Kingcrow – In Crescendo
Jaar van Release : 2013
Label : Sensory
Sinds het tweede album ‘Insider’ (2004) hebben wij Kingcrow op de voet gevolgd. Wij zijn dan ook verheugd om te kunnen melden dat de Italiaanse progressieve metal/rock band sinds het uitkomen van ‘Phlegethon’ in 2010 veel zieltjes heeft kunnen winnen tijdens enkele prominente tours. In 2011 gingen zij de baan op met Redemption en hielden ook halt in Baarlo tijdens ProgPower Europe. In 2012 toerden ze met Jon Oliva’s Pain en vlogen naar de VS voor ProgPower in Atlanta. Onze verwachtingen voor het nieuwe, vijfde studioalbum ‘In Crescendo’ waren dan ook weer erg hoog gespannen, maar we kunnen al melden dat het een knaller van jewelste geworden is.
Kingcrow heeft van in den beginne een herkenbaar geluid. Hun instrumentale virtuositeit blijkt uit het materiaal, maar dringt zich nooit op als kunstjes zonder handen. Neen, zij schrijven daarbij toegankelijk songs die blijven hangen, met uit het leven gegrepen onderwerpen. Ook nu is dit ondergebracht in een overkoepelend concept. In feite klopt alles aan ‘In Crescendo’ en is het gewoon een album dat je in één ruk moet beluisteren en telkens nieuwe details in ontdekken. ‘Right Before’ en ‘This Ain’t Another Love Song’ zijn meteen aanstekelijke songs met groovende riffs, prachtige solo’s (soms gevoelig, soms wild) en excellente zang van Diego Marchesi. In ‘The Hatch’ gunt de band zich wat meer instrumentale vrijheid, wat resulteert in wervelende passages met zwevende synths die me een beetje aan Porcupine Tree doen denken. De hortende passage met fluisterstem mondt uit in een mooie gitaarsolo. Gitaristen Diego Cafolla en Ivan Nastasi zijn weer in grote vorm op dit album! Het breekbare ‘Morning Rain’ blijft lang introvert, maar werkt zich uiteindelijk toe naar een grandioze climax. Het vlotte ritme van ‘The Drowning Line’ is even luchtiger, maar weet zich via een passage met hogere zang ook naar een wilder festijn toe te werken. Dan zijn de krabbelende gitaarornamenten wel een beetje in de trant van Dream Theater. Maar de band weet bovenal een eigen identiteit te manifesteren. Let bijvoorbeeld op het glissando Pink Floydiaanse gitaarwerk in ‘The Glass Fortress’ of de beklijvende opbouw (van rust naar onrust, zo kan je het samenvatten) in ‘Summer ’97’ dat een prachtige reflectie biedt op vervlogen tijden. Met de nodige weemoed doorweven, weet men dit steeds uniek te presenteren. Tijdens het elf minuten durende titelnummer komen alle sterke eigenschappen van deze eminente band nog eens aan de beurt, zodat je daarna even verbluft achterblijft. Onder de indruk en tegelijkertijd aangegrepen door de schoonheid van ‘In Crescendo’! Geen wonder dat Kingcrow meteen een uitnodiging van Pain Of Salvation heeft gekregen voor een Amerikaanse tournee. Hopelijk zien we hen later dit jaar ook in Europa toeren voor dit album.
Geef een reactie