Tiles – Pretending 2 Run

Tiles – Pretending 2 Run

Jaar van Release: 2016

Label: The Lasers Edge 

Acht jaar na de release van het laatste album Fly Paper van de band TILES, keert de progressieve rockband dit jaar terug met een nieuw album. Op het dubbel album Pretending 2 Run levert de band ruim 96 minuten aan nieuwe muziek af. Met een goede afweging van de positieve punten en de wat mindere punten van het album Pretending 2 Run, trekt het toch wel naar een voldoende toe. Dit vooral door de sterke nummers, welke de mindere stukken enigszins goed maken.

Voor wie een beetje thuis is in het wereldje van de progressieve rock en metal zal Tiles geen onbekende naam zijn. Deze uit Detroit, Michigan afkomstig kwartet zijn oude rotten in het vak, ze zijn namelijk al bezig sinds 1993 en hebben dan ook het nodige respect opgebouwd. Pretending 2 Run is een dubbelaar met maar liefst 21 songs, genoeg materiaal om onze oortjes te verwennen. Het betreft dus ook een concept album, iets wat al vele bands in het progressieve wereldje hun hebben voorgedaan. Al bij al hebben ze het er puik vanaf gebracht, zeker doordat dit geproduceerd is door Terry Brown (o.a. Dream Theater ). Van het concept heb ik helaas niet zoveel kaas gegeten, ik laat liever de muziek spreken dan het verhaal erachter te ontdekken, voor de geïnteresseerden zou het concept gaan over iemand die gedesillusioneerd is door verraad. Muzikaal dan, Tiles beschikt over geweldige muzikanten, dat is duidelijk hoorbaar, van rustige passages tot heel melodieuze en complexe stukken met een heel meegaande zang. Verwacht geen straffe metal zoals een Dream Theater wel eens durft doen. Tiles bewandelt meer de wegen van een Rush, Marillion en hier en daar hoor ik er ook een Haken tussen en tijdens de gitaarsolo’s had ik soms de indruk dat ik naar een Satriani aan het luisteren was. Op dit album hebben ze er ook voor gekozen om talloze gasten laten mee spelen op dit album. Op het rustige nummer Fait Accompli is het Mike en MaxPortnoy die de drumpartijen verzorgen, Mike Portnoy is ook nog te horen op Stonewall. Verder passeren ook nog Ian Anderson (Jethro Tull), Adam Holzman (Steven Wilson Band), Mike Stern (Miles Davis), Kim Mitchell (Max Webster), Colin Edwin (Porcupine Tree)  en Mathew Parmenter (Discipline ) de revue. Dit toont aan dat ze veel energie in dit album hebben gestoken.

Het eerste deel van het dubbel album bevat een achttal nummers, waarop de band instrumentale nummers afwisselt met vocaal aangevulde tracks. Daarnaast varieert ook de lengte van de nummers op het album Pretending 2 Run behoorlijk, met het kortste nummer van net geen drie minuten(Refugium) en het langste nummer(Taken By Surprise) van ruim elf minuten op de eerste CD.

De mannen van TILES, Chris Herin, Jeff White, Paul Rarick en Mark Evans, krijgen op het album ondersteuning van diverse gastartiesten. Zo is op de openingstrack Pretending to Run de stem van Matthew Parmenter te horen, naast de stem van leadzanger Rarick. Terwijl Mark Mikel op diverse nummers zowel vocaal als instrumentaal is terug te horen.

Zoals al eerder aangegeven, varieert de Amerikaanse rockband nogal op de nieuwe plaat. De variatie zit hierbij tussen nummers in het geheel, waarbij Refugium een koor-karakter heeft. Maar ook binnen de nummers wisselt de band sterk, zoals op Shelter In Place en Pretending to Run, waarin meerdere muzikale lijnen zijn terug te horen. Waarbij in deze nummers een gevaar schuilt, dat het her en der wat onsamenhangend overkomt. Daarnaast is ook veel variatie terug te vinden in de instrumentale begeleiding, zo wordt Stonewall fraai opgevuld met een hobo en strijkerspartijen, waar op Taken By Surprise zowel de baspartijen als toetsenpartijen opvallen en op enkele andere nummers de synthesizers weer duidelijk hun rol hebben.

Wie vaste patronen verwacht in nummers komt op Pretending To Run bedrogen uit. Waardoor het album wellicht bij de meer mainstream luisteraar moeilijker te behappen zal zijn. Daarbij moet opgemerkt worden dat het tweede deel van het dubbel album, die ‘rommeliger’ overkomt dan het eerste deel.

Het tweede deel bevat een behoorlijk aantal korte intermezzo’s, waarbij niet echt een duidelijke lijn is waar te nemen. Wel zijn er nog enkele nummers die in positieve zin opvallen op het tweede deel, te weten: het mysterieuze Midwinter, welke wordt opgesierd met een rol voor fluitist Ian Anderson. Weighless, welke met ruim negen minuten het een na langste nummer is op het album, maar eigenlijk van begin tot eind weet te boeien. Fait Accompli, waarin de strijkerspartijen een mooie aanvulling vormen. En tot slot Backsliding waarmee het album rustig wordt uitgeluid.

Het is en blijft een heel aangenaam album om naar te luisteren, zeker voor wie zijn hart verloren heeft aan een Yes of Rush, die vinden zeker hun gading er in terug. Het grote probleem met dit album is dat het vrij lang duurt en om deze dan ook in 1 luisterbeurt te verwerken is niet evident, dit album zal moeten groeien. Terwijl dit album bol staat van de uitmuntte muzikale kwaliteiten blijf ik toch een beetje met een wrang gevoel achter, er zijn niet zoveel nummers die er echt uitspringen, waarschijnlijk zullen ze met dit album geen potten breken, maar hun respect in het progrock wereldje zal ongetwijfeld blijven toenemen. Als er dan nog een paar nummers zijn die er enigszins boven  uit steken dan kunnen we Shelter In Place, Drops Of Rain en The Disappearing Floor aanraden. Doorgewinterde progrockers zullen een hele kluif hebben aan dit album, ik zou hen dan ook aanraden om het een luisterbeurt te geven.