Arena – The Seventh Degree Of Separation
Jaar van Release: 2011
Label: Verglas
Al een paar keer vroeg ik me af waar Arena toch gebleven was. Deze Engelse prog rock band kwam tot een aantal jaar geleden regelmatig wel met een nieuw album aan, en hoewel er honderden andere bands ieder jaar met een plaatje uitkomen mistte ik het bericht van een ‘verse’ Arena wel. Een goed teken, dat betekent dat je gemist wordt als je er even niet bent dus. Welnu, Arena is eindelijk terug, met een nieuw album en een nieuwe zanger, Paul Manzi genaamd. Dat is voor deze band een goede zet, want door zijn wat krachtiger stem komt er meer expressie in het geheel en omdat dit zevende album een plaat met een verhaal is draagt dat ook extra bij aan de feestvreugde.
Manzi is ook de zanger in de band van Oliver Wakeman, maar heeft met de plek achter de microfoon van Arena een wat groter publiek te pakken. Dat Clive Nolan, Mick Pointer, John Mitchell en John Jowitt (weer terug!) gelouterde namen in prog zijn weet ieder wel, maar dan weer te beginnen aan een nieuw album… is ervaring alleen genoeg? Ja, driewerf ja, want al is ‘The Seventh Degree Of Separation’ qua thema en vormgeving – fenomenaal overigens – vrij donker (het verhaal gaat over het laatste uur in iemands leven en het eerste uur in de dood) muzikaal staat Arena weer als een huis en zo pikt men moeiteloos de draad weer op sinds het laatste studio album ‘Pepper’s Ghost’ uit 2005. Met een leuke en net zo verzorgde DVD laat het vijftal ook zien dat er weer volop leven in de brouwerij en inmiddels heeft de band ook al weer verschillende live podia gezien. Een zeer geslaagde comeback dus, petje af… als ik er een zou dragen.
Geef een reactie