutalbum legt, zou je zeggen, dat we muzikaal gezien een herhaling van zetten mogen verwachten. De psychedelische blues rockers hebben na de release van hun debuut uit 2013 een vrijwel compleet nieuwe bezetting. Drie van de vijf bandleden zijn namelijk vervangen. Hoor je dat? Eigenlijk niet. Want de as van de band – zanger Aryn Jonathan Black en gitarist Christopher Jay Cowart – zijn nog steeds van de partij. En zij bepalen het geluid van Scorpion Child. Het kwartet uit Texas heeft namelijk een behoorlijke progressie doorgemaakt. Deze twee smaakmakers hebben zich echter enorm weten te versterken. Niet dat het debuut geen goede muziek bevatte, integendeel, maar dat was Scorpion Child toen, terwijl Acid Roulette het Scorpion Child van nu tegenwoordigd. Dat wordt al duidelijk wanneer de machtige opener „She Sings I Kill’ binnenwalst met zijn big hooks. Een voltreffer van de zuivere soort. Tijdens „Reapers Dance” word vervolgens het gaspedaal ingedrukt, maar het verschil met het debuut is opnieuw evident. De tweede gitaar heeft plaatsgemaakt voor sfeervol toetsenwerk en daar vaart het totaalgeluid wel bij. Het is met name Black die daar de meeste vruchten van plukt. Dat hij kon zingen wisten we al, maar op ‘Acid Roulette’ komt zijn Robert Plant-achtige strot een stuk beter tot zijn recht. In korte tijd een groeispurt van zulke proporties doormaken is slechts voor weinigen weggelegd. Dat geldt niet alleen voor Black, maar ook voor Scorpion Child als geheel.
En wat is het geluid van Scorpion Child? Dat is eigenlijk niet zo heel moeilijk te omschrijven. De band speelt een mix van psychedelica, stoner en heel veel blues. En zoals je weet zijn er meer bands die zich begeven in dat segment. De zang van Aryn is erg herkenbaar en nadrukkelijk in de mix naar voren geduwd. Of het nu gaat om van die bluesy klinkende rockers (opener ‘She Sings I Kill’, dat sterk doet denken aan Kingdom Come) of het meer up tempo stampende ‘Reaper’s Dance’ (met lekker gitaarwerk), de stem van Aryn bepaalt de sfeer van de song. De toetsen van nieuwe aanwinst Aaron John horen we voor het eerst in het vierde nummer, het titelnummer. Daarin klinkt de band als een typische classic rock band uit de jaren zeventig. Die sfeer weten ze wel goed te raken moet ik zeggen.