Redemption – This Mortal Coil
Jaar van Release: 2011
Label: Inside Out Music
Ik moet zeggen dat het even duurde voordat ik This Mortal Coil goed ging waarderen. De eerste keer dat ik de complete cd mocht beluisteren, was ik niet erg onder de indruk. Ik miste onder andere wat power in de stem van Ray Alder. De laatste dagen lijkt de cd echter vergroeid te zijn met menig muziekapparaat in mijn buurt. De elf nummers op de cd zijn wellicht een gevolg of reflectie van de afgelopen periode. Bij oprichter en gitarist Nick van Dyk werd de diagnose kanker gesteld en hoewel Redemption bewust geen conceptalbum wilde maken over kanker lijkt het zijn weerklank toch te krijgen in de nummers. This Mortal Coil lijkt zowel tekstueel als muzikaal de bekroning van de strijd die de gitarist momenteel afsluit. Het is een donkere plaat waarop dood en leven thematische rollen spelen. Qua geluid is de muziek een stuk agressiever en directer dan het magistrale Snowfall On Judgment Day. De bijtende gitaarriffs van Van Dyk en Bernie Versailles (onder andere Agent Steel) hakken er flink op los en ook Alder bedient zich menigmaal van een agressieve tong.
Naast de cdtitel This Mortal Coil vinden we ook verwijzingen in No Tickets To The Funeral, Stronger Than Death en Departure Of The Pale Horse. Ook de teksten in Let It Rain, wash away the poison geven een verwijzing. Maar nu de muziek. Kenmerkend voor de nummers is, na enige keren beluisteren, de toegankelijkheid. De eerste twee nummers zijn echt een opwarmertje voordat No Tickets To The Funeral begint. Een heftig up tempo begin waarna Ray Alder zijn zang inzet. En hoewel ik in eerste instantie wat power misten, blijkt zijn stem prima te passen binnen de muziek van Redemption. Noonday Devil is eveneens een nummer waar de spetters vanaf springen. En dat allemaal in de stijl van progressieve rock. Redemption kiest dus bewust voor een stevigere koers, maar dat heeft eigenlijk geen invloed gehad op het vooruitstrevende karakter van de composities. Hoewel complexiteit geen doel op zich is, kennen de songs toch weer voldoende interessante wendingen en technische hoogstandjes om een lange tijd te blijven boeien. Compacte nummers worden sterk afgewisseld met langere (en progressieve) werkstukken, waarbij vooral het daverende Dreams From The Pit zeer positief opvalt. Het is een grillige compositie vol hoogstaand gitaarwerk, subtiele toetsen, prikkelende ritmiek en zeer goede zanglijnen. In alle nummers krijgt de gitaar ruim baan in de grooves en fabuleuze solo’s. Naast de gitaar is er ook genoeg plaats voor de keyboards. In Begin Again komt dit samenspel tussen gitaar en keyboards prominent naar voren in een “dans der instrumenten”. Heerlijk om dit samenspel te horen. Mijn progressieve hart gaat tenslotte harder kloppen van nummers als Let It Rain, Focus en Perfect. De emotie, kracht en tempowisselingen zijn in deze nummers van ongekende kwaliteit. Ik ben echt benieuwd welke cd uiteindelijk This Mortal Coil uit mijn cd-speler en hoofd krijgt.
Redemption laat horen dat je met sterke songwriting, pakkende zanglijnen en flitsende (doch functionele) instrumentale actie een heel stuk vooruitstrevender uit de hoek kan komen. Geen nodeloos gepiel of ellenlang neoklasssiek geneuzel, maar een berg sterke songs die per luisterbeurt meer gaan leven. Nu maar hopen dat Van Dyk de stijgende lijn in zijn eigen leven vast weet te houden, zowel voor hem persoonlijk als de toekomst van Redemption, want ondanks de geweldige kwaliteit is deze groep volgens mij tot nog mooiere dingen in staat.