Circus Maximus – Nine
Jaar van Release: 2012
Label: Frontiers Records
In 2005 werd de Noorse progressieve formatie Circus Maximus bejubeld om het debuutalbum ‘The 1st Chapter’ en ook de opvolger, het conceptuele ‘Isolate’ uit 2007 viel bijzonder goed in de smaak. Haast om de gang er in te houden had de band kennelijk niet, want pas vijf jaar later komt Circus Maximus met een nieuwe CD. Toch beviel de muziek van deze veel minder bekende band, underdog zo je wilt, mij veel beter dan ik had verwacht. De voornaamste oorzaak was de zang denk ik, melodieus en technisch hoogstaand, maar vol emotie en nergens gekunsteld. Ook de prachtige melodieën, soms bijna pop-achtig maar soms ook dreigend en vol spanning in combinatie met de virtuositeit van toetsenist en gitarist, en de verwerking daarvan in lange (Mout of Madness) of korte (Sane No More) meesterwerken gaven Circus Maximus wat mij betreft iets extra’s.
Na beluistering van ‘Nine’ wordt duidelijk dat het een geslaagd rijpingsproces is geweest. De nieuwe plaat is qua stijl niet veel anders (ironisch genoeg zoals bijna altijd bij deze soort “progressieve” metal). Dit betekent voor Circus Maximus horden enthousiaste fans, zo valt al af te lezen aan de eerste reacties op allerlei internetpagina’s. Ik ben echter nog even sceptisch. De nieuwe nummers zijn goed opgebouwd en voorzien van lekkere hooks en muzikaal vakmanschap, waarin het melodieuze aspect en een wat hardere benadering mooi op elkaar zijn afgestemd. Duidelijk is ook dat de band voor een meer verfijnde sound heeft gekozen en technische, complexe hoogstandjes ditmaal achterwege laat. Het progressieve element zit er zeker nog in, maar de nieuwe nummers zijn toch een stuk toegankelijker gearrangeerd, met melodieën die lekker in het gehoor liggen. Dat laatste is ook een verdienste van de uitstekende zanger Michael Eriksen, die vorig jaar met zijn solo-uitstapje The Magnificent een meer commercieel geluid liet horen. Aan de fantastische opener Architect of Fortune, een ruim tien minuten durende tentoonstelling van alle kwaliteiten van Circus Maximus, zal het niet liggen. Luister maar eens naar ”Reach Within“ (waarop de prachtige zang overigens wel goed tot zijn recht komt), dat ook nog eens aangenaam en atmosferisch begint. Vet, complex en groovy daarentegen is ”Namaste“ en ook ”Used“ heeft zijn heftige momenten. Eigenlijk bevat elk nummer wel de contrasten tussen melodieus en hard, met als belangrijke schakel het sublieme gitaarwerk van Mats Haugen. Circus Maximus levert met ‘Nine’ een fraai staaltje muzikaal vakmanschap en compositorisch talent af. Het is zo jammer dat de band keer op keer (op de vorige albums ook al) laat zien zo goed de kunst van het schrijven van een nummer van meer dan acht minuten te beheersen, en dan vervolgens haar albums volgooit met traditioneel opgebouwde songs (hier wellicht nog sterker dan het supercheesy Arrival of Love op Isolate), die soms zelfs doen denken aan powerballads. Een nummer als Game of Life een prachtig refrein heeft en weer een ander nummer een geweldige climax kent doet daar maar weinig aan af. Het onderscheidt de band misschien van de bands die hun nummers soms onnodig uitbouwen (Seventh Wonder, Symphony X en wat mij betreft ook Dream Theater), maar Circus Maximus is nu juist wel goed in het schrijven van lange nummers!
Het eerste nummer en de laatste twee nummers (9:04 en 10:18 minuten, respectievelijk) zijn geweldige muziekstukken, de term ‘progressief’ waardig. De zes nummers daar tussenin hebben allemaal hun momenten, maar als “song” is geen van allen zo sterk als een Sin of een A Darkened Mind (de openingstracks van de eerste twee albums). De sterke momenten worden te snel ingeperkt door de structuur die om onbekende reden deze plaat ervan weerhoudt een échte stap vooruit te zijn. Een slechte plaat kan ik Nine desondanks niet noemen, integendeel, maar één ding is voor mij duidelijk: deze band zit nog niet op de top van haar kunnen.
Geef een reactie