H.e.a.t. – Tearing Down The Walls
Jaar van Release: 2014
Label : V2 Records
Als je met een debuut album als dat van H.E.A.T. op de proppen komt, is dat natuurlijk geweldig. Aan de andere kant worden de verwachtingen van de opvolger(s) echter ook torenhoog. Ondergetekende was direct helemaal ingepakt door de kwalitatief onwaarschijnlijk hoogstaande AOR van deze Zweden. De navolgende twee albums waren eigenlijk weer bovengemiddeld goed, maar konden wellicht door het gemis van het verrassingseffect en de inmiddels erg hoog liggende lat, in mijn ogen niet meer zo overdonderend scoren. Soms ben je gewoon heel blij dat een bandje dan eindelijk weer een album uitbrengt. Dit geldt voor mij bij de Zweedse band H.E.A.T na wat verschuivingen in de bandsamenstelling is de band nu terug met hu nieuwe plaat “Tearing Down The Walls”.De (glam)rockband leverde eerder al de topplaten “H.E.A.T”, “Freedom Rock” en “Address The Nation”. Waarvan de eerste nog met de “oude” zanger Kenny Leckremo.
Zelfs de personeelswissel met de nieuwe zanger Eric Grönwall, die mogelijk nog beter is dan zijn voorganger, kon in mijn ogen nog niet de overtreffende trap zijn.
Met het nieuwste album Tearing Down The Walls schijnen de jongens de titel daadwerkelijk kracht bij te willen zetten; dit is bij vlagen behoorlijk heftig voor AOR begrippen. De productie heeft de gruizigheid ook in deze passages nog net binnen de kaders van de AOR grenzen kunnen houden, maar ik kan me zo voorstellen dat er echte stukken puur vuurwerk in de live uitvoeringen van enkele nummers zitten. Het vierde album begint waar de band was gebleven. Gewoon met een vette intro en daarna flink knallen met rock vocalen en een fijne gitaren en synthesizers klanken.
De nummers op het album zijn weer heerlijk om mee te zingen, niet te moeilijke teksten. Zoals je van een Rock&Roll band verwacht.
Als luisteraar kun je die onderliggende lading dwars door de publieksvriendelijke productie heen voelen. Die productie heeft (wederom) een bijzonder goede balans gevonden tussen muziek met ballen en melodie, helderheid en overzicht. Zowel tussen de nummers als in de nummers zelf is gezorgd voor heel veel variatie en toch is dit album beslist een hechte eenheid met zeer gedegen en mooi materiaal.
Point of No Return is ook meteen de langste track op het album
A Shot at Redemption is lekker catchy zoals het hele album wel is terwijl Inferno en lekker oeh-oeh-oeh meezing stukje erin heeft zitten, dat wordt weer veel fun tijdens de show.
The Wreckoning begint lekker duister met wat onweer en is de intro van Tearing Down The Walls, de titeltrack van het album, die met een akoestisch gitaartje en de stem van zanger Erik Grönwall. Een geweldige nieuwe single lijkt mij zo!Met Mannequin Show zijn we alweer op de helft van het album, de drums slaan rustig en de gitaren schreeuwen zachtjes er bovenuit. Een vrij rustige track op het album maar desondanks zeker niet minder.
We Will Never Die begint meteen wat harder en heeft weer een heerlijk ritme te pakken om op mee te knikken. De cleane vocalen zijn heerlijk en pakken je meteen weer. Ook de samenzang van de heren is mooi in balans en verveelt niet. Heerlijke gitaarsolo van Eric Rivers in deze track ook weer. Het gaat erg goed met de band en hebben wellicht met deze langspeler hun beste product ooit afgeleverd, zeker na hun debut plaat.Emergency begint ook weer met een fijne gitaarsolo, waarna drummer Crash een fijn beat meegeeft. Ik blijf het herhalen maar de hoge klanken van de zanger blijven me verbazen en blijven fijn zuiver.
Overall gezien is de plaat lekker strak ingespeeld, fijne ritmes en coole zangstukken.
All The Nights is een fijne ballade, die hoort er ook gewoon bij. Jona Tee, de toetsenist, levert hier samen met de zanger een geweldige track mee af.Eye for an Eye gaat de band weer lekker in het glamrock ritme verder en kunnen we weer fijn meezingen met de geweldige tekst Eye for an Eye. De soms wat simpele ritmes en teksten zorgen er wel voor dat iedereen mee kan gaan doen tijdens de live shows. De band zou zomaar nog eens heel groot kunnen worden in Europa en Amerika.
Enemy In Me en Laughing At Tomorrow zijn de sluitstukken van alweer de vierde plaat van de band.
Zeer goede afsluiters van “ Tearing Down the Walls” en daarmee zetten ze zich opnieuw op de kaart.
Het album is een must-have voor de (glam)rock liefhebbers en ze bewijzen dat er een nieuw bloed klaarstaat om de gevestigde generatie op te volgen. Kleine kanttekening is dat er na het heerlijke toetje Eye For An Eye en Enemy In Me geindigd wordt met het vrij zoutloze Laughing At Tomorrow. Buiten deze kleine voetnoot moet ik concluderen dat dit gewoon een erg goed album is, waarbij de mix van een onderhuids venijn en super melodieus geweldig samensmelten.
Geef een reactie