Seventh Crystal-Delirium
Jaar van Release: 2021
Label: Frontiers Music
De muziekscene in Zweden is al te gek: met Seventh Crystal uit Göteborg staat er weer een gloednieuwe band met internationale kwaliteit aan de start.Seventh Crystal was oorspronkelijk gepland als een soloproject, aangestuurd door Kristian Fyhr, bekend van Perpetual Etude. Vrij vroeg in het songwriting proces realiseerde Fyhr zich dat een bandbenadering veel beter bij de nummers zou passen, ook met als gevolg dat hij zich alleen op de rol als zanger zou concentreren.
Dat Zweden aardig wat bands op het bord heeft die door de wil van melodieuze (hard)rock volwassen worden, is een feit. Bands als HEAT, One Desire en anderen behoren tot deze “golf van Zweedse melodieuze rock” die een tijdje geleden begon te rollen. Seventh Crystal past heel goed in deze context.
De hook party begint met “Say What You Need To Say”. Meteen merkbaar: de teksten zijn allesbehalve clichématig, maar reflecteren eerder op de grote vraagstukken in het leven. Het is een leuke toevoeging en geeft de muziek meer diepgang. Niet dat ze het nodig hebben, want de muziek is best complex. Het nummer, dat heen en weer schommelt tussen moderne hardrockmuziek en AOR uit de jaren 90.
Het zijn melodieën en hooklines die nummers als ‘When We Were Young’ tot een lust voor het oog maken. Er is niet meer dan één luisterbeurt nodig om verbinding te maken met de nummers zoals het rockende ‘Time to Let Go’. Seventh Crystal biedt een smaakvol menu van melodieuze rocknummers, stuk voor stuk catchy rock anthems die ook nog eens gebaat zijn bij een krachtig en vitaal geluid.
“Broken Mirror” vertraagt duidelijk en is ondanks Kristian Fyhrs grote zangtalent een doorsnee semi-ballad. Het titelnummer heeft een betere benadering en lijkt veel op moderne rockmuziek van het merk Linkin Park. Het nummer “When I’m Gone” is misschien een beetje saai met zijn betekenisvolle pathos. Semi ballads lijken niet helemaal het ding van de band te zijn. Je zoekt tevergeefs naar opzwepende melodieën. Met “Should´ve Known Better” is het refrein luchtig en los met potentieel voor een typisch modern radiorocknummer.
Met “So Beautiful” laten ze zien dat ze het bij het rechte eind heeft: een grandioos gezongen nummer met een kristalheldere piano, een snelle tempowisseling met opzwepende gitaar- en drumritmes.
Na deze climax is “Time To Let It Go” wat complexer en veel harder, maar bouwt zich bij elke passage op tot een pakkend deuntje. De structuur naar het refrein toe klinkt erg modern. Er is hier niets met muziek uit de jaren 90. “Deja Vu” begint heel pompeus, dan krijgt Fhyr’s zang veel ruimte, die hij ongelooflijk goed benut.
“Bright And Clean” heeft het dan moeilijk om dit geweld tegen te gaan. De melodieën doen wat melancholisch aan en wederom is er veel nadruk gelegd op details, die niet alleen bepaald kunnen worden door het drummen en het gitaarwerk.
Als je de twee semi-ballads en één ballad en misschien zelfs “Broken Mirror” van elkaar aftrekt, is “Delirium” een debuut geworden dat met recht als verbluffend mag worden omschreven. De mix van 90’s AOR, moderne rockmuziek en hier en daar Scandinavische Melodic Metal is uiterst professioneel geproduceerd, met veel oog voor detail uitgewerkt, verveelt niet met alledaagse teksten.
‘Delirium’ is een album dat niet teleurstelt en evenmin een enorme wow-factor creëert. De elf nummers zijn ijzersterk, goed in elkaar gezet en tonen hun kracht door een goede productie. Dat gezegd hebbende, betekent dit ook dat het album niet veel nieuws toevoegt. Maar het zijn niet altijd de verbluffende nieuwe dingen die tot bevrediging leiden. Soms is het beter om vast te houden aan het kader en tegelijkertijd met bekwaamheid en expertise binnen het genrekader te bewegen.
Geef een reactie