Symphony X – Underworld

Symphony X – Underworld

Jaar van Release: 2015

Label: Nuclear Blast Records 

Al ruim twintig jaar weet het progressieve Symphony X hoogstaande albums af te leveren. Op de een of andere manier lijken ze nooit de status van een supergroep te hebben, maar dat is eigenlijk onbegrijpelijk. Het heeft wederom vier jaar geduurd, maar na Iconoclast uit 2011 is de Amerikaanse powerprogformatie Symphony X eindelijk terug met een nieuwe plaat met titel Underworld. Net als op voorgaande platen gaat het hier om een album met een los concept, dat dit keer draait om de onderwereld. Referenties aan Dante Alighieri’s Divina Commedia en de mythe van Orpheus zijn dan ook rijkelijk aanwezig. Belangrijker dan het thema en eventuele tekstuele invloeden is natuurlijk hoe de mannen dat hebben omgezet in ruim een uur aan muziek.

Ook het negende album Underworld laat een band horen die het vooral fijn vindt om samen goede nummers te spelen waarin de fans zich ook uitstekend kunnen vinden. Underworld zou betiteld kunnen worden als een conceptalbum. Toch is het een album geworden waar gewoon alle nummers een gemeenschappelijk thema in zich dragen. En een album waar drummer Jason Rullo laat horen dat hij zijn hartproblemen in 2013 helemaal te boven is.

Underworld is daarmee een krachtig album waar alle leden van de band nadrukkelijk aanwezig mogen zijn en veel ruimte krijgen in hun eigen expertise.

Was ’Paradise Lost’ een duistere plaat en ’Iconoclast’ een keiharde, dan vinden we op ‘Underworld’ het totale gamma van het kunnen van Symphony X en dat is niet niks. Variatie is het sleutelwoord, terwijl de song centraal staat en dat betekent een overrompelende start en vervolgens een fantastisch evenwicht tussen sensitieve songs en overweldigende metal, dit alles gecomponeerd en uitgevoerd met het schijnbaar gemak maar o zo verrukkelijke talent van een grootse band. Michael Romeo heeft een collectie songs bijeengepend en daarna met de anderen opgenomen in zijn The Dungeon studio welke stuk voor stuk naar de keel grijpen. Hij liet zich voor de teksten inspireren door Dante en Orpheus en de onderwereld, dus gaan mystiek en duisternis samen naar het altaar. ‘Overture’ insinueert dat ons filmische bombast te wachten staat, met massieve koren, maar het is slechts het veelbelovend tromgeroffel om ‘Nevermore’ en ‘Underworld’ aan te kondigen: twee ultra heftige songs. Dit is intense metal, strak en dichtgetimmerd, met een lawine aan wervelende gitaar (vooral) en keyboardsolo’s. En daartussen laveert natuurlijk de wereldstem van Russell Allen, nu eens krachtig en viriel, dan weer geëmotioneerd en zalvend. Met Underworld komt de meer progressieve metal naar voren. Russel Allen laat zich van één van zijn sterkere kanten horen, want zijn stem past uitstekend in dit door duisternis geteisterde nummer dat de sfeer van de onderwereld weet neer te zetten. Het nummer krijgt een prettige wending waarin de sfeer lichter van aard wordt en het toetsenwerk van Michael Pinella prettig naar de voorgrond kruipt en er een buitengewoon samenspel met Romeo ontstaat. Hoewel Russel Allen zich al verdienstelijk had gemaakt, stijgt hij naar grotere hoogten naarmate het nummer vordert. De koorzang op de achtergrond.

Without You is een prachtige powerballad. Spanning en emotie groeien in dit nummer. Het is aan de ene kant een moment waar Symphony X wat gas terug neemt, terwijl aan de andere kant juist het krachtige element tot volle glorie komt en de spanning hiertussen gedijt heel goed. Het uitstekende refrein, de inspirerende gitaarsolo en de progressieve invloeden zorgen ervoor dat dit nummer niet verveelt en steeds beter lijkt te worden na ettelijke luisterbeurten.

In Kiss Of Fire horen we een Symphony X dat uptempo verder aan de weg timmert. De bombastische koorzang in het intro initieert de stevigheid van het nummer waarin Russel Allen heel sterk naar voren komt. Een stemgeluid dat doet denken aan de Rainbow met Ronnie James Dio. Op de een of andere manier weet de sfeer in het nummer de energie in je lichaam op te blazen totdat het in al je poriën je lichaam wilt verlaten. Kenmerkend is een ijzersterke repeterende riff door de compositie dat binnen een pulserend ritme en het intrigerende geluid van Russel Allen en de keyboards even de rem op het geheel zet om daarna in volle versnelling weer los te gaan.

Het knappe van Symphony X blijft dat de groep moeiteloos technisch hoogstaande muziek weet te verwerken in pakkende songs, en dat geldt ook zeker weer voor deze nieuwste creatie. De ene spetterende solo gaat moeiteloos over in de andere, interessante gitaarpartijen worden afgewisseld met spannende zanglijnen en hoewel het keyboard wel iets prominenter aanwezig had mogen zijn, gebeurt er met die partijen ook van alles.

Na het initële metalgeweld volgt de eerste ballad in de vorm van Without You, die op zich aardig is, maar toch wel enigszins als filler tussen het hardere materiaal aanvoelt, dat daarna weer losbarst met de meest ruige song van de plaat Kiss Of Fire. Opvallend is ook het epische verhaal To Hell And Back Again van bijna tien minuten en de fijne ballad Swan Song. Afgesloten wordt er met het sterke en feestelijke Legend.

Halverwege het album beginnen de eerste zwakheden van deze schijf zich echter te openbaren. Zo zijn veel van de refreinen niet bijster sterk en omdat ze soms tot in het oneindige herhaald worden en vaak ook fungeren als opbouw naar het einde van een song, kan dat gaan vervelen. Daarnaast zijn niet alle nummers even interessant. Het is hetzelfde trucje dat we eigenlijk al de afgelopen tien jaar horen. Het is een fijn trucje dat aangenaam in het gehoor ligt, een poos voor vermaak zorgt, maar inmiddels ook al snel bekend in de oren klinkt met een ‘filler’ als Run With The Devil. Dat laatste doet niet af aan het knappe musiceren van de heren en die geweldige strot van Russell Allen, want hoewel het misschien niet het meest interessante album is dat Symphony X het afgelopen decennium heeft geproduceerd, zullen veel bands strontjaloers zijn op wat dit vijftal presteert en is de kunde van deze heren niet te ontkennen.

Underworld zal dan ook zeker niet alle fans tevreden kunnen stellen, zeker niet diegenen die niet bijzonder onder indruk waren van het materiaal van de afgelopen tien jaar. Wanneer je van dat werk nog altijd geen genoeg kunt krijgen en eindeloos kunt blijven wegdromen bij de muzikale avonturen van Symphony X, is dit de plaat voor jou.