Seventh Wonder – Tiara

Seventh Wonder – Tiara

Jaar van Relaese : 2018

Label : Frontiers Records

Oktober brengt groot nieuws voor de progressieve power metal wereld, in de vorm van het vijfde album van Seventh Wonder , genaamd “Tiara.” Nog beter nieuws is te vinden in het feit dat schijnbaar Tommy Karevik toch tijd heeft gevonden voor de band. In 2012 werd er veel gespeculeerd over de vraag of Tommy ’s nieuwe gig die Roy Khan in Kamelot vervangt, het einde van de dingen met Seventh Wonder zou betekenen. Echter, tot ons voordeel, Tommy blijft. Evenzo kunnen fans van de band rustig slapen , wetende dat de kern van de band intact blijft, met Johan Liefvendahl die gitaren hanteert , Andreas Blomqvist op basgitaar en Andreas “Kyrt” Söderin die de toetsenborden bekleed . “Tiara” zal ook het eerste studioalbum zijn met Stefan Norgren op drums als onderdeel van het schrijf- en opnameproces, hoewel hij al acht jaar lang een steunpilaar van de band is. Aangezien dit het eerste nieuwe Seventh Wonder- studioalbum is sinds Tommy de stem van Kamelot werd, is het een sterke mogelijkheid dat Kamelot- fans het misschien als een gerelateerd project beschouwen. Met dat in gedachten kunnen Kamelot- fans en Seventh Wonder- fans zeker genieten van “Tiara.” De band is strak en gepolijst.

In 2008 bracht Seventh Wonder Mercy Falls uit , een bijna perfect conceptalbum dat schijnbaar werd geschreven en uitgevoerd door halfgoden, waaronder de geweldige progzanger die werd ontdekt in de band  Conception. Zijn verschijning bleef niet onopgemerkt en hij werd de vervanger van Roy Khan, van het Amerikaanse Kamelot. De pauze tussen hun Mercy Falls follow-up The Great Escape en Tiara was acht jaar lang. Dat is een lange tijd om te besteden aan het wachten op een nieuw album.

Seventh Wonder ’s stijl is redelijk maximalistisch prog metal. Kenmerkend voor de sound van  de nummers is,  dat de melodielijnen snel worden vervangen in een eindeloze opeenvolging van wonderlijke wendingen, die uiteindelijk een lied vormen, en dan komt elk nummer perfect overeen met de puzzel van een volledig album. De sterkte is dan ook hun muzikale verhaallijn.

Nu naar het album Tiara, dit is tevens een conceptalbum. Het lijkt erop dat het verhaal van Tiara zich ontvouwt enige tijd nadat het schip / leefgebied van Aniara in het titulair epische nummer van The Great Escape de aarde verlaat – het menselijk ras wordt geconfronteerd met de laatste afrekening en zij die ons zullen veroordelen zijn niet onder de indruk van de score van onze prestaties. Eén meisje, Tiara, is gekozen om hen te overtuigen dat we het voortbestaan ​​waard zijn.

Het instrumentale voorspel van twee minuten kan de luisteraar Symphony X déjà vu de revue laten passeren. Dit is niet alleen een goede zaak, maar het is ook een voordeel. Het grootste deel van het album, vooral in het begin, heeft een compositorische en tekstuele gelijkenis met Symphony X , ergens in de zone van “Twilight In Olympus” en de “New Mythology Suite”. De eerste vocale track, “The Everones”, komt bij de luisteraar met strak  drumwerk, power metal-toetsen en brute riffs. Niet alleen levert Karevik zijn beste vocale prestatie. Het nummer bevat ook een mooie wisselwerking tussen de goed uitgevoerde toetsenborden, compleet met vibrato  en een aantal zeer smaakvolle gitaarleads.

Het album levert weer een heel degelijke track direct na de eerste, in de vorm van ‘The Dream Machines ‘, die niet alleen een scène van duistere sci-fi-fantasy en -machines kan laten beleven. Het refrein daarintegen is voor de band zeer poppy te noemen. Het is een verrassende uitvoering, vooral in wisselwerking met een aantal riffs en toetsen.

Net als het lijkt alsof de band een kleine pauze neemt met het volgende nummer, “Against the Grain” , met een akoestisch intro. Maar daarna knalt deze los. Deze track levert niet alleen een toegankelijk compositie op , maar het zit ook vol van muzikaliteit. Gitaarsolo’s, keyboardsolo’s, tempo wisselingen en emotie. Bij het tweede of derde keer luisteren naar het album, wordt het één van de nummers waar je naar uitkijkt.

 De rest van het album blijft het zelfde kwaliteitsniveau tot in het kleinste detail leveren. Het nummer “Victorious” steekt instrumentaal goed in elkaar met een krachtig refrein. Het nummer, “Tiara’s Song”, dat een bevredigende prog-waardige trilogie begint, is goed geschreven, en hoewel het misschien niet zo boordevol techniek is als de rest van het album, legt het de basis voor de daaropvolgende twee nummers die de trilogie completeren. Maar tot de “afscheids” -suite had ik soms het gevoel dat ik naar een lappendeken van eerdere Seventh Wonder- liedjes luisterde. Tijdens de suite bereiken we een heel menselijk deel van het verhaal, dus de jongens duiken in hun dromerige ballad-stijl. Wanneer ze het onderwerp familie en de gevoelens van ouders en kinderen aanpakken, schrijven ze in een zeer oprechte en “zoete” stijl.

Het tweede deel is, “Goodnight”. De trilogie wordt afgesloten met “Beyond Today”, dat aanvoelt als een momentopname van een van de meer ontroerende momenten.

 “The Truth” verdient een speciale vermelding voor de baspartij en vervolgens een aantal percussieve bijna Latin grooves. Als geheel was het begin van het nummer erg inventief voor Scandinavische power metal act. Er is ook nog een vocale gastrol weggelegd voor Michele Coombe.

 Met dat gezegd hebbende struikelt het album bijna op het tiende nummer, “By the Light of the Funeral Pyres. “Door een vreemde combinatie van keyboardpartijen die worden gespeeld. Gelukkig neemt de Synthesizer een pauze na ongeveer 20 seconden, dus het is een klein vlekje in een anders ongelooflijk album. Het volgende nummer, “Damnation Below” ,is een nieuwe dosis power metal, die een meeslepende mix van energie, riffs, zang en instrumentale showcase biedt. De laatste snit, “Exhale”, bouwt onheilspellendvoort met toetsen, voordat het gitaargeweld los barst en domineert nog eens negen minuten met verpletterende prog-kracht.

. Het is een spannende rit van de instrumentale introductie helemaal tot aan het laatste donderende akkoord van “Exhale.” Het album is een van de beste progressieve en power metal van het afgelopen decennium.  De composities zijn van de bovenste plank en het muzikaal vakmanschap is van wereldklasse. De tekst en sfeer van het album zijn daarboven met het allerbeste van Symphony X en Kamelot te vergelijken.

Bovendien is het een album waar ik ontzettend content mee ben en waar ik, me wel een tijdje mee kan vermaken. Met de vingers gekruist, hopelijk krijgen we vóór 2026 een nieuwe.