The End Machine – Phase 2

The End Machine – Phase 2

Jaar van Release: 2021

Label: Frontiers

The End Machine – Phase 2. Waar tal van muzikanten vijf jaar of langer tussen hun albums hebben zitten, blijft gitarist George Lynch in hoog tempo nieuw werk uitbrengen. Alleen al de afgelopen paar jaar waren er albums van KXM, Sweet & Lynch, Dirty Shirley, Lynch/Pilson en The End Machine. Nu hij vanwege de negatieve connotaties het gebruik van de naam Lynch Mob heeft beëindigd, zou The End Machine wel eens zijn belangrijkste bandproject kunnen worden. Phase 2 is het nieuwe album. Wanneer voormalige Warrent zanger Robert Mason bij Lynch Mob van gitarist George Lynch aansluit heeft Lynch een goede zanger gevonden. Drummer Mick Brown is vrij van Ted Nugent tour en Foreigner bassist Jeff Pilson werkt als producer aan nieuw materiaal. Samen vormen ze Dokken, alleen is Don Dokken vervangen door Robert Mason. Inmiddels is Mick Brown met pensioen en is zijn broer Steve Brown de vervanger.

Jeff Pilson en Lynch kenden hem al uit de Dokken-jaren met Mick Brown en zijn stijl bleek ook weinig te verschillen van die van zijn broer en dan is één en één twee. Voor de rest veranderde er weinig. Nog steeds schrijven Lynch, Pilson en Robert Mason de songs en met een inmiddels vermaard producer als Jeff Pilson in de gelederen is de vraag wie het album gaat produceren ook een no-brainer.

En inderdaad gaan ze lekker door waar ze met het debuut gebleven waren. Smakelijke, goed in het gehoor liggende hardrock, met het gitaarspel van George Lynch en de klassieke eighties-hardrockstijl van zingen van Mason als blikvangers. Bij de twaalf tracks zit er werkelijk niet één vuller tussen.

Het debuutalbum was een heerlijk album. Met dit album weet men een goed vervolg te brengen. Heerlijke American AOR rock dat even wat steviger is dan de poprock van Bon Jovi.

De band heeft meer tijd genomen om elkaar weer te vinden en dat is goed gelukt.  Dit album is wat feller het lijkt of Mason meer zijn drive heeft gevonden. ‘Crack the Sky’, ‘Blood and Money’ en ’Devils Playground’ zijn heerlijke songs en dan horen we ook dat dit wel een superband is geworden. Met een heerlijke knuffelrock song ‘Scars’ weet Lynch een potentiele hit te schrijven. Lekkere drives, geen moeilijk gedoe en toch lekker vet.

Net als bij het vorige album worden er geen verrassende nieuwe paden betreden, maar is het wel weer iedere keer bovengemiddeld goed. Lynch is zo’n gitarist die de riffs zo uit zijn mouw lijkt te schudden, en die vervolgens in het eindproduct voorziet van het ene na het andere detail, of het nu een proggy loopje, een vlijmscherpe mini-solo is. Waar Lynch de details niet aanbrengt zijn het wel fraaie koortjes of een fijn knorrende basgitaar. Deze mannen zijn verdomd goed in hun vak, en dat hoor je eraan af.

Net als het debuut is Phase 2 klassieke hardrock in een wat modernere productie. Het snoepje van de dag worden ze er niet mee, maar als ze dit niveau vast kunnen houden zullen ze het wel een stuk langer uithouden. En terecht.